Het regent. Dus we hebben geen of slechts sporadisch en gebrekkig, toegang tot internet.
De kachel slaat aan. Het is een gat in de vloer met een uitgang in de kamer en, aan de andere kant van de muur, in de hal waar de slaapkamers en badkamer op uitkomen. Een ouderwetse gaskachel onder de grond. Omdat het huis gebouwd lijkt op het hele jaar zomer, is het slecht geisoleerd. Of komt dat door de tijd waarin het is gebouwd? Misschien is het een bouwstijl typisch voor dit gebied? We hebben dus niet alleen voor de ramen gordijnen opgehangen, maar ook voor de deuren die naar de tuin leiden, en in de doorgang naar het halletje bij de voordeur. Het scheelt een paar graden.

Tjerk draagt nog steeds alleen maar korte broeken en heeft vandaag een t-shirt met lange mouwen en zelfs sokken aan. Hidde fietst al een paar maanden, zo lijkt het, met z'n handschoentjes aan naar school. We hebben prima regenkleding. Ook dragen we tegenwoordig oranje reflecterende vestjes over onze jassen, zeker nu het weer slechter wordt, en het zowel 's ochtends als aan het eind van de dag, donkerder is. Maar vooral omdat we er af en toe weer aan herinnerd worden dat de automobilisten hier zo weinig aan fietsers gewend zijn. Dat betekent dat ze soms vergeten te kijken of er behalve andere auto's, ook fietsers zijn waar ze rekening mee moeten houden, dat ze langs ons heen kijken. En dat ze soms de meest bizarre inhaalmanoeuvres maken - vlak voor een stopkruising of stoplicht, bijvoorbeeld, waarbij ze ons snijden. Of zonder aarzelen terwijl er tegenliggers zijn en er dus feitelijk te weinig ruimte is. Ja, automobilisten, ik ben fietser die bij het naderen van een kruising of op een rotonde midden op de weg fietst, om ervoor te zorgen dat mijn kinderen en ik voldoende ruimte houden.
Een helm draag ik nog steeds niet, ondanks de reacties van andere volwassenen. Hidde zou iets met 'dorky' zeggen - en dat vind ik nog steeds van mensen die met hun helm op in supermarkt of boekwinkel tussen de schappen lopen, het ziet er toch enigszins lachwekkend uit. Maar meer dan dat ik weiger om voor dorky te worden uitgemaakt, geeft het fietsen, zonder helm, in t-shirt en met de zon in mijn gezicht of op mijn rug, me een ultiem gevoel van vrijheid.

schaatsen - van 1891 tot 2010

man oh man, ik kon wel janken toen ik de filmpjes van de 10 km van Sven en Gerard zag - ik word emotioneel bij grote, belangrijke schaatswedstrijden, wellicht omdat het in mijn bloed zit. Afgelopen week kreeg ik van mijn moeder, die trouw krantenknipsels stuurt, een kopie van een artikel over mijn overgrootvader: Klaas Hanje, de heit van âlde pake Kees, mijn opa.

Klaas Hanje was een zeer goed schaatser, hij heeft in dat ene jaar waarover het artikel gaat, veel en grote prijzen gewonnen, zowel geld als medailles*. De broers Neal en Kevin Marshall, Canadezen die tot een paar jaar geleden op wereldnivo schaatsten, zijn eveneens familie via mijn moeder; hun moeder is ook een Afke Hanje en een nicht van de mijne.

Nee, ik wil geen uitslagen horen vanuit Nederland want ik wil de wedstrijden nog zien zonder van te voren te weten wie gewonnen heeft. Maar internet is onverbiddelijk: de krantenkoppen op mijn google-homepage spraken over de verkeerde wissel van Sven en hoe hem dat het goud kostte. Ik was verbaasd: Sven een verkeerde wissel?

Heb de video's hierover opgezocht en zag als eerste die van Gerard, die de rest van de wedstrijd na zijn vergissing, heeft gehuild. Wat moet hij zich niet alleen misselijk van ellende, maar ook eenzaam hebben gevoeld. En dan natuurlijk de begrijpelijke woede en frustratie van Sven, nadat hij hoorde van zijn diskwalificatie en de oorzaak ervan.

Kunnen deze twee mannen samen verder?

Hoe dan ook: wat mij betreft gaat de platina plak voor sportiviteit en 'wow, wat ben je een groots mens' naar Sven, vanwege zijn uitspraak dat hij, als schaatser, de verantwoordelijkheid heeft voor wat hij in de wedstrijd doet; hij is degene op de baan die de uiteindelijke beslissing neemt.

