Ook wij hebben hier Koninginnedag gevierd, op zondag 28 april. De avond daarvoor ben ik nog met de jongens naar de winkel geweest voor oranje en rood-wit-blauwe versierspullen. Maar waar vind ik crepe-papier, en hoe heet dat eigenlijk in het Engels? Gelukkig vond ik oranje inpakpapier, twee oranje leeuwen-gietertjes die aan het stuur konden hangen en rood-wit-blauwe rietjes. Die heb ik in stukjes geknipt en om de spaken gedaan, zodat je de jongens niet alleen van verre aan zag komen fietsen, maar ook hoorde. Tjerk met een oranje en Hidde met een rode lange-korte broek en beide hun Heerenveense voetbalshirts. Grappig is dat ze meteen werden aangesproken door een vrouw die ondanks dat ze hier al –tig jaar woont, nog prachtig Frysk sprak! Een genot om met haar te praten, vond ik.
Veel in-crowd cq een hoog ons-kent-ons gehalte: vrijwel iedereen die er was had hun kind(eren) op de Dutch School. Ik kan me dat wel voorstellen als je een echte ex-pat bent en dus met je gezin al in een ander land had gewoond voordat je hier kwam en na twee of drie jaar naar bijvoorbeeld China gaat. Dan is een Nederlandse school voor je kinderen natuurlijk wel een hele goede manier om hun taal te leren lezen en schrijven en bij te houden. De Dutch School geeft ook Nederlandse aardrijkskunde en geschiedenis, dus alles wat de kinderen die gewoon in Nederland naar school gaan, automatisch leren omdat het in de lessen en in het dagelijks leven verweven is.
Zo af en toe ging ik eens bij wat mensen staan of raakte met iemand in gesprek. Toen ik een vrouw hoorde vertellen dat ze een andere Nederlandse had aangeraden om vanuit de East Bay-area aan de overkant van de baai, naar the Peninsula te verhuizen – het gebied waar wij wonen, waar Silicon Valley is – omdat het hier veel gezelliger is omdat hier meer Nederlanders zijn, kreeg ik mijn twijfels of ik wel op de juiste plaats was.
Natuurlijk vind ik het heerlijk dat ik in januari twee Nederlandse gezinnen heb leren kennen die ik van alles kan vragen en waar ik heerlijk mee kan kletsen. Het is fijn om af en toe met een andere nuchtere Nederlander het vreemde Amerikaanse leven te bekijken en erover te filosoferen. Maar ik wil ook graag Amerikanen leren kennen, en andere mensen die hier wonen. Als ik zo graag in het Nederlandse clubje had gezeten, had ik ook in Werkhoven kunnen blijven wonen, bij wijze van spreken.
In het park met picnic-tafels en bbq’s hadden zelfs een paar families een kleedje neergelegd met spelletjes, boeken en hier en daar wat huishoudelijke apparaten te koop. Ook wij hebben een paar dingen gekocht zoals een waterzuiveraar (het water hier smaakt naar chloor) en een boekje met leuke uitstapjes voor kinderen in de Bay Area. Het springkussen was een groot succes, de kinderen deden vol enthousiasme Nederlandse spelletjes zoals koekhappen en spijkerpoepen en ze waren gebiologeerd door de goochelaar. Hij deed echt coole trucs, man! En aan het eind toverde hij een schattig klein wit konijntje uit z’n hoed. Hidde stond op, liep naar voren met z’n handje in de lucht naar het konijntje gericht, om het te aaien. De goochelaar zette Hidde op de stoel naast hem en de hoed met het konijntje er in op Hidde’s schoot. Daarna zei hij tegen de kinderen dat degene die het diertje wilde aaien, in de rij moesten gaan staan. Ik heb Hidde zelden zo blij-gelukkig-tevreden gezien!
Inmiddels was Tjerk tijdens de goochelshow weer naar het springkussen gegaan en een paar grotere jongens die zich daar ook weer vermaakten hadden bedacht dat het leuk zou zijn om bellenblaas op het springkussen te doen. En dat was hartstikke leuk! Lekker glad en lekker veel bubbels. Tjerk genoot van de stunts die hij kon doen.
Al met al was ’t best een leuke dag. De jongens hebben nog een tijdje op hun versierde fiets rondgereden, met lange oranje slingers aan hun helm, alsof het vlammen zijn, zó snel gaan ze! Want eigenlijk zijn hun fietsen natuurlijk stunters met veel lawaai en motorgeronk.
