Happy New Year!

Lieve vrienden en familie,

Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde wensen jullie

veel heil en zegen

voor 2009!*

en ook verder alles wat mooi is en goed...

Tjerk en Hidde, december 2008

*veul hail en segen: nieuwjaarswens uit Steenwijk, of Stavoren, komt uit de Bleeker-familie.

erwin's terugblik 2008

een paar losse gedachten over het (bijna) afgelopen jaar:

1. we zijn er nog steeds! en we vinden het leuk hier (meestal).
   
2. obama, economische crisis, bailout, we zitten er middenin. toch anders dan via de hakkelaar (filip freriks)
3. het valt nog niet mee een product te managen.
4. rare jongens die amerikanen.
5. erg mooi fietsen kan je hier. erg mooie fietsen ook.
6. heel veel dingen kosten bijna niks maar zijn van slechte kwaliteit, het weinige echt goede is erg duur. dat brood! die koffie!

december: verjaardag Ageeth en aanloop naar Kerst

In de week voor mijn verjaardag (13 december) kreeg ik af en toe al een kaartje, wat leuk toch om echte post te ontvangen! 's Ochtends kadootjes in het grote bed: een fototoestel, een meditatiekussentje en een boek met allerlei tips voor dag- of langere trips met kids, in noord-Californie. Echt leuke dingen, ook hier in de buurt, die helemaal nieuw voor ons zijn. Genoeg te doen, veel om nog naar uit te kijken en van te genieten.

Na een ontbijt met zelfgebakken brood (nouja, uit de broodmachine die Erwin vorig jaar als afscheidskado van zijn Nieuwegeinse collega's kreeg) reden we naar Rancho Siempre Verde in Pescadero aan de kust om een kerstboom te kopen. En om te schommelen op een van de vele hoge schommels, auto- en trekkerbanden, twee- of zelfs driepersoons-plankjes. We hebben een ritje gemaakt in de kar achter een trekker. Hidde mag een cirkelzaag lenen wanneer hij wat ouder is. We hebben een krans gemaakt die nu bij de voordeur hangt - of zal ik 'm toch voorop m'n auto vastbinden? We hebben al een paar 'bakkies' (pick up trucks) gezien met kransen voorop, echt cool. Ook hebben we de twee levensgrote xylofoons uitgeprobeerd: de ene was gemaakt van planken, de andere van zware ijzeren buizen. Maar het allereerste wat de jongens deden, en ook het laatste, was marshmellows bij het fikkie houden. Er was een prachtig groot vuur, waar je gewoon dingen op mocht gooien (met name hout of boom-achtige dingen) en iedereen mocht een stok zoeken en zoveel marshmallows als hij/zij wilde, braden* en opeten. *wie weet hoe dat heet, als je marshmallows boven het vuur lekker groot en zacht laat worden, of hoe het zou kunnen heten? Prijsvraag voor het leukste woord hiervoor.

Ter verhoging van de feestvreugde mochten we op het terrein onze eigen boom uitzoeken en ook nog omzagen. Uiteindelijk vonden we een exemplaar dat goedkeuring kreeg van ons allevier. Tjerk deed een eerste poging tot zagen maar zo helemaal onder de takken bleek het toch wat te lastig, dus Erwin en ik hebben dat gedaan. http://www.rsvtrees.com/

De rit er naar toe en terug naar huis -verschillende routes- blijft indrukwekkend mooi. De kust, de bergen, de bossen - alles zo groot en oneindig lijkend, terwijl we na een bocht toch ineens in een ander landschap zijn, wat vervolgens ook weer oneindelijk lijkt, in zijn grootsheid.

Ik heb tussendoor thuis de felicitatie-mailtjes gelezen. Dank aan degenen die me hebben gebeld of eenkaartje of mailtje hebben gestuurd! Ik had wat vrouwen uitgenodigd voor een gezamenlijk etentje, en het is weer niet gelukt (druk, weg, van alles), dus dat heb ik nog tegoed in januari.

Als toetje van de dag brachten we de kinderen aan het einde van de middag naar een pre-school, waar ze een enorm succes-recept hebben: eens in de maand houden ze 'date night'. Je kunt dan van 4 uur 's middags tot 9 uur 's avonds je kinderen brengen. Die mogen binnen en buiten spelen, krijgen eten, onverantwoord vet en groente-vrij eten zoals pizza, worden in de pyjama gehesen of doen die zelf aan, en mogen uiteindelijk nog een film kijken, met popcorn. Erwin en ik hebben lekker gegeten bij een Thai.