Ik hoop dat de mensen in de voetbalwereld dit ter harte nemen! Ik heb het altijd al belachelijk gevonden hoe gemakkelijk een coach van een sportteam ontslagen lijkt te worden omdat de sporters geen doelpunten maken; zij zijn degenen die de bal, of die nou rond is of ovaal, over de lijn moeten krijgen.

We hebben geen televisie hier, wat erg prettig is omdat we via internet toch wel de programma's kunnen zien die we willen. Maar als ik deze wedstrijd live had gezien, had ik zeker op de bank zitten huilen.

Hieronder (delen uit) artikelen over mijn schaatsende familieleden.

*het hele artikel over Klaas Hanje is te lezen op www.frieslandzoalshetwas.nl/afbeeldingen/Winter(sport)/koartebaan.pdf

Schetsen uit het Noorden.

auteur: Pim Mulier

bron: W. Mulier, Wintersport. De Erven Loosjes, Haarlem [1893]

Pas is de winter in het land of de ‘Leeuwarder’ staat van onderen tot boven vol met hardrijderijen. Hardrijderijen op de korte baan zijn in Friesland een noodzakelijkheid. Panem et circenses! Al zijn de socialistische woelingen nog zoo ernstig, is er ijs, dan houden die berichten op en de hardrijderijen is het eenige waarover men hoort spreken. Hoe kan het ook anders? Welke prachtige wedstrijden, (die eene historische vermaardheid hebben weten te veroveren), gaf niet de Leeuwarder ijsclub? Om slechts te spreken van de groote hardrijderij van vrouwen op 1 en 2 Februari 1805 gehouden. De eereprijs was een Gouden oorijzer.

Ook Wybe de Vries, Hesseling, Entjes, Zijlstra, Veninga, Van der Schaaff, Visser, Hanje, Dekker en Arie van den Berg zijn eerste klasse hardrijders.

Naar mijn opinie (die ik gaarne voor beter geef), zijn in de laatste 40 jaren de volgende rijders in rangorde de snelste geweest. Eerst Hulbe v. Dijk, toen M. Castelein, daarna Okke v. d. Berg. Later Pieter Bruinsma, daarna Wybe de Vries.

En nog steeds blijft het een open vraag of Wybe niet harder zou gereden hebben dan Klaas Hanje, als ze even oud zouden geweest zijn. Hanje, met z'n lichtrood haar en kranige figuur is een krachtige athletengestalte. K. Hanje en B. Dekker, (die Hanje in een 200 meter wedstrijd te Amsterdam overwon) zijn nu m. i. de hardste rijders. Het zou mij niet verwonderen als Hanje, evenals v.d. Berg, nog lange jaren prijzen zal winnen. Hij heeft een zeldzaam vasten streek.

Zoo'n ‘hurdrideri’ te Leeuwarden is iets, dat men moet meegemaakt hebben, om het Friesche volk te kunnen beoordeelen. Een dubbele baan is afgeschut, aan de uiteinden een paar kleine kleedhokjes. De politieagenten jagen de honden en de jongens van de baan en de touwen zijn weldra door een dichte, 3 dubbele rij van toeschouwers bezet. De trommelslager der schutterij geeft het sein ‘klaarmaken’, een paar helpers halen de kleeren der 2 eerste rijders van het eene einde der baan en deponeeren ze aan het uiteinde. Dan komt het afgaan. De 2 rijders, meestal in grauw blauw of lichtbruin baaien ondergoed, met witte beenen knoopen, komen aan de streep, na met onnoemelijke zorg de ‘reedens’ geprobeerd te hebben, en beginnen dan eerst een paar kleine cirkeltjes te rijden, dan poetsen ze de sneeuw van de schaatsen, krassen zich goed op de streep vast en beginnen elkander te begluren. Daar gaan ze af, doch de dikke figuur in de midden bromt iets als ‘ho’ en ze komen weer terug. Na elkaar een keer of wat geplaagd te hebben, jakkeren ze weg en de overslaande vlag geeft aan wie gewonnen heeft. Eindelijk, 's middags laat, is 't beslist. Bij de laatste ritten is het hoe langer hoe voller geworden. Dan ziet men nog eens voor de laatste maal het wilde geweldige schokken van Pieter Bruinsma's breede schouders, of het prachtige vaste klauwen van Hanje en dan schetteren de fanfares en onder de toonen der dichtomstuwde muziek, schuifelt een enorme menschenmassa stadwaarts. De optocht! Onder de eereboog door, toegejuicht door de menigte.