We hebben hier altijd veel bekijks, zeker Hidde die ‘al’ zonder zijwieltjes fietst. Ze hadden ‘m eens op zijn motor (houten loopfiets) moeten zien, hoe waanzinnig snel hij daarop racete! Ik weet zeker dat ze mij erop aangesproken zouden hebben – of ik wel wist hoe gevaarlijk dat was?! Een moeder met twee jonge kinderen die zelf fietsen zie je hier weinig. Gelukkig vinden de meesten het wel erg leuk en krijgen we vooral aardige en soms zelfs bewonderende opmerkingen. In de wijk waar wij wonen zijn relatief veel fietsers en hier zien we ook anderen met fietskarren en aanhangfietsjes, en af en toe een kindje van de leeftijd van onze jongens op een eigen fietsje.
maandag 28 april 2008
We verhuizen! We hebben afgeteld en we hebben er zin in: onze eigen tafel en stoelen op een mooie houten plankenvloer in plaats van het tuttige meubilair van de eethoek wat bovendien totaal ongeschikt is voor kinderen om op te zitten, en ook nog met z'n allen op de vloerbedekking staat. Wat een rare zin. We hebben zin in onze eigen cd'tjes en de dvd's van Buur & Buur. Speelgoed en boeken. Een tuin.
En tja, jammer van dat zwembad natuurlijk.
We krijgen waarschijnlijk pas woensdag weer internet, dus we hebben heerlijk een weekend met z'n allen zonder dat Erwin hoeft te werken. Wie weet kunnen we zaterdagmiddag nog naar het paar om iets het Cinco de Mayo-feest mee te maken: vertier voor kinderen, kraampjes, optredens, picknick, vlieger en een kleedje mee. Dan pakken we zondag gewoon verder uit.
Je hoort snel weer van ons, vanuit ons huis!
Bye bye, Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde.
En tja, jammer van dat zwembad natuurlijk.
We krijgen waarschijnlijk pas woensdag weer internet, dus we hebben heerlijk een weekend met z'n allen zonder dat Erwin hoeft te werken. Wie weet kunnen we zaterdagmiddag nog naar het paar om iets het Cinco de Mayo-feest mee te maken: vertier voor kinderen, kraampjes, optredens, picknick, vlieger en een kleedje mee. Dan pakken we zondag gewoon verder uit.
Je hoort snel weer van ons, vanuit ons huis!
Bye bye, Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde.
donderdag 24 april 2008
de fotos zijn klaar!
fotoalbum op picasaweb (voor de digibeet: klik op het plaatje)
 |
| Erwin, Ageeth, Tjerk en Hidde ... in California |
woensdag 16 april 2008
koud kamperen
Twee weken geleden, begin april, is de container uitgeladen en zijn al onze spullen alles in een grote loods gezet. Dat betekende dat we erbij konden! We hebben onder andere mijn fiets opgehaald en onze tent en andere kampeeruitrusting, Erwin heeft extra fietskleding gepakt en een doos met kleding die Tjerk te klein en Hidde nog te groot is. Ach ja, om met Bert en Ernie te spreken.
Afgelopen week had Tjerk vrij en waren we drie dagen op de camping in Big Basin Redwoods State Park, van vrijdag aan het begin van de middag tot zondag.
Wát een ervaring: we reden Silicon Valley uit, een van de meest dichtbevolkte gebieden in Amerika, en via prachtige bergwegen kwamen we langs kleine cowboydorpjes die gemaakt leken te zijn voor de film.
Op internet had ik al gezien dat het een bos-achtige omgeving was, maar toch was mijn uitgangspunt nog het Europese concept van een camping: veldjes met tenten, met vaak bomen voor schaduw en als je geluk hebt bosjes of heggen waarmee de plaatsen van elkaar worden gescheiden, zodat er een idee van privacy en rust is.
