Wij zijn hier uit luxe gekomen, voor de verandering, maar er zijn hier zoveel mensen met verhalen over levens waar wij ons niets bij kunnen voorstellen. De opa en oma van Tjerks juf zijn begin 1900 uit Rusland gekomen omdat de overgrootmoeder weigerde haar zoons in het leger te laten gaan. Eerst zijn er een paar familieleden gegaan en zodra ze werk/inkomen hadden gecreeerd, kwam de volgende over. Zo is uiteindelijk de hele familie hier terechtgekomen. Er zit ook een Fries (út Snits) in het complex, tijdelijk, met zijn vrouw die in behandeling is in het Stanford University Hospital: beenmergtransplantatie en omdat alle kenmerken overeen kwamen behalve de bloedgroep van haar en de donor, krijgt zij nu een nieuwe bloedgroep. Dat is weer een heel ander verhaal.
Alles is hier groter. De auto’s, de pizza’s, de supermarkten en ook de openingstijden: 24 uur per dag! Ik dacht dat ik op het on-line gedeelte van de site keek, maar het is echt waar: je kunt hier letterlijk dag en nacht boodschappen doen. En ook de rijen frisdrank en planken met pindakaas, daar hebben we ons zo over verbaasd: veel merken en heeeele grote potten. Met andere dingen is het weer andersom: je kunt drie maten koffie/thee bestellen maar de kleinste heet dan nooit small. En ook bij tampons is dat zo: super hier is volgens mij een paar maten kleiner dan bij ons.
Weinig mensen die lopen, een paar fietsers op voor onze begrippen middeleeuwse fietsen. In Nl zie je woon-werk-fietsers met hybride fietsen en optimale fietsuitrusting en –kleding, hier zitten ze gewoon in hun dagelijkse kloffie op de fiets en als een bagagedrager ontbreekt, houden ze het plastic tasje met de boodschappen gewoon in hun hand.
Toen we de eerste dag inkopen gingen doen stelde Tjerk voor om macaroni te kopen omdat hij dacht dat ide ook groter zou worden als je die kookt. Wat blijkt: de macaroni hier wordt groter als je die kookt!
En veeel grote vet-coole auto’s! Spoilers, pick-up’s op hoge wielen, suv’s, brullende uitlaten etc. Er zitten stoere kerels in Hummers (waarvan we hier in twee dagen meer hebben gezien dan al die tijd in Nl) en soortgelijke trucks en ook jan-met-de-pet-achtige mannetjes, of hoogblonde dames en ook gewone vrouwen, zoals ik, zeg maar. Mijn lievelingsauto is een oude, lage pick-up truck, zoals die in Latijns-Amerika veel rijden, dus niet de gepimpte versie. Erwin twijfelt nog tussen praktisch of wat-ie-altijd-al-had-willen-hebben.
Het is nogal Europees in dit gebied: kleine winkelstraatjes met restaurantjes en terrasjes. Goeie boekwinkels, die tot laat open zijn en vaak een cafeetje hebben en/of stoelen waar je op je gemak in boeken kunt, en mag, bladeren.
Er is hier best goed brood te krijgen - vroeg ik om ‘zwaar’, donker brood, zeiden ze ‘oh, Europees’. En ‘from the old world’ is een aanbeveling. Op tv zie je in reclames vaak dat ze iets aanprijzen met ‘uit Europa’ of ze kiezen een Europees land, uit Zweden bijvoorbeeld. Altijd goed, uit de oude wereld.
En ze doen hier ook wel aan gescheiden afval: ze hebben kliko’s voor papier, groen(te)afval, gewone vuilnis en voor blikjes en plastic flesjes etc. Er gaat hier heel veel in hele grote plastic ‘containers’: melk in een plastic soort jerrycan van een gallon, dat is bijna 4 liter! Ook frisdrank gaat in grote of kleinere plastic flesjes.
In de supermarkt doen ze alles in kleine plastic zakjes, het is om gek van te worden! Zelfs dingen waar een handvat aan zit, zoals de jerrycans water en melk. En ze pakken heel in-efficient in! We hebben ontdekt dat er wel dozen onder de kassa staan, onder dat uitschuifplankje waarop je de boodschappen kunt inpakken, die gebruiken ze alleen wanneer iemand veel flessen wijn (glas) koopt maar die nemen wij voor onze wekelijkse boodschappen. Verder nemen we altijd onze Nl grote boodschappentas mee.
Het valt me op dat het hier schoon en rustig is op straat, dat mensen geduldig zijn, ook in het verkeer. Ze blijven in de grootste monsterachtige auto’s achter een vrachtauto rijden ook al gaat die veel minder hard dan de max-snelheid. Als je wilt oversteken stoppen ze meteen (tot nu toe allemaal, maar we blijven natuurlijk links-kijken-rechts-kijken). Laatst moest ik draaien en wilde wachten toen er een auto aankwam, maar die gebaarde me dat ik rustig even achteruit kon rijden en mijn manoeuvre afmaken. Ongelofelijk, vergeleken met hier is het in NL een opgefokte toestand.
Het rustige straatbeeld komt voor een belangrijk deel ook door het ontbreken van reclameborden. Die hangen wel –megagroot natuurlijk- langs de snelwegen. Borden op lantaarnpalen of andere schreeuwerig-opdringerige posters zijn hier niet, ook niet in winkelstraten of –centra.
Je kunt hier gewoon je fiets meenemen op de bus: voor op de bus is een fietsenrek. We hadden dat al in San Francisco gezien; er staat regelmatig een exemplaar op. Best handig als je op de fiets naar je werk wilt maar het net te ver vindt, of als het net te ver is, dan ga je gewoon een stukje met de bus. Of met de trein, want daar kun je ook je fiets in meenemen.
Wat ik erg prettig vind en wat ervoor zorgt dat het hier zo mooi is: er is heel veel groen. In de middenbermen tussen de wegen, in de bermen langs de wegen en straten, in de niemandslanderige driehoekjes bij op- en afritten van snelwegen en in kleine plantsoentjes in de dorpen/stadjes staan prachtige bomen, struiken en bloemen. Wat ik erg waardeer is dat ze bomen laten staan: in NL leggen ze een fietspad recht aan en als het moet kappen ze bomen die in de weg staan, hier laten ze een fietspad om de bomen heen kronkelen. En vandaag zag ik midden in een klein dorpsachtig straatje, letterlijk mídden in de straat, een boom staan met een hoge houten ring er om heen ter bescherming en extra aarde erin. In Nl zou die boom al lang gekapt zijn.
