de verhuizing; via koud Canada naar sunny California

Pas toen ik stond tussen de verhuiswagen met in zijn grote lege ruimte slechts onze luchtvrachtkist, en de oplegger met de container met al onze meubels, kleding, ons speelgoed, keukengerei, gereedschap en andere persoonlijke spullen en huisraad, besefte ik ineens dat wij nu ook een van die gezinnen zijn die de grote oversteek maken en daar met wat we in de koffers hebben kunnen meenemen, moeten wachten op de boot die onze spullen brengt.
[OP DE FOTO: TJERK EN HIDDE ZIJN KLAAR VOOR CANADA]
Een soortgelijk moment van inzicht had ik toen ik in de huiskamer kwam van ons huis in Werkhoven, waar de witte verhuisdozen tot aan het plafond stonden opgestapeld, met een paadje naar de keuken die nog vrijgelaten was, naar de telefoon en naar de gangdeur. Er waren nog wat kleine geheime gangetjes die Tjerk snel ontdekt had als verstopplaatsje: 'Ons huis is een doolhof geworden'. Op de bovenverdiepingen fladderde nog wat stof van achter de kasten.

Op donderdag 21 februari kwamen de verhuizers, drie man sterk - of: drie sterke mannen, met tattoos en al. Op donderdag onttakelden ze bedden en kasten en pakten alles in wat meemoest en ook wat hier had moeten blijven, ontdekte ik toen het al te laat was, en sjouwden ze alles naar beneden. Vrijdagochtend laadden ze alle dozen, fietsen en de parasol en andere losse onderdelen in de container.
Aan het eind van de ochtend gingen Erwin en ik, met laptop en traktaties, naar de school van de jongens voor het afscheid van de klas. Eerst in Hidde´s klas wat vertellen over Amerika en het gebied waar wij gaan wonen en na zijn traktatie gingen we naar Tjerk´s klas. Daar kwamen alle kleuters om naar foto´s en een filmpje te kijken en vragen te stellen, zoals waarom wij toch eigenlijk naar Amerika gaan verhuizen. De klassen zongen de jongens toe met het prachtige uitglijlied waardoor wij zelfs zonder de glijbaanscene tranen in onze ogen kregen. Hidde leek het vooral een leuk feestje te vinden en ervan te genieten het middelpunt te zijn. Voor Tjerk was het een bewust en serieus moment wat ik vooral meende te zien toen hij na het trakteren door zijn eigen klas werd toegezongen: hij ging iets uit de groep staan en keek en luisterde met aandacht, alsof hij zich het belang van dit moment goed realiseerde.
Het weekend brachten we door in Friesland bij en met de pakes en beppes, alde pake Kees, bezoek aan een lang-niet-geziene oude tante... Op maandagochtend gingen we met een auto vol schoonmaakspullen terug naar Werkhoven waar we twee dagen hebben stofgezogen, gedweild, gelapt en nog meer spullen uitgezocht voor weggeven, kringloop of kliko. De jongens speelden nog bij en met hun beste vriendjes. De laatste nacht in ons huis: geleende luchtbedden en beddengoed, feestbordjes, en bestek van de buren.
Dinsdagmiddag moesten we Tjerk letterlijk uit een kring van vriendjes halen: ze waren met z'n allen heerlijk aan het spelen op het zonnige pleintje. Hij huilde zo. We werden uitgezwaaid door de aanwezige buren bij ons vertrek naar Amsterdam. Erwin ging in een met koffers en Scooter-in-de-reisbak volgeladen Twingo en Ageeth met de jongens met de trein. We logeerden bij Willem en Margot en hun zoons waar we voor voorlopig de laatste keer heerlijk hebben gegeten (de jongens allemaal in hun bedjes) en gedronken.

Woensdag 27 februari vertrokken we dan echt uit Nederland. De pakes en beppes kwamen naar Schiphol. Koffiedrinken. Nog een paar laatste kadootjes en foto's van elkaar en met ons allen. Hier en daar wat tranen en zakdoeken.
Voor de jongens, die nogal stuiterden, het begin van een groot avontuur.
De vlucht ging prima - ik had me nogal zorgen gemaakt over 9,5 uur met de druktemakers, renners & springers, op een vliegtuigstoel. Ik was de magie van het beeld vergeten: ieder een eigen tv-schermpje en keuze uit tekenfilms en spelletjes hield hen vrijwel al deze uren zoet. Uiteindelijk hebben Tjerk en Hidde toch nog een paar uurtjes geslapen.

De paar dagen in Whistler, Canada, waren heerlijk. Tjerk zei nog wel een paar keer, ook al in het vliegtuig, verdrietig dat hij zijn vriendjes zal missen. De jongens hebben drie dagen skiles gehad. Het ging heel goed, vooral met Tjerk die een paar keer helemaal van boven naar beneden is geskied, met skiles en een keer met mij. Ik wist niet dat het zo leuk zou zijn om met mijn zoon te skieën! Hidde moest nog leren stoppen (net als in het dagelijks leven, dacht ik toen ik dat hoorde). Zwembad, bubbelbad, andere kinderen, sleetje rijden van een heuveltje af en regelrecht de bosjes of een greppel in... ze hebben zich prima vermaakt!

Zondag 2 maart pakten we onze winterkleding weer voor het vertrek naar San Francisco. We waren laat voor de vlucht omdat het bij de douane toch weer heel erg lang duurde. Tjerk vond het spijtig dat we de vlucht (die vertraagd bleek) gehaald hadden want 'anders had ik m'n vriendjes nog even kunnen zien'. 'Maar we waren toch al in Canada?' ... 'Oja'.
Op het vliegveld in the City haalden we de huurauto's op en reden we met elk een kind achterin, op hun eigen koffertje ter verhoging, naar ons appartement in Mountain View.

Op maandagochtend was Erwin voor een belangrijke vergadering al om 8 uur op z'n werk, tot ieders verbazing daar (en hier).
Bij gebrek aan ontbijt van onszelf aten we 's ochtends ontbijt van het buffet in de gemeenschappelijke ruimte van het appartementencomplex. En hoe sjiek dit complex ook lijkt als je de site en folder ziet of de foyer binnenstapt waar een glimmend zwarte vleugel staat: in het echt valt het tegen, het zit in de details: in was- en douchebakken in de badkamer in ons appartement werken ze vlekken of krassen en putjes in kunststof en porcelein weg door er overheen te verven of ze dicht te kitten, en er zit aangekoekt vet en kruimels van dagen of langer in de magnetron in de ontbijtzaal en het kleedje waarop de kannen melk en een ondefinieerbaar en volgens de jongens 'bleh' rood sap staan, is vies en ook het tafelkleed waarop de schalen muffins, donuts en croissants staan zit vol vlekken. Wel heel fijn is dat er schoongemaakt wordt en dat eventueel technische problemen snel worden verholpen.
Tjerk, Hidde en ik hebben heel veel boodschappen gedaan; we moesten immers de basisvoorzieningen voor de keuken aanleggen en de koelkast vullen. We hebben ons vergaapt aan de grote potten pindakaas en king size pizza's, aan de lange gangpaden, grote flessen fris en jerrycans melk: een gallon is bijna 4 liter! Ook nieuw voor ons is dat overal suiker aan toegevoegd is, zelfs brood en kruiden-smeerkaas zijn zoet.

De rest van de week dingen geregeld voor Tjerk z'n school, in het zwembad gespeeld, naar een speeltuin geweest en om de hoek naar de hispanic winkel geweest die volgens Tjerk wel jarig lijkt: het hele plafond hangt vol pinata's en er schalt vrolijke salsamuziek door de winkel.