Op http://www.friesscheepvaartmuseum.nl/nl/zoeken-in-de-collectie/indeling/detail/start/2/trefwoord/Hoofdcategorie/IJssport/trefwoord/Trefwoorden/Heerenveen is een Hardrijderijlijst van IJsclub Thialf te Heerenveen te zien waarop namen van schaatsers - onder wie Klaas Hanje, met daarachter hun woonplaats, leeftijd, jaar waarin ze voor het eerst aan een wedstrijd meededen en aantal gewonnen prijzen.

Een deskundige spreekt in een artikel in Trouw van vandaag over Neurologische Kortsluiting bij Kemkers: "Neurologisch is het allemaal goed te verklaren dat het dinsdag mis ging bij schaatscoach Gerard Kemkers op de 10 kilometer. Kemkers was koud klaar met het analyseren, uitrekenen en opschrijven van de tijd van Sven Kramer's Zuid-Koreaanse concurrent Seung-Hoon Lee, toen hij zich alweer moest focussen op de baan. Hierdoor ontstond er een soort kortsluiting tussen beide hersenhelften. Het nadenken over de cijfers deed hij namelijk met de linker en het kijken met de rechter hersenhelft. ,,Daar is iets misgegaan'', opperde neuropsycholoog Erik Scherder van de Vrije Universiteit Amsterdam woensdag als een mogelijke verklaring. Volgens Scherder is het heel begrijpelijk dat Kemkers die vergissing heeft gemaakt. Mannen kunnen eenmaal niet goed meerdere dingen tegelijk doen."

Uit De Volkskrant, december 1995, interview Ingrid Paul, destijds coach van Neal Marshall.

Okay, eerlijk is eerlijk, dat Neal vorig jaar het wereldbeker-klassement op de 1500 won vóór Ritsma, dat was toch wel leuk.' Ingrid Paul die Neal Marshall de weg wijst langs de mondiale ijsbanen. Wereldkampioen alround zal hij niet worden, al vindt hij zelf dat je nooit never mag zeggen, maar op de mijl is hij stellig van plan grensverleggende prestaties te verrichten. Eind vorig seizoen klokte hij in Calgary 1.51,34, slechts vijfhonderdste boven het wereldrecord van Koss, en drie weken terug opende hij het nieuwe seizoen met 1.51,84. Of hij sneller had gekund? 'Ik maakte een fikse misslag, dus een perfecte race was het zeker niet.'

Bescheiden waren tot dan zijn prestaties en fraai de verhalen over zijn overgrootvader Klaas Hanje die als kortebaanschaatser in de winter van 1890/'91 een fortuin vergaarde. Bij de Prince George Speedskating Club, opgericht door moeder Afke Hanje die dertig jaar geleden uit Drachten emigreerde, mochten de broers Steve, Mike, Neal en Kevin de familietraditie voortzetten. Schaatsen deden de broertjes Marshall aanvankelijk op ijshockeybanen, aangezien de temperatuur in de Rockey Mountains 's winters niet uitnodigt langdurig op een buitenbaan te vertoeven. 'Daarom is shorttrack in Canada een veel grotere sport dan langebaanschaatsen.' Zes jaar terug zegde Marshall het rodeo-schaatsen niettemin vaarwel. 'Bij shorttrack kun je de beste zijn en toch niet winnen.' Soms komen de ervaringen van vroeger nog van pas, zoals vorige week in Berlijn waar hij op miraculeuze wijze na een slippertje op de been bleef. 'Bij shorttrack ontwikkel je geweldige reflexen en je leert er goeie bochten rijden.' Langebaanschaatsen is echter 'eerlijke competitie' en in Calgary lonkte bovendien de Olympic Oval, overblijfsel van de Winterspelen van 1988 en faam genietend als de snelste 400-meterbaan ter wereld. De nationale selectie kreeg Calgary als thuisbasis en in 1989 mocht Neal Marshall, getalenteerd stayer uit British Columbia, zich bij de nationale elite voegen. Als bewijs daarvan reed hij drie jaar later bij de Olympische Spelen in Albertville twee maal naar een 26ste plaats, op zowel de vijf als tien kilometer. Dat de mijl hem minder plezier schonk werd bevestigd met een 36ste eindklassering. Bijna vier jaar later is Neal Marshall echter een van de beste milers ter wereld. Een verklaring kan hij zelf niet bedenken. 'Het gebeurde gewoon.' Volgens trainster Ingrid Paul is het allemaal niet zo toevallig. Drie jaar terug werd zij benoemd tot coach van de Canadese allround-selectie, waarin zich de 23-jarige Neal Marshall bevond. Een groot talent, stelde ze vast, maar wel een die het jarenlang zonder een goed onderlegde schaatstrainer had moeten rooien. 'Wat ze deden kon je moeilijk topschaatsen noemen.' Paul: 'Om van iemand een goeie stayer te maken, dat kost tijd, jaren. Bij een talent van achttien heeft dat zin, maar bij Neal zag ik het nut er niet meer van in. Hij was al 23. Hij zal een redelijke vijf kilometer kunnen rijden, maar winnen nooit. Op de 1500 meter kun je sneller progressie boeken. En met het talent van Neal is de keus toch logisch.'