Hoewel kort was het fietstochtje terug (de jongens in de kar op en onder wollen dekens) een sprookje: in veel bomen en aan huizen hangen lichtjes, vaak geel of wit, ook blauw of alle kleuren van de regenboog. Verder staan hier opblaasfiguren zoals Santa Claus of rendieren of een trein, en ook lichtjes-figuren die soms zelfs bewegen! Denk bij bijvoorbeeld een rendier aan een metalen frame, helemaal omwonden met lampjes, waarvan de kop langzaam op en neer gaat. Een hele rendierenfamilie kan ook, of een kerstman met zwaaiende arm. En verder staat in een tuin om de hoek een opblaasbare sneeuwbol, met daarin een dikke kerstman die vrolijk lachend in een sneeuwstorm van omhoog geblazen witte korreltjes staat.

De afgelopen week was erg druk met holiday-parties en cookie-exchanges. Allemaal nieuwe dingen voor mij.

Afgelopen dinsdag 16 december was bij Tjerk in de klas een holiday party. Er zijn vier tafeleilandjes in de klas en aan elk daarvan konden de kinderen een activiteit doen: van een megagrote ronde koffiefilter een sneeuwvlok knippen (paar keer opvouwen, dan aan de rand stukjes eruit knippen, uitvouwen en bijvoorbeeld voor het raam hangen), koekjes versieren met eetbare versieringen in kerstsfeer, koekjes in een papieren zakje doen die je dan op je stoep kunt zetten - en dan maar afwachten of er rendieren komen (?!) Ik stond bij de tafel waar de kinderen kaarten konden maken. In mijn introductie sprak ik over 'kerstkaarten' en ik werd bijna voordat ik uitgesproken was, gecorrigeerd door twee mensen met 'holiday cards', dat is politiek correct. Immers, niet alle kinderen zijn christelijk / vieren kerstfeest. Het bekende liedje 'I wish you a merry christmas' heeft dan ook een ander einde gekregen: 'and a happy Hannuka'. Chanoeka is het joodse feest van de lichtjes. http://nl.wikipedia.org/wiki/Chanoeka.

Op woensdag had er cookie exchange zullen zijn bij mijn overbuurvrouw. Ze had ongeveer acht vriendinnen uitgenodigd hiervoor met de vraag aan elk om 3 dozijn koekies mee te nemen. Ik heb eerst nagevraagd of het Amerikaanse dozijn even groot is als het Nederlandse, maar het was inderdaad de bedoeling dat ik 36 stuks mee zou nemen. De koekjes, zelfgebakken of gekocht, worden uitgestald op mooie schalen. Iedereen proeft dan wat, kletst, drinkt iets en gaat vervolgens met een doosje vol zelfgekozen cookies weer naar huis.

De buurvrouw moest helaas afzeggen omdat haar dochter erg ziek was. De speculaas is nog dicht, de Lemon Poppyseed Cafe Scones zijn erg lekker!

Gister, 18 december, was er een party op de pre-school van Hidde, waar Tjerk op dinsdagmiddag naartoe gaat uit school. Aan het begin van het uur zongen de kinderen allerlei liedjes. Daarna kreeg elk kind een vilten mandje, met iets kerstigs erop (de jongens een kerstman-hoofd, de meisjes iets met roze) waar ze koekjes in mochten doen. Tjerk blijkt een goed stapelaar! en wat meer gericht op kwantiteit, terwijl Hidde zorgvuldig wat meer de kwaliteit van zijn koekjes in de gaten leek te houden.

Toen we weggingen wensten de twee jongste (kinderloze) juffen mij een goede vakantie. Ik moest lachen want wat voor hun een echte vrije periode is, is voor mij af en toe buffelen, met de twee mannetjes thuis. Ze kunnen geweldig samen spelen, en ook verschrikkelijk ruzie maken. Poeh, tot tien tellen en blijven ademen, en dat dan onthouden...

De jongens kregen nog kadootjes mee die ze voor ons gemaakt hadden.

Na het avondeten hebben Erwin en ik die open gemaakt: ze hadden elk een fotolijstje versierd, met een mooie foto van zichzelf er in. En ze hadden elk een bord gemaakt. Hidde zei 'eerst was het een papiertje, en nu is het een bord'. Twee borden met leuke tekeningen in vrolijke kleuren. Volgens mij was dit voor het eerst dat Tjerk geen auto's of dino heeft getekend. Hij had fotolijstjes getekend van zichzelf en van Erwin en mij. Waar Hidde was? Nou, die bleek hij een beetje vergeten ofzo te zijn. Hidde had Erwin en mij getekend toen wij nog babies waren en ook Tjerk als baby. En een regenboog.

