Een vraag die we met enige regelmaat krijgen is hoe lang we hier nog denken te blijven.
En wat is het moeilijk om daar een definitieve beslissing over te nemen, hoewel we inmiddels wel een principe-besluit hebben genomen.
Het is hier zo ontzettend mooi, we willen nog zo veel zien, we genieten enorm van het fijne klimaat
en de prachtige omgeving, de mensen - aardig, behulpzaam en hoffelijk, onze vrienden hier, dat mensen altijd en overal praatjes met elkaar maken waardoor je nooit zoals in Nederland zwijgend achter elkaar in de rij voor de kassa of samen in een lift staat.
Dat mensen elkaar bejegenen op een positieve manier, dat ze eerst en vooral zullen zeggen waar ze blij mee zijn of wat ze goed of mooi of leuk vinden, in tegenstelling tot de in het algemeen door Nederlanders met trots verdedigde openheid die ons laat zeggen dat we iets of iemand ronduit slecht vinden.
Dat we op de fiets naar het centrum van Palo Alto kunnen waar
unieke winkels en internationale restaurants, eethuizen en cafeetjes zijn, en naar de hoofdstraat van Menlo Park en de trots van de stad, onze uitgebreide, onafhankelijke boekhandel.
Dat we binnen een uur op het strand aan de oceaan staan, in San Francisco of in de bergen, en na minder dan een halve dag bij Lake Tahoe of Yosemite zijn. Dat ik op de fiets onderweg naar de supermarkt voor boodschappen, ver in het verlengde van de straat de bergen zie.
We wonen in een gebied waar altijd zo weinig criminaliteit is geweest - vernielingen, diefstallen, inbraken - dat mensen verbaasd zijn wanneer hun iPod of ander technisch gadget uit hun onafgesloten auto wordt gejat.
Hoe onze wijk the Willows een echte, hechte neighbourhood is - waar buren en mensen in dezelfde
wijk elkaar kennen, waar we fietsen en wandelen en praatjes maken, en maar liefst drie yahoo-groepen zijn. Dit zijn groepen op internet waar mensen lid van kunnen worden die interesse hebben en passen in het profiel en waar ze vervolgens allerlei berichten kunnen uitwisselen over het betreffende onderwerp. De Willows Neighbourhood-watch heeft berichten als 'pas op: er werd aangebeld door een man die iets wilde verkopen, zonder vergunning'. 'Bel de politie wanneer je iemand ziet die hier niet thuishoort' - zal ik toch eens dat mailtje sturen met de vraag hoe je dat aan iemand kunt zien?!, maar bijvoorbeeld ook: 'Er is vanmiddag ingebroken, [signalement dader], let op ajb', en andere werkelijk nuttige waarschuwingen.
Op de Willows Neighbourhood-lijst wisselen we informatie uit over bijvoorbeeld voorstellingen, evenementen, pre-schools, naschoolse activiteiten in de buurt, we vragen om en geven tips over alles van aannemers en tuinmannen tot hoe je een gebroken raampje kunt herstellen of een verzoek aan deelname aan een onderzoek van de gemeente.
De Willows Moms and Babes (voor ouders met jonge kinderen in deze wijk) is voor informatie-uitwisseling over betreffende onderwerpen. Nu bijvoorbeeld over hoe je als ouder soms 'unglued' kunt raken, en wat je dan kunt doen: gewoon mensen bellen of naar de buren gaan, want het overkomt ons immers allemaal wel eens, en we moeten het toch met elkaar zien te redden?! - dat geldt zeker in dit gebied waar de meeste mensen zonder familie of jarenlange vrienden zijn. Een aantal mensen uit deze laatste groep, waaronder ik, organiseert jaarlijks een bbq waarvoor iedereen die lid is, wordt uitgenodigd. Elk gezin neemt iets te eten mee wat bij de andere schotels op lange tafels wordt gezet, en drinken voor zichzelf. De tafels en stoelen komen ook van degenen die meedoen aan de bbq, of van mensen in de straat waar het evenement wordt gehouden en die ervoor wordt afgesloten. Een band, een Margarita-man en speelgoed en activiteiten voor de kinderen. Erg leuk!