Uit Het Kontakt, lokale krant voor de Alblasserwaard e.o. http://www.hetkontakt.nl/vrije-tijd/8108/van-klaas-renes-tot-shani-davis.html

Klaas Hanje werd in 1891 de eerste Nederlandse allroundkampioen. Toen moesten er twee 500 meters en twee 1500 meters worden afgewerkt.”

De tijden moet Vermeulen opzoeken. “Zijn snelste 500 meter reed hij in 52.20 en als beste 1500 metertijd noteerde Hanje 3.28.80.

En zelfs staat Klaas Hanje genoemd op een website metSpeeed skating results from 1887 to date http://www.skateresults.com/skaters/klaas_hanje

Toen ik op internet naar een portret zocht van Klaas Hanje, vond ik foto van zijn zoon Kornelis, mijn pake Kees, die per abuis Klaas wordt genoemd in het volgende krantenartikel: http://www.doopsgezindjoure.nl/bestanden/KeesHanje100JC.pdf

Nieuwjaarsbericht

Een vraag die we met enige regelmaat krijgen is hoe lang we hier nog denken te blijven.

En wat is het moeilijk om daar een definitieve beslissing over te nemen, hoewel we inmiddels wel een principe-besluit hebben genomen.

Het is hier zo ontzettend mooi, we willen nog zo veel zien, we genieten enorm van het fijne klimaat

en de prachtige omgeving, de mensen - aardig, behulpzaam en hoffelijk, onze vrienden hier, dat mensen altijd en overal praatjes met elkaar maken waardoor je nooit zoals in Nederland zwijgend achter elkaar in de rij voor de kassa of samen in een lift staat.

Dat mensen elkaar bejegenen op een positieve manier, dat ze eerst en vooral zullen zeggen waar ze blij mee zijn of wat ze goed of mooi of leuk vinden, in tegenstelling tot de in het algemeen door Nederlanders met trots verdedigde openheid die ons laat zeggen dat we iets of iemand ronduit slecht vinden.

Dat we op de fiets naar het centrum van Palo Alto kunnen waar

unieke winkels en internationale restaurants, eethuizen en cafeetjes zijn, en naar de hoofdstraat van Menlo Park en de trots van de stad, onze uitgebreide, onafhankelijke boekhandel.

Dat we binnen een uur op het strand aan de oceaan staan, in San Francisco of in de bergen, en na minder dan een halve dag bij Lake Tahoe of Yosemite zijn. Dat ik op de fiets onderweg naar de supermarkt voor boodschappen, ver in het verlengde van de straat de bergen zie.

We wonen in een gebied waar altijd zo weinig criminaliteit is geweest - vernielingen, diefstallen, inbraken - dat mensen verbaasd zijn wanneer hun iPod of ander technisch gadget uit hun onafgesloten auto wordt gejat.

Hoe onze wijk the Willows een echte, hechte neighbourhood is - waar buren en mensen in dezelfde

wijk elkaar kennen, waar we fietsen en wandelen en praatjes maken, en maar liefst drie yahoo-groepen zijn. Dit zijn groepen op internet waar mensen lid van kunnen worden die interesse hebben en passen in het profiel en waar ze vervolgens allerlei berichten kunnen uitwisselen over het betreffende onderwerp. De Willows Neighbourhood-watch heeft berichten als 'pas op: er werd aangebeld door een man die iets wilde verkopen, zonder vergunning'. 'Bel de politie wanneer je iemand ziet die hier niet thuishoort' - zal ik toch eens dat mailtje sturen met de vraag hoe je dat aan iemand kunt zien?!, maar bijvoorbeeld ook: 'Er is vanmiddag ingebroken, [signalement dader], let op ajb', en andere werkelijk nuttige waarschuwingen.

Op de Willows Neighbourhood-lijst wisselen we informatie uit over bijvoorbeeld voorstellingen, evenementen, pre-schools, naschoolse activiteiten in de buurt, we vragen om en geven tips over alles van aannemers en tuinmannen tot hoe je een gebroken raampje kunt herstellen of een verzoek aan deelname aan een onderzoek van de gemeente.