Het viel me op dat heel veel kinderen met de meest fantastisch ingepakte kadootjes voor hun teachers naar school kwamen. Oh, ehm, is dat hier de bedoeling? Tjerk en Hidde hadden elk een zelfgemaakte kerstbal meegenomen: een doorzichtige glazen bol, waar je verf of glitterlijm in kunt doen. Je kunt 1 kleur kiezen of allerlei kleuren. Het mooie is dat die geen bruine brij worden zoals op papier, op een of andere manier lopen ze wel in elkaar zonder dat ze mengen ofzo. Wie het weet mag het zeggen. Het is erg leuk om te doen en in de boom te hangen.

Hoe dan ook: het blijkt dat leraren voor de holidays vaak geld krijgen, bijvoorbeeld in de vorm van een gift card (elke zichzelf respecterende winkel geeft zulke kaarten uit. Denk aan een credit card die je alleen in die winkel kan gebruiken). Ik hoorde van iemand dat leraren zelf veel dingen voor in de klas (moeten) kopen, en daarom geld krijgen.

Er wordt hier trouwens in het algemeen veel meer aan giften en donaties gedaan dan in Nederland, lijkt het wel. Dat kan geld zijn, of kleding of kadootjes. Er is een organisatie 'Toys for Tots' die in winkels en bij de brandweerkazerne van Mountain View manden heeft staan waar je nieuwe, oningepakte kadootjes in kunt doen. Die delen ze dan uit aan kinderen die anders helemaal niets zouden krijgen.

Op heel veel plaatsen -in winkels, scholen en bijvoorbeeld bij ons in het zwembad- staat een giving tree: een echte of neppe kerstboom waar kaartjes in hangen met daarop aan de ene kant of het voor een jongen of meisje is en de leeftijd, en aan de andere kant een soort verlanglijstje, varierend van voetbalschoenen tot nieuwe trui tot leesboek tot speelgoed. Ook zijn op heel veel plaatsen food donations te maken, je kunt dan blikken of pakken eten inleveren die naar families thuis of naar bijvoorbeeld een opvang worden gebracht. Dit heb ik in Nederland ook wel een paar keer gezien, maar veel minder uitgebreid dan hier. Verder staan er bij de in-/uitgang van supermarkten mensen van het leger des heils of een daklozencentrum die giften vragen. Vanochtend las ik in de plaatselijke krant dat een opvang hier in de buurt waarschijnlijk moet sluiten: door de recessie is er minder geld van giften binnengekomen, maar er zijn wel meer mensen die een beroep op de diensten moeten doen. Ik vind het schandalig dat in een rijk stadje als Menlo Park een opvang gesloten moet worden wegens geldgebrek, zeker wanneer ik al die benzineslurpende bakken op de opritten zie staan en langs me zie rijden wanneer ik op de fiets naar school of een winkel onderweg ben.

Het is vandaag zaterdag 20 december, de eerste dag van een twee-weekse schoolvakantie.

De mannen zijn naar de film Bolt, als twee prinsjes in de fietskar. Ik heb heerlijk even het huis voor mezelf, en de tijd om te doen wat ik wil. We boeken straks nog een kamer of huisje ergens waar sneeuw ligt (toen Tjerk de door de pakes en beppes gemailde foto's van 'sneeuw in Fryslan' had gezien wilde hij meteen naar Nederland). Met Kerst zijn we dan weer thuis, en doen we jullie verslag van ons tripje en hoe die ene Kerstdag hier wordt gevierd en beleefd.

Zondagochtend spelletjes gedaan en een kamer geboekt in een hotel in South Lake Tahoe. We vertrekken morgenochtend, maandag 22 december en komen zaterdag weer terug in Menlo Park (zo goedkoop is het). De eerste drie dagen hebben we een kamer met keukentje, de laatste twee nachten een gewone kamer. Het hotel ligt een paar honderd meter van de gondel die ons naar een groot skigebied brengt. Als je op maps.google.com als zoekbestemming de plaatsnaam intypt, optie Satelliet aanklikt en voldoende inzoomt, zie je de route van de gondel en zelfs de afdalingen. Erwin neemt z'n fiets mee. Vanmiddag nog even naar de REI (buitensportwinkel) voor thermisch ondergoed, (wollen) sokken en laarzen voor de jongens, en sneeuwkettingen.

Wegen in sneeuwgebieden kennen vier mogelijke toestanden:

- gewoon, geen beperkingen;

- sneeuwbanden of sneeuwkettingen verplicht (en dan bedoel ik echt verplicht)

- sneeuwkettingen of 4WD verplicht

- afgesloten.