Tjerk vind ’t vaak wel leuk om hier te zijn. De eerste week toen we hier rondreden zei hij dat hij het hier heel mooi vindt, “it liket wol in grutte tún”, en hij heeft gelijk, het lijkt hier inderdaad een grote tuin. Heel veel bomen langs de wegen, in Mountain View waar we nu wonen, en in Palo Alto en het heeele dure Atherton (huurprijzen vanaf 4500 dollar) en in de heuvels, maar er zijn hier ook ghetto-achtige gebieden die heel kaal zijn en waar geen mooie struiken of citrus- of sinaasappel- of andere mooie fruitbomen of palmen in de tuin staan. Dat is ook leuk: je kunt hier gewoon een palmboom in je tuin hebben, of langs de kant van de weg. Veel variatie ook in groen en in het bouwen. En ook kan per straat de indruk verschillen: aan de ene kant van de straat kunnen hele sjieke huizen staan, terwijl de overkant rommelig en afgebladderd is. Soms ook door elkaar, of gaat het midden in een straat over in een ander soort sfeer en omgeving.
We zijn een keer naar de oceaan geweest aan de andere kant van de bergen, over een prachtig kronkelige weg door de bossen, waar we allemaal erg van genoten. Aan de oceaan waaide een koude, harde wind. Toen we langs de kustweg reden zag we inlands de scheuren op de plaats waar de aardschollen langs elkaar schuiven. Intrigerend dat zo iets onvoorstelbaar groots zich manifesteert in wat zandkuilen, om het oneerbiedig te zeggen.
We zijn laatst op zondag naar een park gegaan hier in de buurt: enorm uitgestrekt terrein met allemaal paden en bos. Daarin een oude boerderij die echt een boerderij is geweest. Overal bordjes dat je vooral de dieren (geiten, schapen, kippen etc, a la kinderboerderij) niet mag aaien en voeren en dat de hekken níet zijn om op te klimmen. Het is wel tuttig hier hoor, met al die ge- en verboden, jemigdepemig. En ook dat ge-bemoei van anderen met mijn kinderen. Vanochtend bij de supermarkt zei iemand die met Hidde aan kwam lopen dat hij buiten in het blauwe autootje zat (zo eentje waar je kwartjes in moet doen en die dan gaat bewegen). 'Ja, dat klopt', zei ik. En ik wist dat er nog een onzichtbare tekst onder haar uitgesproken woorden was.
Wat ons met Pasen (hier maar een dag, de volgende dag gewoon weer aan de slag allemaal) opviel was dat veel winkels gesloten waren. Dit is kennelijk een van de weinige dagen dat echt veel mensen vrij zijn en/of nemen. Op andere zondagen kun je zelfs verzekerings- en bankzaken regelen, Paaszondag was een heuse rustdag voor de meesten.
zondag 30 maart 2008
vrijdag 28 maart 2008
Tjerk op school
Tjerk is naar school. In de eerste week hier heb ik gesprekken gehad op het School District Office, die de verdeling van leerlingen over de scholen doet. Elke wijk heeft een verplichte school maar wanneer die vol is, wordt je naar een andere gestuurd (ook verplicht). In dat gesprek had ik al gezegd dat ik er tegenop zag om Tjerk naar school te laten gaan vanwege de grote druk die ik verwachtte omdat hij alles van het afgelopen jaar in zou moeten halen (volgens een juf die ik tijdens mijn bezoekje in januari sprak: ‘the teachers and the parents just have to work very hard’ om ervoor te zorgen dat hij bij komt. Onze fantastistische dromer? “Oh no man” – om met Hidde te spreken, hij zou zo ongelukkig worden.)
Ik heb een uitgebreid gesprek gehad met de juf bij wie Tjerk in de klas zal komen en was helemaal gerustgesteld: ze is warm, hartelijk, grappig en deed haar best om Tjerk te betrekken en op z’n gemak te stellen. Wat een opluchting. Kennelijk was het gewoon een enge juf, die ene van januari.
Inmiddels is Tjerk vanaf 10 maart twee weken naar school geweest en het is prima. Het is zwaar voor hem: nieuwe mores en een nieuwe taal. En hij vindt het leuk. In het begin was hij niet te genieten als ‘ie net uit school kwam: kwaaiig, pesterig, erg afreageren. Lijkt me ook best lastig als je geen mogelijkheid hebt om je in taal uit te drukken. Thuis lekker wel. Inmiddels is dat over.
’s Ochtends blijven Hidde en ik vaak nog even zitten in de klas zodat ik kan vertalen voor Tjerk en hem helpen om er achter te komen hoe de dingen hier gaan.
Het begint al heel anders dan bij ons: de kinderen worden door de ouders naar het schoolplein gebracht waar hele uitgebreide speeltoestellen staan. Daar leggen de kinderen hun tas in een rij en gaan ze spelen totdat iemand op een fluitje blaast. Dan gaan ze onmiddellijk (!) in die rij staan en lopen achter de juf aan de klas in. De ouders blijven buiten het lokaal. Sommigen zwaaien nog even, maar de meesten zijn dan al weg. Niks geen getut met de kinderen of de ouders met elkaar of met de juf (soms). Bij het binnengaan van het lokaal begint de les min of meer meteen: de kinderen hangen hun jas en tas op en gaan op het tapijt zitten bij hun naam die met plakband op de vloer is geplakt.
De dag begint met pledge huppeldepup to the flag, etc. Ik was een keer in het kantoor om een briefje te halen en toen de bel ging waarna de pledge begon, ging iedereen direct rechtop staan met de rechterhand op het hart. Hidde en ik liepen zachtjes naar buiten. Na de pledge in de klas doen ze de kalender: dag en datum, aftellen van het aantal dagen tot aan de lente en tellen van het aantal dagen dat ze al op school zijn, in Kindergarten (vandaag 125). Al deze tijd zitten de kinderen op de grond (de bedoeling is in kleermakerszit en handen in de schoot!).
Daarna gaan ze aan tafeltjes zitten (aan elk van de vier tafels zitten vijf leerlingen, in vaste groepjes die ze bij elkaar zoeken op persoonlijkheid, niveau etc. Soms veranderen ze de samenstelling als er in de verhoudingen iets verandert. Ze kijken dus wel degelijk ook naar het kind) om te beginnen met maths/rekenen.