Tegelijkertijd zijn we sommige dingen hier erg zat: Erwin met name het politieke gedoe en de hierarchie op z'n werk, ik de Amerikaanse mentaliteit die maakt dat mensen menen te mogen zeggen dat ik een onverantwoordelijke ouder ben omdat ik zonder helm fiets, of me ter verantwoording roepen om het feit dat ik met de kinderen naar school fiets.
Hoe veel Amerikanen vanuit angst en achterdocht lijken te leven, schijnbaar zonder het in de gaten te hebben: angst dat hun kind iets kan overkomen, meegenomen kan worden, achterdocht voor mensen die niet in hun wijk thuis lijken te horen: buurtbewoners hebben een keer de politie gebeld omdat ze onze overbuurman bij hen door de straat zagen lopen. Hij liet z'n hondje uit. Hij is latino.
Hoe hier veel regels en wetten zijn die moeten voorkomen dat mensen kunnen sue-en (hoe heet dat in het Nederlands, dat je miljoenen kan krijgen van een bedrijf of organisatie omdat ze zijn vergeten een waarschuwingsbordje te zetten bij een afstapje, waar een klant over gestruikeld is en een been heeft gebroken, bijvoorbeeld).
Wat ons tegenstaat zijn de grote verschillen tussen scholen waardoor vanaf Kindergarten al een tweedeling ontstaat tussen kinderen in arme en rijke buurten waardoor we worden bevestigd in ons idee dat 'equality' en 'liberty and justice for all' ontbreekt in Amerika.
Dat er mensen doodgaan van goed te genezen kanker omdat ze te weinig geld hebben om de behandeling te betalen. Dat in dit gebied vele huizen staan van miljoenen dollars en er een paar straten verderop meer zwervers op straat zijn dan twee jaar geleden. Dat mensen verandering in het gezondheidsstelsel weigeren omdat ze dan zelf minder gaan verdienen. Dat vaders en moeders in de zandbak hun kinderen, en die van anderen, dwingen om het speelgoed te delen dat ze naar het park hebben meegenomen, terwijl ze hun eigen honderdduizenden, miljoenen of miljarden dollars vooral aan zichzelf besteden - behalve eens per jaar, in de periode voor Kerst, wanneer op veel plaatsen zoals winkels, scholen, brandweerkazerne en andere openbare gebouwen, inzamelingen worden georganiseerd voor speelgoed voor arme kinderen en houdbare blikken en pakken eten voor arme gezinnen.
De paar latino-kinderen op onze school zijn, zo begreep ik afgelopen week van iemand, een soort excuus-truus: elke school is verplicht een bepaald aantal niet-blanke kinderen te hebben en zo komen de kinderen uit het arme East Palo Alto op onze rijke witte kak-school, tussen kinderen van wie een aantal nog moet leren om de eigen troep op te ruimen in plaats van het vanzelfsprekend te vinden dat een ander, zoals au-pair of nanny, dat doet, en van wie de meesten een mooie collectie speelgoed hebben, terwijl een
meisje bij Tjerk in de klas thuis geen knutselspullen zoals papier en lijm heeft. Toch kan het ook voor de kinderen die alles mee lijken te hebben, te moeilijk zijn hier: er wordt gespeculeerd dat de mogelijke oorzaak van de zelfmoorden onder de trein van vier tieners in drie maanden tijd eind vorig jaar, wellicht met de hier heersende cultuur van goed, beter, maar vooral allerbest, te maken heeft. Je redt 't hier niet zonder heel hard te werken. Als je naar Stanford wilt, moet je niet alleen erg rijke ouders hebben, maar zeker ook prachtige cijfers, en uitmunten in minstens een sport en liefst ook nog maatschappelijk actief.
Echt waar, sommige situaties zijn werkelijk heart breaking.
En we missen jullie.
Dus enerzijds zouden we nog jaren willen blijven, anderzijds helemaal niet. We hebben 't er ook met anderen wel over: op een gegeven moment is er een point of no return, die met name door de kinderen wordt gevoeld. Die hebben zich dan in de andere cultuur geworteld en weigeren terug te gaan. Nou was het nooit onze bedoeling om jarenlang weg te blijven, het is wel interessant om te zien hoe ook wij hier helemaal gewend zijn aan de prettige aspecten van het leven in Silicon Valley.