Op http://www.tahoe.com/section/currentconditions?tab=1 kun je mee kijken, en je kunt daar ook de sneeuwcondities zien voor Lake Tahoe: prima, en bij het weer staat in de zevendaagse voorspelling heel veel sneeuwval. Hm, nog maar wat extra sokken en mutsen, in dat geval.

Sinterklaas

Ook hier in Menlo Park kijken we elke avond het Sinterklaasjournaal. We zijn wat later begonnen en hebben dus een paar afleveringen moeten inhalen, wat geen probleem was; de jongens vonden het helemaal niet erg om twee of drie afleveringen per keer te kijken.
Het is wel spannend zeg, met die rode ballonnen en de vermiste stoomboot, die gelukkig weer terecht lijkt te zijn. Nu die ballonnen nog voor het feestje van Sinterklaas.

En wat er nu is gebeurd: we vonden twee rode ballonnen in onze tuin, gisterochtend, 30 november. Tussen de bloeiende struiken, onder de palmboom! Ongelofelijk!
We waren blij dat ze in ónze tuin terecht gekomen waren en niet bij andere kinderen, want wij wisten natuurlijk wat we ermee moesten doen. En dat hebben we ’s avonds gedaan. Na het eten, in de pyjama hebben de jongens hun schoen gezet bij de open haard. Worteltjes erin en de rode ballon, en daarna liedjes zingen: Sinterklaas rydt op syn hynder; Sinterklaas kapoentje... en een zelfgemaakt liedje over Sinterklaas ging uit eten, als variant op Zwarte Piet ging uit fietsen / Swarte Pyt gong út fytsen.

Vanochtend, maandag 1 december, sliepen de jongens wat langer, waarschijnlijk omdat het door de mist wat donkerder was in hun kamer. Op een gegeven moment hoorde ik Hidde scharrelen en zachtjes in zichzelf pratend liep hij naar de open haard: ‘Ja, in kadootsje! En pipernuten!’ Tjerk lag nog wakker te worden. Ik ging naar hem toe en vroeg wat Hidde toch steeds zei. ‘Kadootsje’, zei Tjerk. ‘Wêrom seit er dat dan?’ Tjerk’s ogen werden groot en helder, ‘Oooh!’ en hij sprong uit bed (niet letterlijk, hij slaapt bovenin het stapelbed). Hidde kwam er alweer aan om te vertellen dat ‘Pyt hat ek noch letters struit’: er lagen inderdaad een H en een T van pepernoten en een hartje. Die Piet, precisiestrooien heet dat volgens mevrouw Blok (zoals de jongens haar consequent noemen). En: de rode ballonnen waren weg!
En ja hoor, er was ook een gedicht bij.
De Ballonnenpiet was blij dat hij weer twee rode ballonnen terug had en had iets voor ons allevier: een hele mooie grote chocolade-S, versierd met krulletjes en een marsepeinen afbeelding van de goedheiligman zelf.
Verder schreef hij:
En Tjerk en Hidde ik wilde in jullie schoen
ook nog een aardigheidje doen,
maar de Inpakpiet die was zó moe,
die ging vroeg naar zijn bedje toe.
Maar een kado moet een verrassing zijn
ook al is het maar klein.
Dus pas straks vinden jullie je presentjes,
voor Tjerk en Hidde, twee aardige ventjes! - met de groeten van de Ballonnenpiet.

En inderdaad vonden ze in hun sokkenmandje – ik vroeg me al af wie de sokken toch door de kamer had gegooid – elk een Cars-kadootje: een white boardje voor Tjerk, met een magneetje aan het bordje en aan de pen. Die heeft hij van de koelkast gehaald om op school te laten zien. Voor Hidde was er klein beursje met ook een plaatje van Lightning McQueen erop.

Het is raar om met het sinterklaasfeest bezig te zijn nu het nog zo zonnig is en soms zelfs uitgesproken warm. Gister ben ik wezen zwemmen (he? Ja, er is hier alleen maar een buitenbad, dat blijft de hele winter open voor zwemles en baantjes) en zijn de jongens naar een playground geweest, met speeltoestellen, zand en een grasveld waar je kan overschieten met een vliegtuigje of met een bal. Korte broek en t-shirt.
Elke dag het Sinterklaasjournaal kijken helpt wel om in de stemming te komen, net als de aftelkalender en natuurlijk de vondst van de rode ballonnen en de pakjes en het gedicht van vanochtend.