Ze zijn nu bij ‘9’. Oefening: klein bekertje met 9 bonen waarvan 1 kant roodgeverfd. Blaadje met 6 vakjes met sommen die allemaal eindigen op 9 en waarvan de getallen aan weerszijden van de + nog moeten worden ingevuld, en waarbij 9 boontjes getekend (leeg). Bekertje gooien en eerst de rode tellen en het juiste invullen in de som en dan de correcte hoeveelheid boontjes rood kleuren. Daarna met de witte boontjes. Dit doen ze bijna elke ochtend. Later op de dag doen ze dan bijvoorbeeld ook invuloefeningen: 4 + ... = 9. Het rekenen (maths) gaat prima, het schrijven van de cijfers minder, dat is duidelijk nieuw voor hem. Dingen als groter, meer, etc, zijn echt een makkie voor ‘m.
Ze blijven volgens mij de rest van de dag in hun vaste groepjes. Na het rekenen is het tijd voor ‘snack’, bij ons het drinken: het lokaal uit langs de deur waarop woordkaartjes hangen (the, then, this, a, and, man, pen, etc) en na het lezen van een aantal van die woordjes (afhankelijk van hoeveel het kind al kan, Tjerk slaat het gewoon lekker over, en dat mag ook (nog) van de juf) pakken ze hun tas en gaan lekker naar buiten. Tjerk heeft fruit mee en een Superman-flesje met water. Er zijn ook kinderen met zakjes chips, hoewel die ook wel meegegeven worden voor de lunch, zag ik, of koekjes of snoep. Dan spelen.
Daarna weet ik niet wat ze doen en Tjerk ook niet. De lunch is voor Tjerk’s klas vrij vroeg, van 11.15 tot 11.45, aan lange tafels en banken in de aula. Bijna alle kinderen kopen lunch: tosti, of macaroni met geraspte kaas, of iets anders in deze categorie, met van die kleine zakjes ketchup. De eerste dag zei Tjerk dat hij helemaal geen boterhammen mee hoefde te nemen omdat ze daar gewoon lunch voor je maken! Hij had lekker drie zakjes ketchup genomen.
Op maandag gaan ze naar de bibliotheek waar de bibliothecaresse een verhaal voorleest en ze daar over praten, waarna ze een boek uit mogen kiezen. Op vrijdagochtend komt een muziekjuf die liedjes met ze zingt, mogen ze lekker bewegen. Op vrijdag krijgen ze huiswerk mee, kleine sommetjes en meer/minder- en andere vergelijkingsopdrachtjes. Ook zitten er drie boeken in de tas met daarbij een formulier waarop ze het aantal minuten dat ze een boekje lezen, moeten noteren en op een ander blad mogen ze dan ook nog de leukste scene kleuren en er een woord of zin over schrijven.
Tjerk heeft overigens zijn eerste Engelse woord geschreven: fast. Wat ze op school doen: rond het thema waar ze mee bezig zijn –vervoer- een tekening maken en er dan een woord/zin bij schrijven. Tjerk had natuurlijk een race-auto getekend. De juf vroeg of die slow of fast ging, met handgebaren erbij. Fast! Ze heeft Tjerk letter voor letter gezegd en Tjerk heeft zo het hele woord geschreven! De juf was net zo trots als Tjerk zelf.
Tjerk leert dagelijks woordjes bij, in spreken, en ook in lezen en schrijven. Het gaat zo ongelofelijk snel, dat leren van letters en woordjes. Vandaag kreeg hij een zelfgetypte brief van zijn vriendinnetje Lena uit Indonesië en we hebben een begin gemaakt met een antwoord. Ik heb hem zelf laten schrijven en dat gaat verbazingwekkend goed: hij kent zo’n beetje alle letters al en schreef ‘vor Lena’ en ‘Tom en Deri’ (ze had iets over Tom en Jeri geschreven) en ‘Het is leuk op sgol’. Met leuk heb ik ‘m wel een beetje geholpen, hoewel hij wel zelf had bedacht dat na de L de E moest komen. Maar ‘eu’, die klank die kende hij niet in het alfabet.
Hidde doet lekker mee. Hij telt al tot ninet eight tent twelve en doet achterin de auto de Tomtom na: left turn ahead (oh, als ik die Tomtom niet had, dan zat ik hier nu niet maar wist niet waar ik was). Tjerk leert ongemerkt ook elke dag bij. Vandaag vroeg iemand aan hem (de klassieker) ‘do you speak English’ en hij schudde zijn hoofd.
Na boodschappen, schoonmaken, opruimen en wasjes moeten we al snel Tjerk weer ophalen: de school gaat uit om 2.05 en op donderdag om 11.50. Dat gaat ook heel anders: ze hebben hier langs de stoep die voor school langsloopt een gele lijn: alleen om je kind er uit te gooien of in de auto te laten springen, gordels vast en wegrijden; je mag daar echt maar heel kort staan en moet in de auto blijven. Wat verder opvalt: er lijken maar zo weinig ouders bij school te staan, veel minder dan er kinderen zijn. Er gaan natuurlijk kinderen met de schoolbus (‘kijk, weer zo’n Amerikaanse schoolbus’) en verder zijn er veel kinderen die zeggen ‘I see my mum/brother/grandpa’ (nee, nannies zijn er niet in deze buurt) en lopen dan naar de betreffende auto. Tjerk zit op een hispanic school, behalve hem zijn er nog twee blonde kindjes in de klas. Tjerk heeft al een vriendje, Carlos, die hem wegwijs maakt en ook lekker wild is. Hier in het complex woont Keyon die in een parallele Kindergarten-klas zit. Af en toe spelen ze met elkaar in/bij het zwembad.
Wat fijn dat Tjerk nooit meer klaagt of zeurt over het schoolgaan! In Werkhoven was het vaak een heel gedoe om hem het huis uit op weg naar school te krijgen en soms liep hij zelfs regelrecht terug naar huis! Hij klaagde vaak dat hij het saai vond, ‘saai speelgoed’ zei hij dan. Wanneer hij uit school kwam was het vrijwel altijd weer helemaal goed. Hier komt hij meestal huppelend en vrolijk uit school, dat vind ik zo fijn om te zien. Kennelijk is het prettig voor hem dat hij wat meer uitdaging heeft, zowel in taal en gewoontes en gebruiken als inhoudelijk.