Al snel kwamen we in de bossen. Er stonden naaldbomen en hoe verder we in de buurt van de camping kwamen, hoe meer redwoods we zagen. Indrukwekkend hoog en groot! Het weggetje met prachtige bochten en bochtjes gaf ons prachtige uitzichten over oneindige bossen. De dichtgebladerde bomen stonden op de helling waarop wij reden en vormden een dicht bos de vallei in en waar we konden kijken weer omhoog, de bergen op die vanuit de vallei weer rondom omhoog gingen. Hoe verder we kwamen hoe hoger en hoe kouder het werd. We zagen de temperatuur ongeveer een graad dalen per mijl die wij stegen. We vertrokken onder een stralende zon en kwamen uit op 16ºC. De camping is totaal anders dan ik die kende vanuit Europa. We kwamen bij de ingang van het State Park waar ik bij het hokje aan de linkerkant de reservering liet zien en een plaats toegewezen kreeg en waar aan de rechterkant, achter een parkeerterrein, een kampwinkel was met openingstijden van 11 tot 4 uur en een basale uitrusting, waaronder ansichtkaarten, wit brood, houtblokken, souveniers, rood-wit-geruite plastic tafelkleden en etenswaren.
We reden door over het bergweggetje door het bos, het zo veel grotere en indrukwekkende bos dan in Nederland, totdat we bij het bordje kwamen met de naam van onze campground. We hadden een mooie plaats toegewezen gekregen met vlak achter de tent een ondiep beekje waarover een boomstam was gevallen en waar een piepklein kiezelstrandje was. Bij elke plaats staat een soort oliedrum, een ijzeren ton die voor de helft in de grond staat en die bovengronds voor de helft gevuld is met zand. Er aan vast geklonken een rek dat er af geklapt kan worden: ideaal voor kampvuren en bbq’s!
Enkele Amerikanen hadden gezegd dat het hier ’s avonds fris zou kunnen worden. ‘Nou’, dacht ik, ‘als de Amerikanen dat zeggen dan zal het allemaal nogal mee vallen’. En het viel me toch tegen: het werd ’s avonds ijskoud! Gelukkig hadden we de laken- en slaapzakken voor de jongens –afgelopen zomer voor ons Deense fietsavontuur gekocht- en voor je-weet-maar-nooit dikke sokken en thermische t-shirts. Wat hebben we kou geleden.
Je weet wel, dat je dan ’s nachts moet plassen, of een van de kinderen, en dat je dan in je pyjama de kou in moet – wat voor pyjama dat ook is. En Erwin lag ook nog op een lek matje. De tweede nacht hadden we onze luchtbedjes op de zelf-opblazende matjes gelegd. Wat bleek: ook Erwin´s luchtbedje was lek. Over het dekbed dat we uit het appartement hadden meegenomen legden we de prachtige wollen dekens die we in de uitverkoop bij een winkel met Tibetaanse artikelen hadden gekocht. Die nacht hebben we lekker geslapen.
Natuurlijk maakten we ´s avonds een kampvuur en stookten we een fikkie nadat we waren opgestaan en ofwel een gloeiend hete (Erwin) of ijskoude (Ageeth) douche hadden gehad. Het was heerlijk om bij het vuur te zitten. De geur van rook in mijn haren en die van de jongens is de geur van eiland, van vriendschap en vertrouwen en heel veel plezier.
Santa Cruz Boardwalk
Op zaterdag zijn we naar Santa Cruz gereden, een mooie rit. We zijn niet verder gekomen dan de Boardwalk en het strand. De Santa Cruz Boardwalk is een permanente grote kermis langs de kust. Het strand is breed, de promenade ook en daarna een lange rij attracties, van schiettent en grijper en muntjes-schuivers tot ouderwetse draaimolen met prachtige paarden en karren, auto´s die in het rond geslingerd worden tot grote vreugde van Tjerk en Hidde, botsauto´s met de waarschuwing `Niet botsen!´ - en echt, ze rijden rondjes achter elkaar aan, ook de lange slungels die met hun knieen boven het stuur uit komen, en natuurlijk achtbanen, een piratenboot die heel hoog heen en weer zwaait en andere fantastisch avontuurlijke vermakelijkheden. Er was nog maar weinig open en dus was het nog prettig rustig. Topattractie voor de jongens waren de auto´s: karretjes die in een rondje aan een middending vastzaten (ojee, hoe ga ik dit goed uitleggen) en die wanneer ze door de bocht gingen, extra vaart maakten in de bocht. En dat was het allerleukste moment!
Op de terugweg hebben we in Felton de lekkerste pizza van de wereld gegeten bij Redwood Pizzeria. Natuurlijk was de kok in Amsterdam was geweest, daar had hij die mooie gekleurde koksmuts gekocht. De jongens mochten tekeningen maken die Paul later zou ophangen bij de andere tekeningen op een speciaal daarvoor gereserveerde wand. Vervolgens een paar boodschappen gedaan bij de lokale bio-winkel, New Leaf, waaronder een pakje stroopwafels voor de mensen uit het appartement die op Scooter hadden gepast.