Als het goed is komt Sinterklaas zaterdag 6 december in Amerika. Een dag later, omdat het natuurlijk een flinke reis is. We gaan in ieder geval naar een bevriend gezin, met hun eveneens Nederlandse buren die ook twee kinderen hebben. En dan maar zingen en hopen dat er op de deur wordt geklopt, hard geklopt, hard geklopt...

Sinterklaas is de tijd van geheimzinnigheid, opwinding en wensenlijstjes. Vanochtend, op zaterdag 6 december, de dag waarop Sinterklaas, of zoals Hidde zegt ‘Sint Nicolaas’, in Amerika en misschien ook wel andere landen aankomt om de Nederlandse kinderen te verwennen, op de ochtend dus van deze dag vonden Tjerk en Hidde een paar rode pantoffels onder het bed. Ze dachten dat die van Erwin waren omdat ze zo groot leken. Daarna vonden ze elk een klein pakje op hun ondergoedstapeltje, Lego en K’nex. Nog later vonden ze een pakje met Hidde’s naam er op, waar Cars-pantoffeltjes voor hem in zaten, en een heleboel pepernoten en snoepjes. Het gedicht hadden ze laten liggen.
Dat las ik pas een uur later met hen en daaruit werd duidelijk dat die rode pantoffels voor Tjerk bedoeld waren: de PantoffelPiet had ze vast onder het bed - gezet.
Nadat de jongens de kadootjes in hun kast hadden gevonden, hadden ze de smaak te pakken gekregen en gingen ze het hele huis door, keken achter alle deuren en (bijna, gelukkig!) overal onder. Zo kwamen ze aan met een pakje zonder naam (ja, dat klopt, die is alvast voor Hidde’s verjaardag) en vonden ze een hele grote juten postzak ‘vól kadootjes!!!’. Die hadden Sint en Piet hier waarschijnlijk alvast neergezet omdat ze niet wisten of we hier thuis of in Mountain View zouden zijn, zei Erwin. Ze vonden dat een heel logische verklaring en gingen gewoon weer iets anders doen.
Het is toch ongelofelijk: als je ze ernaar zou vragen zouden ze hun eigen neus niet kunnen vinden en op de momenten waarop je rekent op dat onvermogen om te zoeken, en te vinden, gaan ze ineens zoeken als een moeder (die altijd alles kan vinden, gewoon door achter zich te kijken, bijvoorbeeld).
Ze zitten nu lekker buiten op een picknick kleed onder de patio te spelen met hun nieuwe HotWheels en de Lego en de K’nex. In korte broek en t-shirt en met hun nieuwe pantoffels aan. Ik ga ook de zon in, het is buiten veel warmer dan binnen.

We hebben een heerlijk avondje gehad. Terwijl de grote mensen de Indische gerechten afmaakten keken de kinderen naar een dvd van Sinterklaas bij Sesamstraat. Lekker gegeten – behalve de kinderen die veel te opgewonden waren. Toen de borden bijna leeg waren werd er op de deur geklopt, hard geklopt, hard geklopt, en werden er handen vol pepernoten naar binnen gestrooid. Consternatie. ‘Piet!’ ‘Sinterklaas!’ ‘Waar is ‘ie?!’ Iedereen naar buiten –waar was Erwin eigenlijk?- en zagen we daar nou iemand weglopen? In de tuin kijken en daar was geen Piet maar er stonden wel drie zakken met kadootjes.
Eerst de kinderen en daarna wij. Wat een feest!
Ik kreeg onder andere een boek van David Sedaris, een Amerikaanse schrijver die een tijdje in NL heeft gewoond en een geweldig grappig verhaaltje over het sinterklaasfeest heeft geschreven: Six to eight black men. Te beluisteren op http://www.youtube.com/watch?v=ZdCA_Q_5n4w. We hebben enorm gelachen om deze hilarische Amerikaanse interpretatie van Neerlands populairste traditie.

En een dag later vertelde Tjerk wat hij graag voor kerst zou willen hebben.... Moeten we nou ook nog sokken ophangen aan de schoorsteenmantel?

school Tjerk: ansichtkaarten, regels en financieën

In first grade op Tjerk z'n school is op dit moment een wereldproject gaande. Het fijne weet ik er niet van; Tjerk zegt meestal 'fun' als ik vraag hoe het op school was en als ik vraag naar wat hij heeft gedaan, antwoordt hij 'oh, gewoon, van alles', bijvoorbeeld, of 'I don't remember'. Veel wijzer wordt ik dus niet van hem.

wereldproject met ansichtkaarten

Van NL vriendin H hoorde ik al over dit project: haar Australische vriendin die vorig jaar een dochter in first grade had op dezelfde school, had gevraagd of H haar moeder wilde vragen om die dochter een ansichtkaart op te sturen. Voor het wereldproject. Waarvoor ieder kind schijnt te proberen zoveel mogelijk kaarten te krijgen, of liever, de ouders.