Wanneer we een huis hebben gevonden, ga ik voor Hidde een pre-school daar in de buurt zoeken. Hij zal het ook heerlijk vinden om weer met kinderen te kunnen spelen.
Ik heb een uitgebreid gesprek gehad met de juf bij wie Tjerk in de klas zal komen en was helemaal gerustgesteld: ze is warm, hartelijk, grappig en deed haar best om Tjerk te betrekken en op z’n gemak te stellen. Wat een opluchting. Kennelijk was het gewoon een enge juf, die ene van januari.
Inmiddels is Tjerk vanaf 10 maart twee weken naar school geweest en het is prima. Het is zwaar voor hem: nieuwe mores en een nieuwe taal. En hij vindt het leuk. In het begin was hij niet te genieten als ‘ie net uit school kwam: kwaaiig, pesterig, erg afreageren. Lijkt me ook best lastig als je geen mogelijkheid hebt om je in taal uit te drukken. Thuis lekker wel. Inmiddels is dat over.
’s Ochtends blijven Hidde en ik vaak nog even zitten in de klas zodat ik kan vertalen voor Tjerk en hem helpen om er achter te komen hoe de dingen hier gaan.
Het begint al heel anders dan bij ons: de kinderen worden door de ouders naar het schoolplein gebracht waar hele uitgebreide speeltoestellen staan. Daar leggen de kinderen hun tas in een rij en gaan ze spelen totdat iemand op een fluitje blaast. Dan gaan ze onmiddellijk (!) in die rij staan en lopen achter de juf aan de klas in. De ouders blijven buiten het lokaal. Sommigen zwaaien nog even, maar de meesten zijn dan al weg. Niks geen getut met de kinderen of de ouders met elkaar of met de juf (soms). Bij het binnengaan van het lokaal begint de les min of meer meteen: de kinderen hangen hun jas en tas op en gaan op het tapijt zitten bij hun naam die met plakband op de vloer is geplakt.
De dag begint met pledge huppeldepup to the flag, etc. Ik was een keer in het kantoor om een briefje te halen en toen de bel ging waarna de pledge begon, ging iedereen direct rechtop staan met de rechterhand op het hart. Hidde en ik liepen zachtjes naar buiten. Na de pledge in de klas doen ze de kalender: dag en datum, aftellen van het aantal dagen tot aan de lente en tellen van het aantal dagen dat ze al op school zijn, in Kindergarten (vandaag 125). Al deze tijd zitten de kinderen op de grond (de bedoeling is in kleermakerszit en handen in de schoot!).
Daarna gaan ze aan tafeltjes zitten (aan elk van de vier tafels zitten vijf leerlingen, in vaste groepjes die ze bij elkaar zoeken op persoonlijkheid, niveau etc. Soms veranderen ze de samenstelling als er in de verhoudingen iets verandert. Ze kijken dus wel degelijk ook naar het kind) om te beginnen met maths/rekenen.
Ze zijn nu bij ‘9’. Oefening: klein bekertje met 9 bonen waarvan 1 kant roodgeverfd. Blaadje met 6 vakjes met sommen die allemaal eindigen op 9 en waarvan de getallen aan weerszijden van de + nog moeten worden ingevuld, en waarbij 9 boontjes getekend (leeg). Bekertje gooien en eerst de rode tellen en het juiste invullen in de som en dan de correcte hoeveelheid boontjes rood kleuren. Daarna met de witte boontjes. Dit doen ze bijna elke ochtend. Later op de dag doen ze dan bijvoorbeeld ook invuloefeningen: 4 + ... = 9. Het rekenen (maths) gaat prima, het schrijven van de cijfers minder, dat is duidelijk nieuw voor hem. Dingen als groter, meer, etc, zijn echt een makkie voor ‘m.
Ze blijven volgens mij de rest van de dag in hun vaste groepjes. Na het rekenen is het tijd voor ‘snack’, bij ons het drinken: het lokaal uit langs de deur waarop woordkaartjes hangen (the, then, this, a, and, man, pen, etc) en na het lezen van een aantal van die woordjes (afhankelijk van hoeveel het kind al kan, Tjerk slaat het gewoon lekker over, en dat mag ook (nog) van de juf) pakken ze hun tas en gaan lekker naar buiten. Tjerk heeft fruit mee en een Superman-flesje met water. Er zijn ook kinderen met zakjes chips, hoewel die ook wel meegegeven worden voor de lunch, zag ik, of koekjes of snoep. Dan spelen.
Daarna weet ik niet wat ze doen en Tjerk ook niet. De lunch is voor Tjerk’s klas vrij vroeg, van 11.15 tot 11.45, aan lange tafels en banken in de aula. Bijna alle kinderen kopen lunch: tosti, of macaroni met geraspte kaas, of iets anders in deze categorie, met van die kleine zakjes ketchup. De eerste dag zei Tjerk dat hij helemaal geen boterhammen mee hoefde te nemen omdat ze daar gewoon lunch voor je maken! Hij had lekker drie zakjes ketchup genomen.
Op maandag gaan ze naar de bibliotheek waar de bibliothecaresse een verhaal voorleest en ze daar over praten, waarna ze een boek uit mogen kiezen. Op vrijdagochtend komt een muziekjuf die liedjes met ze zingt, mogen ze lekker bewegen. Op vrijdag krijgen ze huiswerk mee, kleine sommetjes en meer/minder- en andere vergelijkingsopdrachtjes. Ook zitten er drie boeken in de tas met daarbij een formulier waarop ze het aantal minuten dat ze een boekje lezen, moeten noteren en op een ander blad mogen ze dan ook nog de leukste scene kleuren en er een woord of zin over schrijven.
Tjerk heeft overigens zijn eerste Engelse woord geschreven: fast. Wat ze op school doen: rond het thema waar ze mee bezig zijn –vervoer- een tekening maken en er dan een woord/zin bij schrijven. Tjerk had natuurlijk een race-auto getekend. De juf vroeg of die slow of fast ging, met handgebaren erbij. Fast! Ze heeft Tjerk letter voor letter gezegd en Tjerk heeft zo het hele woord geschreven! De juf was net zo trots als Tjerk zelf.