Al met al hebben we het op zich nog steeds prima naar ons zin in dit gekke stukje California waar de huizen klein en de prijzen onevenredig hoog zijn. Waar een onevenredig aantal hoog opgeleiden woont uit alle delen van de wereld. Waar alles voorhanden is en altijd iets leuks te doen. Behalve met Oud & Nieuw.
Hoe dan ook, dit jaar zien jullie ons nog niet terug.
Jullie in Nederland hebben een prachtige witte Kerst gehad! Geweldig, een echte ouderwetse winter.
Het enige wat ik mis -nee, is niet de Hema, maar de hele dag de tv aan met schaatswedstrijden. Het geluid, de sfeer, de soms spannende wedstrijden... wij hebben geen toegang tot de uitzonderlijke sportevenementen via uitzendinggemist, omdat we in het buitenland wonen. Helaas helaas.
Kerstvakantie / Winter Break
Wij hebben een bijzondere vakantie gehad in Zuid-California, in en rond San Diego. Allereerst omdat Erwin twee weken achter elkaar vrij had! Wat een luxe in dit land. En verder omdat wat we hebben gezien en gedaan, erg divers was.
We zijn naar het zuiden gegaan, de eerste dag hebben we een paar honderd mijl gereden. Legoland! Wat een feest. Prachtige bouwwerken en erg leuke rides, en een heel spannende achtbaan*. Erwin en ik vroegen ons af waarom toch al die ouders naast hun kind gingen zitten in de attractie waarbij de inzittenden vliegtuigjes die aan de uiteinden van een octopus-achtige constructie hangen, langzaam op en neer kunnen laten gaan. We hadden het kunnen weten: omdat het verplicht is. Bovendien moesten de reizigers er voor zorgen dat hun handen, benen, sjaals en andere uitsteeksels binnenboord bleven, en mocht je geen camera in je handen hebben
of andere losse items. http://www.legoland.com/park/rides/ridesandattractions.htm
De eerste dag in San Diego zouden we rustig aan doen, en eindigden we aan boord van een tot museum gemaakt vliegdekschip. We konden in het ruim, op het dek en in veel van de overige ruimtes in het schip, zoals les-ruimtes en de brug. Wat een gigantisch gevaarte! Het was het eerste schip dat te breed was voor het Panama-kanaal. De bouw is begonnen in de Tweede Wereldoorlog, het schip was na 1945 pas af. Het heeft onder andere gediend in beide Irak-oorlogen. Erg imponerend. Er stond een aantal vliegtuigjes op het dek. In een paar daarvan, en in de dubbel-gewiekte helicopter, kon je naar binnen. http://www.midway.org/
Sea World viel ons een beetje tegen. De jongens vonden het geweldig, met name de Atlantis, een super-enge achtbaan waarbij we onder andere vanaf grote hoogte vallend door een rivier plonsden. De huisdieren-show waarin honden, katten en een varkentje allerlei stunts deden, was aardig. Verder was het gehalte aan dieren laag, in tegenstelling tot het aantal kraampjes en winkeltjes waar je eten, drinken, t-shirts, mokken en andere attributen met een Sea World-logo kon kopen. Volgende keer gaan we wel naar de orca-show die we nu hadden overgeslagen omdat het te laat op de avond zou zijn voor onze jongens, erg moe van het eerste half jaar school
http://www.seaworld.com/sitepage.aspx?PageID=395
De wereldberoemde San Diego Zoo is dat niet voor niks, het is een schitterend park. Onvergelijkbaar met elke andere dierentuin die we hebben bezocht en zeker met die in Nederland. Het is alsof je door een oerwoud loopt, zo ontzettend groen. En heel groot. Ondanks dat zag de gorilla er in z'n eentje achter het glas van zijn ruime onderkomen, zielig uit. Het blijft een dier in een hok, hoe groot het ook is, uiteindelijk lopen ze tegen een wand. http://www.sandiegozoo.org/zoo/animal_zones
De volgende dag hebben we onze matjes en slaapzakken opgerold, het tentje ingepakt en alle keukenspullen in de doos, en zijn we naar het Wild Animal Park gegaan. Wat een belevenis ook weer! Een safari om de hoek, waar we eveneens de meest exotische dieren hebben gezien, zelfs vanuit een luchtballon. http://www.sandiegozoo.org/park/exhibits
Hierna hebben we in Julian geslapen. Nadat we de temperatuur tot rond het vriespunt hadden zien zakken en sneeuw zagen liggen, hebben we een motel gezocht.