Ik heb een aantal mensen gevraagd een kaartje op te sturen en een paar van jullie hebben me gevraagd of het kaartje al op school aangekomen is... geen idee. Ik heb 't Tjerk gevraagd en hij zei dat hij die dag twee kaartjes had gekregen, van beppe en van âlde pake Kees, mijn opa. Hij ging verder met vertellen wat er allemaal op die kaartjes stond, het was werkelijk ongelofelijk. En ik keek hem dus met grote ogen aan, en begon te lachen. En hij ook: 'Grapje!'. Ja, dat dacht ik al.

Helaas kom ik zelden in het lokaal en kan ik dus ook niet kijken hoeveel kaartjes er al hangen. Alleen met speciale activiteiten, als ik me opgegeven heb als hulpmoeder. Met het Halloweenfeestje bijvoorbeeld en met een art project. Verder weert deze juf ouders zoveel mogelijk. Wie weet wat voor slechte ervaringen ze heeft; niet alle ouders zijn geschikt als klassenhulp.

En hoe het verder op school gaat: als we Tjerk wegbrengen, parkeert hij zijn fiets vooraan bij het hek, of in het fietsenrek naast zijn lokaal. Als we voldoende tijd hebben en hij zin heeft, lopen we naar de first grade playground. Meestal wil hij gewoon bij ons zitten. En er zijn altijd andere ouders die rond dezelfde tijd komen. De kinderen die op het speelveld zijn, zijn de kinderen die met de schoolbus komen of die door hun ouders met de auto worden afgezet op de carpoolstrook.

fluiten = freezen

Als de yard duty, een leerkracht of klassenassistent die pleinwacht is, om vijf voor half 9 op haar fluitje blaast, moeten de kinderen onmiddellijk stoppen met waar ze mee bezig zijn en met hun handen op hun knieën gaan staan. Echt waar! En er zijn natuurlijk altijd kinderen, er is vaak een jongetje dat nog op de schommel heen en weer zwaait, zo hoog hij kan, en nog helemaal geen zin heeft om te stoppen, en al helemaal niet om zo te gaan staan, en te wachten tot het verlossende tweede fluitsignaal. Die arme Tjerk heeft al een paar keer straf gehad: hij moet dan aan het begin van de lunchpauze, de speelpauze na de feitelijke lunch, op de bench zitten. En, zo legde hij uit, omdat er geen bench meer is, moet hij nu papiertjes en ander afval opruimen dat na de lunch is blijven liggen. Prima. Wel erg jammer dat hij dan minder tijd heeft om te ravotten, rennen en energie kwijt te raken.

Na het dubbele fluitsignaal lopen (dus niet rennen, maar lopen) de kinderen naar de plaats van hun klas op het plein. Daar gaan ze in de rij staan en zo lopen (niet rennen) de kinderen naar hun lokaal. Onderweg moeten ze op hun plek in de rij blijven, anders kunnen ze ook straf krijgen. De paadjes zijn namelijk heel smal en soms moeten rijen langs elkaar lopen.

Soms ben ik bang dat Tjerk oppikt dat wij bepaalde regels nogal belachelijk vinden, en dat hij zich daarom af en toe niks aantrekt van die regels. En ik vraag me ook weleens af of zes jaar in Nederland al zo bepalend is?

Dan komt de rij bij het lokaal, waar wij dus meestal zitten. De rij blijft als rij wachten tot de juf de deur open doet en loopt dan rustig achter elkaar naar binnen. De ouders blijven op afstand en gaan al helemaal niet mee de klas in, zoals ik in Werkhoven gewend was.

Bij het ophalen wacht ik op een van de banken waar second grade luncht, vlak bij het lokaal waar Tjerk's groep zit. Dan gaat de deur open en lopen eerst de kinderen met de juf mee die naar de carpoolplaats moeten, waar ze ofwel in de schoolbus gaan, of worden opgehaald door een vader (zelden), moeder, nanny of iemand van het after school programma. De kinderen die 'gewoon' door een ouder of nanny worden opgehaald, zoals Tjerk, lopen naar de lunchplaats van second grade. Dat is de verzamelplaats voor ophalers en opgehaalden.