Tjerk leert dagelijks woordjes bij, in spreken, en ook in lezen en schrijven. Het gaat zo ongelofelijk snel, dat leren van letters en woordjes. Vandaag kreeg hij een zelfgetypte brief van zijn vriendinnetje Lena uit Indonesië en we hebben een begin gemaakt met een antwoord. Ik heb hem zelf laten schrijven en dat gaat verbazingwekkend goed: hij kent zo’n beetje alle letters al en schreef ‘vor Lena’ en ‘Tom en Deri’ (ze had iets over Tom en Jeri geschreven) en ‘Het is leuk op sgol’. Met leuk heb ik ‘m wel een beetje geholpen, hoewel hij wel zelf had bedacht dat na de L de E moest komen. Maar ‘eu’, die klank die kende hij niet in het alfabet.
Hidde doet lekker mee. Hij telt al tot ninet eight tent twelve en doet achterin de auto de Tomtom na: left turn ahead (oh, als ik die Tomtom niet had, dan zat ik hier nu niet maar wist niet waar ik was). Tjerk leert ongemerkt ook elke dag bij. Vandaag vroeg iemand aan hem (de klassieker) ‘do you speak English’ en hij schudde zijn hoofd.
Na boodschappen, schoonmaken, opruimen en wasjes moeten we al snel Tjerk weer ophalen: de school gaat uit om 2.05 en op donderdag om 11.50. Dat gaat ook heel anders: ze hebben hier langs de stoep die voor school langsloopt een gele lijn: alleen om je kind er uit te gooien of in de auto te laten springen, gordels vast en wegrijden; je mag daar echt maar heel kort staan en moet in de auto blijven. Wat verder opvalt: er lijken maar zo weinig ouders bij school te staan, veel minder dan er kinderen zijn. Er gaan natuurlijk kinderen met de schoolbus (‘kijk, weer zo’n Amerikaanse schoolbus’) en verder zijn er veel kinderen die zeggen ‘I see my mum/brother/grandpa’ (nee, nannies zijn er niet in deze buurt) en lopen dan naar de betreffende auto. Tjerk zit op een hispanic school, behalve hem zijn er nog twee blonde kindjes in de klas. Tjerk heeft al een vriendje, Carlos, die hem wegwijs maakt en ook lekker wild is. Hier in het complex woont Keyon die in een parallele Kindergarten-klas zit. Af en toe spelen ze met elkaar in/bij het zwembad.
Wat fijn dat Tjerk nooit meer klaagt of zeurt over het schoolgaan! In Werkhoven was het vaak een heel gedoe om hem het huis uit op weg naar school te krijgen en soms liep hij zelfs regelrecht terug naar huis! Hij klaagde vaak dat hij het saai vond, ‘saai speelgoed’ zei hij dan. Wanneer hij uit school kwam was het vrijwel altijd weer helemaal goed. Hier komt hij meestal huppelend en vrolijk uit school, dat vind ik zo fijn om te zien. Kennelijk is het prettig voor hem dat hij wat meer uitdaging heeft, zowel in taal en gewoontes en gebruiken als inhoudelijk.
Wanneer we een huis hebben gevonden, ga ik voor Hidde een pre-school daar in de buurt zoeken. Hij zal het ook heerlijk vinden om weer met kinderen te kunnen spelen.
zondag 23 maart 2008
de eerste weken
Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond via de laptop het 8-uur-journaal. ‘Koud en winterse buien met sneeuw’, aldus Marion de Hond. Hmm, ik zat net nog te klagen omdat het wat fris werd, in badpak en badjas naast de bbq bij het zwembad... terwijl het overdag echt al behoorlijk warm was. Petje, zonnebril en zonnebrandcreme. Dat weer maakt het wel heerlijk hier. En nu nog in het appartementencomplex met zwembad geeft een vakantiegevoel.
Vorige week een mijlpaal: Tjerk z’n eerste tand is er uit gegaan! (hij at een appel onder de douche(?) en daar bleef de tand in steken). Onder, in het midden. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Gelukkig heb ik nog wat tijd om er aan te wennen. Mijn eerste tand er uit.” zei Tjerk. Mooi hoe bewust hij dat moment beleefde. De tand ernaast zit al los.
Twee dagen geleden was ik Tjerk en Hidde kwijt. Eerst vond ik dat het lang duurde voordat ze terugkwamen van bellenblazen. Toen het eten echt bijna klaar was ben ik rond gaan lopen. Daarna rond gaan rennen en vragen en roepen. Ik bleef bij mezelf denken dat het wel goed zou komen, dat ik hen wel weer zou vinden, dat Tjerk heus niet met Hidde van het complex af zou gaan – en inmiddels was ik voor mijn gevoel al drie keer het hele terrein rondgerend. Toen ik ze zag barstte ik in huilen uit. Ik was ze toen al een half uur kwijt geweest. Ik merkte dat het toch invloed op me heeft, al die verhalen over – nouja, je kent ze wel. Ik ging bedenken dat Tjerk en Hidde bijna de enige blonde kinderen hier zijn, en zeker de enige kinderen die hier zonder volwassen begeleiding rondlopen, en dat iedereen hen zulke really nice children vindt...
Een huis met een grote tuin moet het worden.
We hebben het naar onze zin. Ik zal blij zijn als we een huis hebben waar een prettige school voor Tjerk (en later Hidde) bij hoort en als Hidde op een leuke pre-school zit. Dan ben ik eindelijk zelf aan de beurt, die dagdelen dat Hidde weg is. Kan ik dan bijvoorbeeld bij Tjerk op school helpen (veel ouder-participatie ook in de klas, bij de lessen bijvoorbeeld met dingen klaarleggen of toezicht houden bij de werkjes etc) of gewoon lekker zelf iets doen, of helemaal niets.
Erwin vindt z’n nieuwe baan leuk en spannend en ingewikkeld en zwaar. Maakt vaak lange dagen maar was gister ineens lekker vroeg thuis. Het weekend is hij echt vrij en voorlopig hoeft hij nog niet te reizen.