Na het ontbijt en een wandeling door het stadje vertrokken we naar de Anza Borrego Desert State Wilderness. Een prachtig ruige en onbewoonbare omgeving, waar natuurlijk toch, midden in de woestijn, een dorpje was. Terwijl we door de straatjes reden, stoffig, grauw, zanderig, en de huizen, bouwwerken en andere soms kunst-achtig lijkende opeenstapelingen van afgedankte en soms ondefinieerbare voorwerpen zagen, vroegen we ons af waar de mensen die hier wonen, van leven. Camping Aguas Calientes doet zijn naam -warme wateren- eer aan: buiten is een zwembad met water dat rechtstreeks uit een warmwater-bron komt, in het voor
kinderen verboden therapeutische binnenbad is het extra verwarmd. Erg prettig om in het badje te liggen en rondom de rotsachtige bergen te zien.
Kerst is min of meer aan ons voorbij gegaan. Omdat we geen Kerst-gevoel hadden, het was overdag lekker warm en in de woestijnen en op de campings daar hangen echt geen ballen in de bomen. We zouden ergens gaan eten omdat we laat waren, het al donker was en, immers, Kerst. Ondanks dat alleen de Mc-burgers open leken te zijn probeerden we toch een echt restaurant te vinden. We kwamen uit bij een zeer authentieke diner, met nep-lederen banken en formica tafeltjes. En slecht eten! Echt waar, dat hebben we zelden meegemaakt. Raar publiek ook, overigens, niet de disgenoten die we normaalgesproken aan de belendende tafeltjes zien wanneer we uit eten gaan.
Joshua Tree National Park was volgens verwachting vol met Joshua Trees. Tjerk zag in de soms bizarre vormen die de boom kan aannemen, allerlei figuren: dansers, twee kussende mensen, en dieren.
Het was koud 's nachts, ook hier maar een paar graden. Gelukkig sliepen we in het katoenen 2-persoons tentje en hadden we extra (wollen) dekens meegenomen voor op de grond en over ons heen, en thermisch ondergoed. De jongens hadden voldoende aan hun geruite flanellen Hema-pyjama's, Erwin en ik hadden behalve een pyjama-broek ook sokken aan en later in de week droegen we allevier ons thermische shirt in bed en sjorden we de koordjes bovenin de slaapzakken zoveel mogelijk aan.
Ik vond zelf de Mojave Desert het meest indrukwekkend. Dankzij Tjerk's zeer vroege ochtendplas heb ik samen met hem de zonsopgang gezien. Toen 'ie terug kwam van 'het huisje' vroeg 'ie m'n fototoestel om die hele mooie oranje streep licht die los boven de bergen leek te hangen, te fotograferen. Omdat ik toen toch al helemaal wakker was, ben ik met hem op gebleven. Zoveel mogelijk in de slaapzak hebben we het vanuit de tent langzaam dag zien worden.
Het leek voor mij de hele dag wel alsof het licht steeds veranderde. En al die rotsen, dat oer-achtige, het woeste - hoe moet ik dat zeggen. Ik vond het geweldig.
We hebben de lange route gereden de woestijn weer uit, via een weg alleen geschikt voor 4-wheel drives. A-dem-benemend.
Onderweg terug naar de warmte aan de kust begon het te regenen. En bleef het
regenen. Zo'n heuse Hollandse regenbui vanuit een grijze lucht. In de Bay Area bleek het lekker weer om buiten te zitten, en aangezien deze weersomstandigheden zich de komende dagen zouden handhaven, begonnen we aan de weg terug naar het noorden, via Highway 1 vanuit Los Angeles. Onderweg hebben we ergens gegeten en omdat het inmiddels donker was geworden, vervolgden we de reis over de nieuwe snelweg, Highway 101. Een flinke tijd later hebben we op een willekeurige plaats de snelweg verlaten en zijn we het dorpje daar ingereden om de jongens hun beloofde toetje te kunnen geven.