De Willows Moms and Babes (voor ouders met jonge kinderen in deze wijk) is voor informatie-uitwisseling over betreffende onderwerpen. Nu bijvoorbeeld over hoe je als ouder soms 'unglued' kunt raken, en wat je dan kunt doen: gewoon mensen bellen of naar de buren gaan, want het overkomt ons immers allemaal wel eens, en we moeten het toch met elkaar zien te redden?! - dat geldt zeker in dit gebied waar de meeste mensen zonder familie of jarenlange vrienden zijn. Een aantal mensen uit deze laatste groep, waaronder ik, organiseert jaarlijks een bbq waarvoor iedereen die lid is, wordt uitgenodigd. Elk gezin neemt iets te eten mee wat bij de andere schotels op lange tafels wordt gezet, en drinken voor zichzelf. De tafels en stoelen komen ook van degenen die meedoen aan de bbq, of van mensen in de straat waar het evenement wordt gehouden en die ervoor wordt afgesloten. Een band, een Margarita-man en speelgoed en activiteiten voor de kinderen. Erg leuk!

Tegelijkertijd zijn we sommige dingen hier erg zat: Erwin met name het politieke gedoe en de hierarchie op z'n werk, ik de Amerikaanse mentaliteit die maakt dat mensen menen te mogen zeggen dat ik een onverantwoordelijke ouder ben omdat ik zonder helm fiets, of me ter verantwoording roepen om het feit dat ik met de kinderen naar school fiets.

Hoe veel Amerikanen vanuit angst en achterdocht lijken te leven, schijnbaar zonder het in de gaten te hebben: angst dat hun kind iets kan overkomen, meegenomen kan worden, achterdocht voor mensen die niet in hun wijk thuis lijken te horen: buurtbewoners hebben een keer de politie gebeld omdat ze onze overbuurman bij hen door de straat zagen lopen. Hij liet z'n hondje uit. Hij is latino.

Hoe hier veel regels en wetten zijn die moeten voorkomen dat mensen kunnen sue-en (hoe heet dat in het Nederlands, dat je miljoenen kan krijgen van een bedrijf of organisatie omdat ze zijn vergeten een waarschuwingsbordje te zetten bij een afstapje, waar een klant over gestruikeld is en een been heeft gebroken, bijvoorbeeld).

Wat ons tegenstaat zijn de grote verschillen tussen scholen waardoor vanaf Kindergarten al een tweedeling ontstaat tussen kinderen in arme en rijke buurten waardoor we worden bevestigd in ons idee dat 'equality' en 'liberty and justice for all' ontbreekt in Amerika.

Dat er mensen doodgaan van goed te genezen kanker omdat ze te weinig geld hebben om de behandeling te betalen. Dat in dit gebied vele huizen staan van miljoenen dollars en er een paar straten verderop meer zwervers op straat zijn dan twee jaar geleden. Dat mensen verandering in het gezondheidsstelsel weigeren omdat ze dan zelf minder gaan verdienen. Dat vaders en moeders in de zandbak hun kinderen, en die van anderen, dwingen om het speelgoed te delen dat ze naar het park hebben meegenomen, terwijl ze hun eigen honderdduizenden, miljoenen of miljarden dollars vooral aan zichzelf besteden - behalve eens per jaar, in de periode voor Kerst, wanneer op veel plaatsen zoals winkels, scholen, brandweerkazerne en andere openbare gebouwen, inzamelingen worden georganiseerd voor speelgoed voor arme kinderen en houdbare blikken en pakken eten voor arme gezinnen.

De paar latino-kinderen op onze school zijn, zo begreep ik afgelopen week van iemand, een soort excuus-truus: elke school is verplicht een bepaald aantal niet-blanke kinderen te hebben en zo komen de kinderen uit het arme East Palo Alto op onze rijke witte kak-school, tussen kinderen van wie een aantal nog moet leren om de eigen troep op te ruimen in plaats van het vanzelfsprekend te vinden dat een ander, zoals au-pair of nanny, dat doet, en van wie de meesten een mooie collectie speelgoed hebben, terwijl een

meisje bij Tjerk in de klas thuis geen knutselspullen zoals papier en lijm heeft. Toch kan het ook voor de kinderen die alles mee lijken te hebben, te moeilijk zijn hier: er wordt gespeculeerd dat de mogelijke oorzaak van de zelfmoorden onder de trein van vier tieners in drie maanden tijd eind vorig jaar, wellicht met de hier heersende cultuur van goed, beter, maar vooral allerbest, te maken heeft. Je redt 't hier niet zonder heel hard te werken. Als je naar Stanford wilt, moet je niet alleen erg rijke ouders hebben, maar zeker ook prachtige cijfers, en uitmunten in minstens een sport en liefst ook nog maatschappelijk actief.

Echt waar, sommige situaties zijn werkelijk heart breaking.

En we missen jullie.