We hebben het over Werkhoven en de vriendjes en vriendinnetjes die we achter hebben gelaten. Tjerk mist het spelen met z’n vriendjes erg, het stoeien en kletsen en sliden, het vanzelfsprekende, het stunt-fietsen. Hoe dat hier gaat met speelafspraakjes hebben we nog niet helemaal in de gaten en ik geloof dat ik Tjerk niet zomaar ergens wil laten spelen waar ik zelf nog nooit geweest ben – moet ik dan mee? Dat vind ik ook weer zo stom. Hidde verft en gaat lekker met mij mee en plonst onvervaard in het zwembad. Ik mis af en toe het Werkhovense, het geteut op het schoolplein, het zomaar bij iemand kunnen binnenlopen voor een praatje of naar iemand toe fietsen en dan theedrinken en kletsen, en mijn vrienden om bij/met te borrelen, kaartjes te schrijven en mee te kletsen of uit eten te gaan – een oppas staat hoog op mijn prioriteitenlijstje. Tegelijkertijd is het hier op een of andere manier gelukkig nog druk genoeg met allerlei geregel: huis, social security-nummer aanvragen, verzekeringen, Californisch rijbewijs halen, wegwijs worden in winkelland (waar koop ik goede sandalen voor de kinderen? Of een goede sinaasappelpers? Ik merkte laatst dat ik naar ‘een soort Hema’ zocht en realiseerde me dat het zo dus werkt: mensen (ik in ieder geval) zoeken naar het bekende), appartement opruimen en schoonmaken, wassen, voorlezen en samen tekenen.
Vooral ben ik met Hidde en soms na schooltijd ook nog met Tjerk erbij en regelmatig met ons vieren in het weekend druk met het zoeken van een huis. Het is tijd- en energieverslindend en ik ervaar het als stressvol en het is af en toe verschrikkelijk frustrerend. Vandaag weer drie, of vier, vijf?, huizen bekeken. Leve google-maps met de satelliet-optie, die gebruiken we om de omgeving te bekijken: hoe groot zijn de tuinen in de buurt van dat huis, staan er bomen in de straat, is er een park en zijn er winkels in de buurt en hoe ver is de school? En dan nog zijn er soms onaangename verrassingen zoals de buurt, de buren of elk kwartier het gebulder van een langsrazende trein.
Google-maps en internet is handig voor ons en ook leuk voor jullie omdat je een indruk kunt krijgen van hoe en waar wij wonen.
Wie nieuwsgierig is naar ons appartement kan foto’s zien op http://www.oakwood.com/corporate-apartments/furnished/US/CA/Mountain-View/prop17/showPictures.html (betaald door Informatica. In onze huiskamer staan van die grote bruine banken. De zitjes met die goudkleurige stoel en vleugel en die andere met open haard zijn in de gemeenschappelijke ruimtes). Voor een indruk van (het gebied) waar wij nu wonen en een huis zoeken: http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=555+W+Middlefield+Rd,+Mountain+View,+CA+94043&sll=37.0625,-95.677068&sspn=32.059939,81.914062&ie=UTF8&ll=37.423617,-122.181702&spn=0.327729,0.870667&t=h&z=11. Je kunt zover inzoomen dat je ‘ons’ zwembad en het bubbelbad ziet en je kunt uitzoomen zodat je een beeld krijgt van het hele schiereiland, the Peninsula. Wij wonen nu in Mountain View en zoeken hier, en in Sunnyvale, San Carlos, Palo Alto (te duur maar je weet maar nooit), Los Altos (idem) en Menlo Park (moeten we ook heel veel geluk hebben).
Vorige week een mijlpaal: Tjerk z’n eerste tand is er uit gegaan! (hij at een appel onder de douche(?) en daar bleef de tand in steken). Onder, in het midden. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Gelukkig heb ik nog wat tijd om er aan te wennen. Mijn eerste tand er uit.” zei Tjerk. Mooi hoe bewust hij dat moment beleefde. De tand ernaast zit al los.
Twee dagen geleden was ik Tjerk en Hidde kwijt. Eerst vond ik dat het lang duurde voordat ze terugkwamen van bellenblazen. Toen het eten echt bijna klaar was ben ik rond gaan lopen. Daarna rond gaan rennen en vragen en roepen. Ik bleef bij mezelf denken dat het wel goed zou komen, dat ik hen wel weer zou vinden, dat Tjerk heus niet met Hidde van het complex af zou gaan – en inmiddels was ik voor mijn gevoel al drie keer het hele terrein rondgerend. Toen ik ze zag barstte ik in huilen uit. Ik was ze toen al een half uur kwijt geweest. Ik merkte dat het toch invloed op me heeft, al die verhalen over – nouja, je kent ze wel. Ik ging bedenken dat Tjerk en Hidde bijna de enige blonde kinderen hier zijn, en zeker de enige kinderen die hier zonder volwassen begeleiding rondlopen, en dat iedereen hen zulke really nice children vindt...
Een huis met een grote tuin moet het worden.
We hebben het naar onze zin. Ik zal blij zijn als we een huis hebben waar een prettige school voor Tjerk (en later Hidde) bij hoort en als Hidde op een leuke pre-school zit. Dan ben ik eindelijk zelf aan de beurt, die dagdelen dat Hidde weg is. Kan ik dan bijvoorbeeld bij Tjerk op school helpen (veel ouder-participatie ook in de klas, bij de lessen bijvoorbeeld met dingen klaarleggen of toezicht houden bij de werkjes etc) of gewoon lekker zelf iets doen, of helemaal niets.
Erwin vindt z’n nieuwe baan leuk en spannend en ingewikkeld en zwaar. Maakt vaak lange dagen maar was gister ineens lekker vroeg thuis. Het weekend is hij echt vrij en voorlopig hoeft hij nog niet te reizen.
We hebben het over Werkhoven en de vriendjes en vriendinnetjes die we achter hebben gelaten. Tjerk mist het spelen met z’n vriendjes erg, het stoeien en kletsen en sliden, het vanzelfsprekende, het stunt-fietsen. Hoe dat hier gaat met speelafspraakjes hebben we nog niet helemaal in de gaten en ik geloof dat ik Tjerk niet zomaar ergens wil laten spelen waar ik zelf nog nooit geweest ben – moet ik dan mee? Dat vind ik ook weer zo stom. Hidde verft en gaat lekker met mij mee en plonst onvervaard in het zwembad. Ik mis af en toe het Werkhovense, het geteut op het schoolplein, het zomaar bij iemand kunnen binnenlopen voor een praatje of naar iemand toe fietsen en dan theedrinken en kletsen, en mijn vrienden om bij/met te borrelen, kaartjes te schrijven en mee te kletsen of uit eten te gaan – een oppas staat hoog op mijn prioriteitenlijstje. Tegelijkertijd is het hier op een of andere manier gelukkig nog druk genoeg met allerlei geregel: huis, social security-nummer aanvragen, verzekeringen, Californisch rijbewijs halen, wegwijs worden in winkelland (waar koop ik goede sandalen voor de kinderen? Of een goede sinaasappelpers? Ik merkte laatst dat ik naar ‘een soort Hema’ zocht en realiseerde me dat het zo dus werkt: mensen (ik in ieder geval) zoeken naar het bekende), appartement opruimen en schoonmaken, wassen, voorlezen en samen tekenen.