Op zondag zijn we na het in-kampvuur-geroosterd-brood-ontbijt en het inpakken, door de bossen naar de Sempervirens Falls geklommen. Het was een behoorlijke trip maar de jongens dansten de berg op. Het paadje ging af en toe steil omhoog of naar beneden en was hier en daar erg oneffen. Toen we vlak bij waren hadden Tjerk en Hidde af en toe wat energie nodig in de vorm van een chipje of een hap mueslireep. Over het laatste deel van het traject wist Tjerk nog een grote tak mee te slepen die hij in het water wilde laten vallen. Bij de waterval hebben we gepicknickt op het platformpje dat ongeveer halverwege het vallende water was gebouwd. Nee, natuurlijk moest je er op blijven en kon je alleen maar naar de Falls kijken, veelste gevaarlijk allemaal. Maar we zaten lekker en smulden van de meegebrachte lunch. En Tjerk heeft z´n tak de diepte in geslingerd, min of meer.
De tocht terug ging verrassend genoeg ook prima. Tjerk en Hidde zijn meer fietsers dan lopers en daarom was het zo leuk om te zien en te merken hoe makkelijk ze dit deden, en hoeveel plezier ze erin hadden om zo door het bos te klauteren.
Ook op de terugweg naar huis genoten we weer van de prachtige uitzichten. En volgende keer nemen ook Erwin en ik onze slaapzakken mee en pak ik voor iedereen een extra trui in.
http://www.bigbasin.org/
http://beachboardwalk.com/
Afgelopen week had Tjerk vrij en waren we drie dagen op de camping in Big Basin Redwoods State Park, van vrijdag aan het begin van de middag tot zondag.
Wát een ervaring: we reden Silicon Valley uit, een van de meest dichtbevolkte gebieden in Amerika, en via prachtige bergwegen kwamen we langs kleine cowboydorpjes die gemaakt leken te zijn voor de film.
Op internet had ik al gezien dat het een bos-achtige omgeving was, maar toch was mijn uitgangspunt nog het Europese concept van een camping: veldjes met tenten, met vaak bomen voor schaduw en als je geluk hebt bosjes of heggen waarmee de plaatsen van elkaar worden gescheiden, zodat er een idee van privacy en rust is.
Al snel kwamen we in de bossen. Er stonden naaldbomen en hoe verder we in de buurt van de camping kwamen, hoe meer redwoods we zagen. Indrukwekkend hoog en groot! Het weggetje met prachtige bochten en bochtjes gaf ons prachtige uitzichten over oneindige bossen. De dichtgebladerde bomen stonden op de helling waarop wij reden en vormden een dicht bos de vallei in en waar we konden kijken weer omhoog, de bergen op die vanuit de vallei weer rondom omhoog gingen. Hoe verder we kwamen hoe hoger en hoe kouder het werd. We zagen de temperatuur ongeveer een graad dalen per mijl die wij stegen. We vertrokken onder een stralende zon en kwamen uit op 16ºC. De camping is totaal anders dan ik die kende vanuit Europa. We kwamen bij de ingang van het State Park waar ik bij het hokje aan de linkerkant de reservering liet zien en een plaats toegewezen kreeg en waar aan de rechterkant, achter een parkeerterrein, een kampwinkel was met openingstijden van 11 tot 4 uur en een basale uitrusting, waaronder ansichtkaarten, wit brood, houtblokken, souveniers, rood-wit-geruite plastic tafelkleden en etenswaren.
We reden door over het bergweggetje door het bos, het zo veel grotere en indrukwekkende bos dan in Nederland, totdat we bij het bordje kwamen met de naam van onze campground. We hadden een mooie plaats toegewezen gekregen met vlak achter de tent een ondiep beekje waarover een boomstam was gevallen en waar een piepklein kiezelstrandje was. Bij elke plaats staat een soort oliedrum, een ijzeren ton die voor de helft in de grond staat en die bovengronds voor de helft gevuld is met zand. Er aan vast geklonken een rek dat er af geklapt kan worden: ideaal voor kampvuren en bbq’s!