Dus enerzijds zouden we nog jaren willen blijven, anderzijds helemaal niet. We hebben 't er ook met anderen wel over: op een gegeven moment is er een point of no return, die met name door de kinderen wordt gevoeld. Die hebben zich dan in de andere cultuur geworteld en weigeren terug te gaan. Nou was het nooit onze bedoeling om jarenlang weg te blijven, het is wel interessant om te zien hoe ook wij hier helemaal gewend zijn aan de prettige aspecten van het leven in Silicon Valley.

Al met al hebben we het op zich nog steeds prima naar ons zin in dit gekke stukje California waar de huizen klein en de prijzen onevenredig hoog zijn. Waar een onevenredig aantal hoog opgeleiden woont uit alle delen van de wereld. Waar alles voorhanden is en altijd iets leuks te doen. Behalve met Oud & Nieuw.

Hoe dan ook, dit jaar zien jullie ons nog niet terug.

Jullie in Nederland hebben een prachtige witte Kerst gehad! Geweldig, een echte ouderwetse winter.

Het enige wat ik mis -nee, is niet de Hema, maar de hele dag de tv aan met schaatswedstrijden. Het geluid, de sfeer, de soms spannende wedstrijden... wij hebben geen toegang tot de uitzonderlijke sportevenementen via uitzendinggemist, omdat we in het buitenland wonen. Helaas helaas.

Kerstvakantie / Winter Break

Wij hebben een bijzondere vakantie gehad in Zuid-California, in en rond San Diego. Allereerst omdat Erwin twee weken achter elkaar vrij had! Wat een luxe in dit land. En verder omdat wat we hebben gezien en gedaan, erg divers was.

We zijn naar het zuiden gegaan, de eerste dag hebben we een paar honderd mijl gereden. Legoland! Wat een feest. Prachtige bouwwerken en erg leuke rides, en een heel spannende achtbaan*. Erwin en ik vroegen ons af waarom toch al die ouders naast hun kind gingen zitten in de attractie waarbij de inzittenden vliegtuigjes die aan de uiteinden van een octopus-achtige constructie hangen, langzaam op en neer kunnen laten gaan. We hadden het kunnen weten: omdat het verplicht is. Bovendien moesten de reizigers er voor zorgen dat hun handen, benen, sjaals en andere uitsteeksels binnenboord bleven, en mocht je geen camera in je handen hebben

of andere losse items. http://www.legoland.com/park/rides/ridesandattractions.htm

De eerste dag in San Diego zouden we rustig aan doen, en eindigden we aan boord van een tot museum gemaakt vliegdekschip. We konden in het ruim, op het dek en in veel van de overige ruimtes in het schip, zoals les-ruimtes en de brug. Wat een gigantisch gevaarte! Het was het eerste schip dat te breed was voor het Panama-kanaal. De bouw is begonnen in de Tweede Wereldoorlog, het schip was na 1945 pas af. Het heeft onder andere gediend in beide Irak-oorlogen. Erg imponerend. Er stond een aantal vliegtuigjes op het dek. In een paar daarvan, en in de dubbel-gewiekte helicopter, kon je naar binnen. http://www.midway.org/

Sea World viel ons een beetje tegen. De jongens vonden het geweldig, met name de Atlantis, een super-enge achtbaan waarbij we onder andere vanaf grote hoogte vallend door een rivier plonsden. De huisdieren-show waarin honden, katten en een varkentje allerlei stunts deden, was aardig. Verder was het gehalte aan dieren laag, in tegenstelling tot het aantal kraampjes en winkeltjes waar je eten, drinken, t-shirts, mokken en andere attributen met een Sea World-logo kon kopen. Volgende keer gaan we wel naar de orca-show die we nu hadden overgeslagen omdat het te laat op de avond zou zijn voor onze jongens, erg moe van het eerste half jaar school

http://www.seaworld.com/sitepage.aspx?PageID=395

De wereldberoemde San Diego Zoo is dat niet voor niks, het is een schitterend park. Onvergelijkbaar met elke andere dierentuin die we hebben bezocht en zeker met die in Nederland. Het is alsof je door een oerwoud loopt, zo ontzettend groen. En heel groot. Ondanks dat zag de gorilla er in z'n eentje achter het glas van zijn ruime onderkomen, zielig uit. Het blijft een dier in een hok, hoe groot het ook is, uiteindelijk lopen ze tegen een wand. http://www.sandiegozoo.org/zoo/animal_zones

De volgende dag hebben we onze matjes en slaapzakken opgerold, het tentje ingepakt en alle keukenspullen in de doos, en zijn we naar het Wild Animal Park gegaan. Wat een belevenis ook weer! Een safari om de hoek, waar we eveneens de meest exotische dieren hebben gezien, zelfs vanuit een luchtballon. http://www.sandiegozoo.org/park/exhibits

Hierna hebben we in Julian geslapen. Nadat we de temperatuur tot rond het vriespunt hadden zien zakken en sneeuw zagen liggen, hebben we een motel gezocht.