Vooral ben ik met Hidde en soms na schooltijd ook nog met Tjerk erbij en regelmatig met ons vieren in het weekend druk met het zoeken van een huis. Het is tijd- en energieverslindend en ik ervaar het als stressvol en het is af en toe verschrikkelijk frustrerend. Vandaag weer drie, of vier, vijf?, huizen bekeken. Leve google-maps met de satelliet-optie, die gebruiken we om de omgeving te bekijken: hoe groot zijn de tuinen in de buurt van dat huis, staan er bomen in de straat, is er een park en zijn er winkels in de buurt en hoe ver is de school? En dan nog zijn er soms onaangename verrassingen zoals de buurt, de buren of elk kwartier het gebulder van een langsrazende trein.
Google-maps en internet is handig voor ons en ook leuk voor jullie omdat je een indruk kunt krijgen van hoe en waar wij wonen.
Wie nieuwsgierig is naar ons appartement kan foto’s zien op http://www.oakwood.com/corporate-apartments/furnished/US/CA/Mountain-View/prop17/showPictures.html (betaald door Informatica. In onze huiskamer staan van die grote bruine banken. De zitjes met die goudkleurige stoel en vleugel en die andere met open haard zijn in de gemeenschappelijke ruimtes). Voor een indruk van (het gebied) waar wij nu wonen en een huis zoeken: http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=555+W+Middlefield+Rd,+Mountain+View,+CA+94043&sll=37.0625,-95.677068&sspn=32.059939,81.914062&ie=UTF8&ll=37.423617,-122.181702&spn=0.327729,0.870667&t=h&z=11. Je kunt zover inzoomen dat je ‘ons’ zwembad en het bubbelbad ziet en je kunt uitzoomen zodat je een beeld krijgt van het hele schiereiland, the Peninsula. Wij wonen nu in Mountain View en zoeken hier, en in Sunnyvale, San Carlos, Palo Alto (te duur maar je weet maar nooit), Los Altos (idem) en Menlo Park (moeten we ook heel veel geluk hebben).
maandag 10 maart 2008
de verhuizing; via koud Canada naar sunny California
Pas toen ik stond tussen de verhuiswagen met in zijn grote lege ruimte slechts onze luchtvrachtkist, en de oplegger met de container met al onze meubels, kleding, ons speelgoed, keukengerei, gereedschap en andere persoonlijke spullen en huisraad, besefte ik ineens dat wij nu ook een van die gezinnen zijn die de grote oversteek maken en daar met wat we in de koffers hebben kunnen meenemen, moeten wachten op de boot die onze spullen brengt.[OP DE FOTO: TJERK EN HIDDE ZIJN KLAAR VOOR CANADA]
Een soortgelijk moment van inzicht had ik toen ik in de huiskamer kwam van ons huis in Werkhoven, waar de witte verhuisdozen tot aan het plafond stonden opgestapeld, met een paadje naar de keuken die nog vrijgelaten was, naar de telefoon en naar de gangdeur. Er waren nog wat kleine geheime gangetjes die Tjerk snel ontdekt had als verstopplaatsje: 'Ons huis is een doolhof geworden'. Op de bovenverdiepingen fladderde nog wat stof van achter de kasten.
Op donderdag 21 februari kwamen de verhuizers, drie man sterk - of: drie sterke mannen, met tattoos en al. Op donderdag onttakelden ze bedden en kasten en pakten alles in wat meemoest en ook wat hier had moeten blijven, ontdekte ik toen het al te laat was, en sjouwden ze alles naar beneden. Vrijdagochtend laadden ze alle dozen, fietsen en de parasol en andere losse onderdelen in de container.
Aan het eind van de ochtend gingen Erwin en ik, met laptop en traktaties, naar de school van de jongens voor het afscheid van de klas. Eerst in Hidde´s klas wat vertellen over Amerika en het gebied waar wij gaan wonen en na zijn traktatie gingen we naar Tjerk´s klas. Daar kwamen alle kleuters om naar foto´s en een filmpje te kijken en vragen te stellen, zoals waarom wij toch eigenlijk naar Amerika gaan verhuizen. De klassen zongen de jongens toe met het prachtige uitglijlied waardoor wij zelfs zonder de glijbaanscene tranen in onze ogen kregen. Hidde leek het vooral een leuk feestje te vinden en ervan te genieten het middelpunt te zijn. Voor Tjerk was het een bewust en serieus moment wat ik vooral meende te zien toen hij na het trakteren door zijn eigen klas werd toegezongen: hij ging iets uit de groep staan en keek en luisterde met aandacht, alsof hij zich het belang van dit moment goed realiseerde.
Het weekend brachten we door in Friesland bij en met de pakes en beppes, alde pake Kees, bezoek aan een lang-niet-geziene oude tante... Op maandagochtend gingen we met een auto vol schoonmaakspullen terug naar Werkhoven waar we twee dagen hebben stofgezogen, gedweild, gelapt en nog meer spullen uitgezocht voor weggeven, kringloop of kliko. De jongens speelden nog bij en met hun beste vriendjes. De laatste nacht in ons huis: geleende luchtbedden en beddengoed, feestbordjes, en bestek van de buren.
Dinsdagmiddag moesten we Tjerk letterlijk uit een kring van vriendjes halen: ze waren met z'n allen heerlijk aan het spelen op het zonnige pleintje. Hij huilde zo. We werden uitgezwaaid door de aanwezige buren bij ons vertrek naar Amsterdam. Erwin ging in een met koffers en Scooter-in-de-reisbak volgeladen Twingo en Ageeth met de jongens met de trein. We logeerden bij Willem en Margot en hun zoons waar we voor voorlopig de laatste keer heerlijk hebben gegeten (de jongens allemaal in hun bedjes) en gedronken.
Woensdag 27 februari vertrokken we dan echt uit Nederland. De pakes en beppes kwamen naar Schiphol. Koffiedrinken. Nog een paar laatste kadootjes en foto's van elkaar en met ons allen. Hier en daar wat tranen en zakdoeken.
Voor de jongens, die nogal stuiterden, het begin van een groot avontuur.