We waren terecht gekomen in Los Alamos, CA (de gelijknamige plaats waar de bom is ontwikkeld ligt in New Mexico). Een klein, schijnbaar vergeten dorpje. Het deed Erwin denken aan Radiator Springs dat een bruisende plaats was toen de weg waaraan het lag, de hoofdroute was, maar waar vrijwel geen bezoekers meer komen sinds de nieuwe snelweg in gebruik is genomen - en waarmee het allemaal nog goed afliep nadat Lightning McQueen er tegen wil en dank verzeild was geraakt, maar dat terzijde.
We besloten in het dorpje te blijven slapen, in het meer dan een eeuw oude Union Hotel, wat destijds diende als halte voor de
koetsen van Wells Fargo (het Amerikaanse Van Gent en Loos?). De saloon die aan het hotel vast zat, was ook fascinerend. Het
bijzondere aan dit hotel en, zo zagen we de volgende dag, aan het hele dorp, is dat het echt, authentiek oud is en niet zoals op veel andere plaatsen in Amerika, nagemaakt antiek. Een aantal meubelstukken in het hotel waren uit de film Gone with the Wind. De kluis en kassa die achter de toonbank stonden, hadden daar duidelijk al sinds de opening gestaan. Net als de gok-tafel. Andere indrukwekkende of zelfs angstaanjagende attributen waren de grote bison- en moose-kop aan de muren, de lederen kuit-flappen zoals de cowboys die droegen, de bisonhuid en het plafond van de saloon dat bestond uit planken die ooit een voorgevel waren. Geweldig leuk. En wat hebben we lekker geslapen na al die nachten in het tentje. En erg prettig om weer eens schone sokken te kunnen aantrekken en onder een fijne, warme douche te staan.
De volgende ochtend zijn we nog in de antiek-winkel geweest die alle 8 kamers van het oude huis tegenover het hotel vulde met zowel echt antiek als gewoon oude spullen of, zoals de Fransen het zo leuk zeggen, bric a brac. We hebben een kadootje gekocht bij de pottenbakker schuin aan de overkant en getankt bij de pomp twee panden verder, waar de oudste pomp van het dorp, zo'n grote hoge ronde buis, ook nog stond. http://unionhotelvictmansion.com/
Op oudjaarsavond kwamen we weer thuis. Wat we hebben gedaan? Gewoon, wat vrijwel iedereen hier doet, naar bed. Er is hier werkelijk niks te beleven met Oud & Nieuw. Een aantal mensen geeft een feestje, maar om 12 uur blijven de straten leeg en stil. Gekke gewaarwording, zeker omdat het hier inderdaad gewoon weer korte-broek-en-t-shirten-weer was.
2010
Inmiddels zijn de jongens weer naar school, hebben we de verjaardag gevierd van Tjerk die op 5 januari, 8 jaar is geworden, met een Hollands feestje met aan het eind een pinata, is Erwin op z'n tweede business trip van dit jaar en tellen we af naar Hidde's 6e verjaardag op 4 februari.
Afgelopen week was er op de school van de jongens een earthquake oefening: meteen onder de tafel, op de knieen in foetushouden en armen over het hoofd. Als de beving voorbij is tot 10 tellen, en dan op teken van de juf naar buiten, naar de plaats op het schoolterrein zonder bomen en hoge constructies. Deze oefening, de stevige aardbeving van twee weken geleden in Noord California en de kleine die we hier hadden, hebben me aan het denken gezet en ik heb mijn noodvoorraad bekeken en de kampeerspullen op een dusdanige plaats en manier opgeborgen dat ik zonder moeite de onbeschadigde tent, slaap- en kookspullen kan vinden.
We blijken een week van regen tegemoet te gaan. Gelukkig hebben we van Sinterklaas en Tjerk's verjaardag veel Lego en zijn we geinspireerd door een tentoonstelling van de Bay Area Lego Users Group, waarvan de leden grappige en mooie bouwwerken hadden gemaakt. Bovendien is het nog zacht, dus we gaan gewoon lekker op de fiets naar school. Morgen is het Martin Luther King Jr Day en gaan we met vrienden iets leuks doen.
Dinsdag beginnen Tjerk en Hidde met hun schaatslessen en verder gaat 't ook hier z'n gangetje met school, werk, zwemles, huishouden, atletiek (Tjerk) en spelen.