De schoolindeling hier is anders dan in NL. De school waar Tjerk op zit is een K-2 school: van Kindergarten tot en met 2nd grade. Kindergarten=5/6 jaar, 1st grade=Tjerk, 2nd grade=7/8 jr. Het terrein van de school is heel groot (zie http://maps.google.com/ type het adres 95 Edge Road, Atherton, CA 94027 en kies 'satelliet' waarmee je prachtig het hele rechthoekige terrein kunt zien, met parkeerplaats, grasveld en alle gebouwen).

Kindergarten zit in een gebouw apart van de rest, daar breng ik Hidde volgend jaar naartoe maar ben ik nu nog niet geweest. De zes 1st grade klassen en ongeveer evenveel 2nd grade klassen hebben elk een eigen speelplaats met speeltoestellen met klimdingen, apenrekken (monkeybars), glijbanen en een grasveld. Daar doet tussen de middag iemand spelletjes met de kinderen die dat willen. Er zijn ook nog ballen, hoepels en andere attributen.  Ook is bij die speelplaats een ruimte met tafels en banken, waar de kinderen tussen de middag lunchen. Die staan gewoon buiten maar natuurlijk wel onder een schaduwdak en dat is echt geen overbodige luxe. Na de lunch -iedereen blijft hier over- kunnen de kinderen dan lekker spelen.

scholen en financieën

Sinds een aantal jaren krijgen de scholen onvoldoende geld van de overheid (van de staat, in California dus van meneer Schwarzenegger die helaas niet zo'n goede boekhouder is gebleken) om nog het niveau van onderwijs te kunnen bieden zoals dat heel lang geweest is. En dat niveau is natuurlijk per staat en per gebied verschillend.

De scholen krijgen namelijk ook geld van de gemeente, van de onroerend goed belasting. In een stadje als Atherton -zie op maps.google.com de grote tuinen en zwembaden- is dat dus prima: dure huizen, vaak een paar miljoen, dus veel belasting dus veel geld voor de school. Daar profiteren wij van, omdat wij in dit schooldistrict blijken te wonen. De mensen een paar straten verderop hebben pech: hun kinderen gaan naar school in East Palo Alto, een stad met heel veel appartementen die weinig inkomstenbelasting opleveren en waar de scholen dus ook veel minder gemeentegeld krijgen. Terwijl daar juist veel specialisatie nodig is: in Atherton en Menlo Park wonen veel gezinnen die het geluk hebben dat de man zo veel verdient dat de vrouw thuis kan blijven, en die met de kinderen lezen en huiswerk maken. In East Palo Alto moeten in veel gezinnen beide ouders werken en is er te weinig tijd en energie over, of zijn de ouders te weinig ontwikkeld om te weten hoe belangrijk het is om regelmatig, liefst dagelijks, met de kinderen te lezen en bijvoorbeeld sommen te oefenen.

Tjerk heeft op school diverse extra leerkrachten: voor art, voor gym, voor muziek, in de bieb, voor science, voor iets als bewegen op muziek en voor computerles. En dan is er ook nog een juf die extra taallessen geeft (die Tjerk niet hoeft omdat hij voldoende Engels kent) en andere gespecialiseerde teachers.

Maar goed, zelfs in Atherton wordt het allemaal minder, financieel.

Ik geloof dat we dan in Nederland zouden zeggen dat we misschien een of twee van de extra leerkrachten zouden moeten ontslaan. Maar hier vinden ze dat kinderen recht hebben op goed onderwijs en dat goed onderwijs betekent dat er voor de diverse vakken gespecialiseerde leerkrachten nodig zijn. Dus wordt er geld gevraagd. Van de ouders.

De oudervereniging zegt in een brief die we aan het begin van het schooljaar krijgen, 200 dollar per kind per jaar te besteden voor bijvoorbeeld Halloween en andere leuke dingen. Verder staat in de brief dat elke gift welkom is, al is het maar een tientje. Wij hebben een check uitgeschreven (ja, die hebben ze hier nog, dat is weer een heel ander verhaal) en dachten dat we er daar mee waren.

Voor de Halloween party stuurde de organiserende moeder een lijstje rond met dingen die gekocht moesten worden. Ik had mijn naam bij een aantal dingen gezet en in een mailtje terug gevraagd waar we het bonnetje konden inleveren en hoe dat verder allemaal in z'n werk ging. Toen bleek dat we de items die we kochten, doneren. Voor de Stone Soup die Tjerk's klas twee weken later maakte, moest ieder kind een ingredient meenemen. Inmiddels vraag ik me dus af waar die 200 dollar per kind aan besteed wordt, als de ouders toch alle materialen betalen? Ik vraag het na en voor de geïnteresseerden zal ik het rapporteren.