De vlucht ging prima - ik had me nogal zorgen gemaakt over 9,5 uur met de druktemakers, renners & springers, op een vliegtuigstoel. Ik was de magie van het beeld vergeten: ieder een eigen tv-schermpje en keuze uit tekenfilms en spelletjes hield hen vrijwel al deze uren zoet. Uiteindelijk hebben Tjerk en Hidde toch nog een paar uurtjes geslapen.
De paar dagen in Whistler, Canada, waren heerlijk. Tjerk zei nog wel een paar keer, ook al in het vliegtuig, verdrietig dat hij zijn vriendjes zal missen. De jongens hebben drie dagen skiles gehad. Het ging heel goed, vooral met Tjerk die een paar keer helemaal van boven naar beneden is geskied, met skiles en een keer met mij. Ik wist niet dat het zo leuk zou zijn om met mijn zoon te skieën! Hidde moest nog leren stoppen (net als in het dagelijks leven, dacht ik toen ik dat hoorde). Zwembad, bubbelbad, andere kinderen, sleetje rijden van een heuveltje af en regelrecht de bosjes of een greppel in... ze hebben zich prima vermaakt!
Zondag 2 maart pakten we onze winterkleding weer voor het vertrek naar San Francisco. We waren laat voor de vlucht omdat het bij de douane toch weer heel erg lang duurde. Tjerk vond het spijtig dat we de vlucht (die vertraagd bleek) gehaald hadden want 'anders had ik m'n vriendjes nog even kunnen zien'. 'Maar we waren toch al in Canada?' ... 'Oja'.
Op het vliegveld in the City haalden we de huurauto's op en reden we met elk een kind achterin, op hun eigen koffertje ter verhoging, naar ons appartement in Mountain View.
Op maandagochtend was Erwin voor een belangrijke vergadering al om 8 uur op z'n werk, tot ieders verbazing daar (en hier).
Bij gebrek aan ontbijt van onszelf aten we 's ochtends ontbijt van het buffet in de gemeenschappelijke ruimte van het appartementencomplex. En hoe sjiek dit complex ook lijkt als je de site en folder ziet of de foyer binnenstapt waar een glimmend zwarte vleugel staat: in het echt valt het tegen, het zit in de details: in was- en douchebakken in de badkamer in ons appartement werken ze vlekken of krassen en putjes in kunststof en porcelein weg door er overheen te verven of ze dicht te kitten, en er zit aangekoekt vet en kruimels van dagen of langer in de magnetron in de ontbijtzaal en het kleedje waarop de kannen melk en een ondefinieerbaar en volgens de jongens 'bleh' rood sap staan, is vies en ook het tafelkleed waarop de schalen muffins, donuts en croissants staan zit vol vlekken. Wel heel fijn is dat er schoongemaakt wordt en dat eventueel technische problemen snel worden verholpen.
Tjerk, Hidde en ik hebben heel veel boodschappen gedaan; we moesten immers de basisvoorzieningen voor de keuken aanleggen en de koelkast vullen. We hebben ons vergaapt aan de grote potten pindakaas en king size pizza's, aan de lange gangpaden, grote flessen fris en jerrycans melk: een gallon is bijna 4 liter! Ook nieuw voor ons is dat overal suiker aan toegevoegd is, zelfs brood en kruiden-smeerkaas zijn zoet.
De rest van de week dingen geregeld voor Tjerk z'n school, in het zwembad gespeeld, naar een speeltuin geweest en om de hoek naar de hispanic winkel geweest die volgens Tjerk wel jarig lijkt: het hele plafond hangt vol pinata's en er schalt vrolijke salsamuziek door de winkel.
zondag 9 maart 2008
eerste bericht: welkom!
lieve allemaal,
we zijn inmiddels een maand in Silicon Valley en stellen jullie graag op de hoogte van onze belevenissen in deze eerste vier weken en natuurlijk van de avonturen en dagelijkse beslommeringen die nog volgen - als ze leuk, interessant of bijzonder genoeg zijn.
De lange vlucht ging prima: de jongens hebben zich uitstekend vermaakt met de tekenfilmpjes op hun persoonlijke dvd-schermpje in de hoofdsteun van de vliegtuigstoel voor hen en gesmuld van de speciale kindermaaltijden in Kikker-doosje. De kou in Canada, waar we met Erwin's werk nog een paar dagen in het besneeuwde Whistler waren, viel reuze mee nadat ons temperaturen van -13 waren voorspeld. Het tochtje naar San Francisco was rustig. Het appartement is ruim, het zwembad groot, het bubbelbad warm en het weer is erg lekker!
Hieronder delen uit dagboeken en brieven die we ondertussen al geschreven hebben.
Vanaf nu houden we jullie wat vaker op de hoogte.
We zijn benieuwd naar jullie reacties en als je vragen hebt over hoe het met ons gaat, over bepaalde aspecten van ons leven of van hoe de dingen hier gaan, stel ze vooral.
En we blijven uiteraard ook heel graag op de hoogte van hoe het met jullie gaat.
Groet!
Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde.
we zijn inmiddels een maand in Silicon Valley en stellen jullie graag op de hoogte van onze belevenissen in deze eerste vier weken en natuurlijk van de avonturen en dagelijkse beslommeringen die nog volgen - als ze leuk, interessant of bijzonder genoeg zijn.
De lange vlucht ging prima: de jongens hebben zich uitstekend vermaakt met de tekenfilmpjes op hun persoonlijke dvd-schermpje in de hoofdsteun van de vliegtuigstoel voor hen en gesmuld van de speciale kindermaaltijden in Kikker-doosje. De kou in Canada, waar we met Erwin's werk nog een paar dagen in het besneeuwde Whistler waren, viel reuze mee nadat ons temperaturen van -13 waren voorspeld. Het tochtje naar San Francisco was rustig. Het appartement is ruim, het zwembad groot, het bubbelbad warm en het weer is erg lekker!
Hieronder delen uit dagboeken en brieven die we ondertussen al geschreven hebben.
Vanaf nu houden we jullie wat vaker op de hoogte.
We zijn benieuwd naar jullie reacties en als je vragen hebt over hoe het met ons gaat, over bepaalde aspecten van ons leven of van hoe de dingen hier gaan, stel ze vooral.
En we blijven uiteraard ook heel graag op de hoogte van hoe het met jullie gaat.
Groet!
Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde.
Abonneren op:
Posts (Atom)