Na het ontbijt en een wandeling door het stadje vertrokken we naar de Anza Borrego Desert State Wilderness. Een prachtig ruige en onbewoonbare omgeving, waar natuurlijk toch, midden in de woestijn, een dorpje was. Terwijl we door de straatjes reden, stoffig, grauw, zanderig, en de huizen, bouwwerken en andere soms kunst-achtig lijkende opeenstapelingen van afgedankte en soms ondefinieerbare voorwerpen zagen, vroegen we ons af waar de mensen die hier wonen, van leven. Camping Aguas Calientes doet zijn naam -warme wateren- eer aan: buiten is een zwembad met water dat rechtstreeks uit een warmwater-bron komt, in het voor

kinderen verboden therapeutische binnenbad is het extra verwarmd. Erg prettig om in het badje te liggen en rondom de rotsachtige bergen te zien.

Kerst is min of meer aan ons voorbij gegaan. Omdat we geen Kerst-gevoel hadden, het was overdag lekker warm en in de woestijnen en op de campings daar hangen echt geen ballen in de bomen. We zouden ergens gaan eten omdat we laat waren, het al donker was en, immers, Kerst. Ondanks dat alleen de Mc-burgers open leken te zijn probeerden we toch een echt restaurant te vinden. We kwamen uit bij een zeer authentieke diner, met nep-lederen banken en formica tafeltjes. En slecht eten! Echt waar, dat hebben we zelden meegemaakt. Raar publiek ook, overigens, niet de disgenoten die we normaalgesproken aan de belendende tafeltjes zien wanneer we uit eten gaan.

Joshua Tree National Park was volgens verwachting vol met Joshua Trees. Tjerk zag in de soms bizarre vormen die de boom kan aannemen, allerlei figuren: dansers, twee kussende mensen, en dieren.

Het was koud 's nachts, ook hier maar een paar graden. Gelukkig sliepen we in het katoenen 2-persoons tentje en hadden we extra (wollen) dekens meegenomen voor op de grond en over ons heen, en thermisch ondergoed. De jongens hadden voldoende aan hun geruite flanellen Hema-pyjama's, Erwin en ik hadden behalve een pyjama-broek ook sokken aan en later in de week droegen we allevier ons thermische shirt in bed en sjorden we de koordjes bovenin de slaapzakken zoveel mogelijk aan.

Ik vond zelf de Mojave Desert het meest indrukwekkend. Dankzij Tjerk's zeer vroege ochtendplas heb ik samen met hem de zonsopgang gezien. Toen 'ie terug kwam van 'het huisje' vroeg 'ie m'n fototoestel om die hele mooie oranje streep licht die los boven de bergen leek te hangen, te fotograferen. Omdat ik toen toch al helemaal wakker was, ben ik met hem op gebleven. Zoveel mogelijk in de slaapzak hebben we het vanuit de tent langzaam dag zien worden.

Het leek voor mij de hele dag wel alsof het licht steeds veranderde. En al die rotsen, dat oer-achtige, het woeste - hoe moet ik dat zeggen. Ik vond het geweldig.

We hebben de lange route gereden de woestijn weer uit, via een weg alleen geschikt voor 4-wheel drives. A-dem-benemend.

Onderweg terug naar de warmte aan de kust begon het te regenen. En bleef het

regenen. Zo'n heuse Hollandse regenbui vanuit een grijze lucht. In de Bay Area bleek het lekker weer om buiten te zitten, en aangezien deze weersomstandigheden zich de komende dagen zouden handhaven, begonnen we aan de weg terug naar het noorden, via Highway 1 vanuit Los Angeles. Onderweg hebben we ergens gegeten en omdat het inmiddels donker was geworden, vervolgden we de reis over de nieuwe snelweg, Highway 101. Een flinke tijd later hebben we op een willekeurige plaats de snelweg verlaten en zijn we het dorpje daar ingereden om de jongens hun beloofde toetje te kunnen geven.

We waren terecht gekomen in Los Alamos, CA (de gelijknamige plaats waar de bom is ontwikkeld ligt in New Mexico). Een klein, schijnbaar vergeten dorpje. Het deed Erwin denken aan Radiator Springs dat een bruisende plaats was toen de weg waaraan het lag, de hoofdroute was, maar waar vrijwel geen bezoekers meer komen sinds de nieuwe snelweg in gebruik is genomen - en waarmee het allemaal nog goed afliep nadat Lightning McQueen er tegen wil en dank verzeild was geraakt, maar dat terzijde.