Overigens houdt de PTO gedurende het jaar voor mijn gevoel maandelijks een activiteit om geld te genereren. Ik deed samen met de overbuurvrouw (moeder van een klasgenootje van Tjerk) mee aan een art project in Tjerk z'n klas: de kinderen maakten een tekening op een bepaald papier en volgens specifieke richtlijnen, en die kon je dan laten afdrukken op een schort, t-shirt of onderzetter bijvoorbeeld, tegen betaling. Ik vond het allemaal nogal duur, een mok met afbeelding van het kunstwerk van je kind kostte bijvoorbeeld 20 dollar, terwijl je die hier bij bijvoorbeeld de drogist voor een paar dollar kunt laten maken. Toen ik het begeleidende briefje las snapte ik het al: een deel van de opbrengst was voor de PTO. We hebben nu een nieuw nachtlampje dat relatief duur is maar een prachtige tekening van een sportauto op de voorkant heeft.

Volgende week is er een Winter Sing Gift and Bake Sale: je mag taarten bakken, die inleveren bij de PTO en die worden dan verkocht op een soort braderie-achtig gebeuren, stel ik me voor, waar de kinderen dan ook nog kerstliedjes zingen. Ik ga niet bakken, ik ga me uitleven op notecards en gift tags, lekker tekenen, schilderen en knutselen.

En dat is nog niet alles: er is ook nog de Menlo Park Atherton Education Foundation. Voor de duidelijkheid: Menlo Park, waar wij wonen, en het sjieke Atherton liggen tegen elkaar aan. De schooldistrict-grenzen lopen over de stadsgrenzen heen en zo komt het dus dat wij Menlo Park-ers naar een school in Atherton gaan, en dat er samenwerking is op dit gebied tussen deze twee steden.

Het doel van deze MPAEF is om dat deel van het schoolbudget in te zamelen, dat níet (meer) door de overheid (staat/gemeente) betaald wordt. En deze Foundation geeft per jaar 1000 dollar per leerling uit. Bijvoorbeeld aan die extra leerkrachten.

Wij menen dat de Amerikanen beter hadden moeten stemmen, bijvoorbeeld op iemand die onderwijs wél de moeite waard vindt en daar voldoende budget voor maakt. Een andere moeder zei tegen mij dat dit nou eenmaal de situatie is, en als haar kind zoveel geld kost, dat ze dat dan betaalt.

Een tijdje geleden kregen we een soort jaarverslag van de MPAEF. Daar stonden onder andere alle donateurs in, verdeeld in categorieën, namelijk per bedrag dat ze betaald hadden. Het begon met de mensen die 25.000 dollar of meer hadden geschonken, vorig jaar. Dat waren zes stellen. Daaronder stonden degenen die tussen 20 en 25 duizend dollar hadden gegeven, en zo ging het steeds met 5000 dollar naar beneden, tot de bedragen kleiner werden. Ik dacht dat dat veel geld was, om zomaar 25.000 dollar over te hebben.

De overbuurvrouw heeft vrienden hier in de buurt van wie de kinderen op een privéschool zitten. De opsomming van giften in het jaarverslag van de Education Foundation voor die school begon met een miljoen dollar of meer.

Ik las laatst ergens dat je met een miljoen geen miljonair bent in Silicon Valley, maar pas met een paar miljoen voor vol wordt aangezien. En eigenlijk zou dat me niet meer hoeven verbazen. We zijn laatst bij een garage sale geweest in Atherton: heel groot huis, prachtig in Mexicaanse stijl gebouwd, organisch zwembad in de tuin, zuilen en beelden. Op de terugweg zijn we door Atherton gereden en hebben we onze ogen uitgekeken. Prachtige en ook protserige huizen. Tjerk zag zelfs een huis met drie voordeuren. Porsche's vinden onze jongens inmiddels al niet meer bijzonder, hoewel ze tijdens het ontbijt altijd wel even kijken hoe de buurman wegrijdt in zijn Porsche met brullende motor.

Dat zijn overigens dezelfde buren die een koophuis zochten dichter bij Apple waar Sid (zoals Hidde hem noemt terwijl hij heel anders heet) werkt, maar die nu hun zoektocht hebben moeten staken omdat al hun geld van het vorige huis in stocks en aandelen zit. En zo stellen B, een van de twee vrouwen met wie ik wekelijks mediteer, en haar man Hendrik de verbouwing van hun huis nog uit. En wordt ook, zelfs, hier de recessie merkbaar.