We besloten in het dorpje te blijven slapen, in het meer dan een eeuw oude Union Hotel, wat destijds diende als halte voor de

koetsen van Wells Fargo (het Amerikaanse Van Gent en Loos?). De saloon die aan het hotel vast zat, was ook fascinerend. Het

bijzondere aan dit hotel en, zo zagen we de volgende dag, aan het hele dorp, is dat het echt, authentiek oud is en niet zoals op veel andere plaatsen in Amerika, nagemaakt antiek. Een aantal meubelstukken in het hotel waren uit de film Gone with the Wind. De kluis en kassa die achter de toonbank stonden, hadden daar duidelijk al sinds de opening gestaan. Net als de gok-tafel. Andere indrukwekkende of zelfs angstaanjagende attributen waren de grote bison- en moose-kop aan de muren, de lederen kuit-flappen zoals de cowboys die droegen, de bisonhuid en het plafond van de saloon dat bestond uit planken die ooit een voorgevel waren. Geweldig leuk. En wat hebben we lekker geslapen na al die nachten in het tentje. En erg prettig om weer eens schone sokken te kunnen aantrekken en onder een fijne, warme douche te staan.

De volgende ochtend zijn we nog in de antiek-winkel geweest die alle 8 kamers van het oude huis tegenover het hotel vulde met zowel echt antiek als gewoon oude spullen of, zoals de Fransen het zo leuk zeggen, bric a brac. We hebben een kadootje gekocht bij de pottenbakker schuin aan de overkant en getankt bij de pomp twee panden verder, waar de oudste pomp van het dorp, zo'n grote hoge ronde buis, ook nog stond. http://unionhotelvictmansion.com/

Op oudjaarsavond kwamen we weer thuis. Wat we hebben gedaan? Gewoon, wat vrijwel iedereen hier doet, naar bed. Er is hier werkelijk niks te beleven met Oud & Nieuw. Een aantal mensen geeft een feestje, maar om 12 uur blijven de straten leeg en stil. Gekke gewaarwording, zeker omdat het hier inderdaad gewoon weer korte-broek-en-t-shirten-weer was.

2010

Inmiddels zijn de jongens weer naar school, hebben we de verjaardag gevierd van Tjerk die op 5 januari, 8 jaar is geworden, met een Hollands feestje met aan het eind een pinata, is Erwin op z'n tweede business trip van dit jaar en tellen we af naar Hidde's 6e verjaardag op 4 februari.

Afgelopen week was er op de school van de jongens een earthquake oefening: meteen onder de tafel, op de knieen in foetushouden en armen over het hoofd. Als de beving voorbij is tot 10 tellen, en dan op teken van de juf naar buiten, naar de plaats op het schoolterrein zonder bomen en hoge constructies. Deze oefening, de stevige aardbeving van twee weken geleden in Noord California en de kleine die we hier hadden, hebben me aan het denken gezet en ik heb mijn noodvoorraad bekeken en de kampeerspullen op een dusdanige plaats en manier opgeborgen dat ik zonder moeite de onbeschadigde tent, slaap- en kookspullen kan vinden.

We blijken een week van regen tegemoet te gaan. Gelukkig hebben we van Sinterklaas en Tjerk's verjaardag veel Lego en zijn we geinspireerd door een tentoonstelling van de Bay Area Lego Users Group, waarvan de leden grappige en mooie bouwwerken hadden gemaakt. Bovendien is het nog zacht, dus we gaan gewoon lekker op de fiets naar school. Morgen is het Martin Luther King Jr Day en gaan we met vrienden iets leuks doen.

Dinsdag beginnen Tjerk en Hidde met hun schaatslessen en verder gaat 't ook hier z'n gangetje met school, werk, zwemles, huishouden, atletiek (Tjerk) en spelen.

Happy New Year!

dag oud jaar

welterusten 2009

welkom 2010!

The Roller Coaster Ride of Life
By Bill Cottringer for Al Siedlecki

Up and down and all around;
Down and up, back again.
Never a smooth or easy ride;
Life’s sudden emotions
Are a roller coaster ride.
Getting motion sick
From the ups and downs;
Birth and joy,
Death and distress,
Pleasure and pain
But no apparent gain.
Oh what a damn mess!
Hard to not lose hope
That the good and bad
Really do balance out
At the very end;
Just better to enjoy the joy
In the enjoyment you have
While it lingers and lasts,
Savoring every last moment,
Knowing very well
It won’t last forever,
But will return instead.
The joyful secret is always—
When?
Probably soon or maybe not.