Enkele Amerikanen hadden gezegd dat het hier ’s avonds fris zou kunnen worden. ‘Nou’, dacht ik, ‘als de Amerikanen dat zeggen dan zal het allemaal nogal mee vallen’. En het viel me toch tegen: het werd ’s avonds ijskoud! Gelukkig hadden we de laken- en slaapzakken voor de jongens –afgelopen zomer voor ons Deense fietsavontuur gekocht- en voor je-weet-maar-nooit dikke sokken en thermische t-shirts. Wat hebben we kou geleden.
Je weet wel, dat je dan ’s nachts moet plassen, of een van de kinderen, en dat je dan in je pyjama de kou in moet – wat voor pyjama dat ook is. En Erwin lag ook nog op een lek matje. De tweede nacht hadden we onze luchtbedjes op de zelf-opblazende matjes gelegd. Wat bleek: ook Erwin´s luchtbedje was lek. Over het dekbed dat we uit het appartement hadden meegenomen legden we de prachtige wollen dekens die we in de uitverkoop bij een winkel met Tibetaanse artikelen hadden gekocht. Die nacht hebben we lekker geslapen.
Natuurlijk maakten we ´s avonds een kampvuur en stookten we een fikkie nadat we waren opgestaan en ofwel een gloeiend hete (Erwin) of ijskoude (Ageeth) douche hadden gehad. Het was heerlijk om bij het vuur te zitten. De geur van rook in mijn haren en die van de jongens is de geur van eiland, van vriendschap en vertrouwen en heel veel plezier.
Santa Cruz Boardwalk
Op zaterdag zijn we naar Santa Cruz gereden, een mooie rit. We zijn niet verder gekomen dan de Boardwalk en het strand. De Santa Cruz Boardwalk is een permanente grote kermis langs de kust. Het strand is breed, de promenade ook en daarna een lange rij attracties, van schiettent en grijper en muntjes-schuivers tot ouderwetse draaimolen met prachtige paarden en karren, auto´s die in het rond geslingerd worden tot grote vreugde van Tjerk en Hidde, botsauto´s met de waarschuwing `Niet botsen!´ - en echt, ze rijden rondjes achter elkaar aan, ook de lange slungels die met hun knieen boven het stuur uit komen, en natuurlijk achtbanen, een piratenboot die heel hoog heen en weer zwaait en andere fantastisch avontuurlijke vermakelijkheden. Er was nog maar weinig open en dus was het nog prettig rustig. Topattractie voor de jongens waren de auto´s: karretjes die in een rondje aan een middending vastzaten (ojee, hoe ga ik dit goed uitleggen) en die wanneer ze door de bocht gingen, extra vaart maakten in de bocht. En dat was het allerleukste moment!
Op de terugweg hebben we in Felton de lekkerste pizza van de wereld gegeten bij Redwood Pizzeria. Natuurlijk was de kok in Amsterdam was geweest, daar had hij die mooie gekleurde koksmuts gekocht. De jongens mochten tekeningen maken die Paul later zou ophangen bij de andere tekeningen op een speciaal daarvoor gereserveerde wand. Vervolgens een paar boodschappen gedaan bij de lokale bio-winkel, New Leaf, waaronder een pakje stroopwafels voor de mensen uit het appartement die op Scooter hadden gepast.
Op zondag zijn we na het in-kampvuur-geroosterd-brood-ontbijt en het inpakken, door de bossen naar de Sempervirens Falls geklommen. Het was een behoorlijke trip maar de jongens dansten de berg op. Het paadje ging af en toe steil omhoog of naar beneden en was hier en daar erg oneffen. Toen we vlak bij waren hadden Tjerk en Hidde af en toe wat energie nodig in de vorm van een chipje of een hap mueslireep. Over het laatste deel van het traject wist Tjerk nog een grote tak mee te slepen die hij in het water wilde laten vallen. Bij de waterval hebben we gepicknickt op het platformpje dat ongeveer halverwege het vallende water was gebouwd. Nee, natuurlijk moest je er op blijven en kon je alleen maar naar de Falls kijken, veelste gevaarlijk allemaal. Maar we zaten lekker en smulden van de meegebrachte lunch. En Tjerk heeft z´n tak de diepte in geslingerd, min of meer.
De tocht terug ging verrassend genoeg ook prima. Tjerk en Hidde zijn meer fietsers dan lopers en daarom was het zo leuk om te zien en te merken hoe makkelijk ze dit deden, en hoeveel plezier ze erin hadden om zo door het bos te klauteren.
Ook op de terugweg naar huis genoten we weer van de prachtige uitzichten. En volgende keer nemen ook Erwin en ik onze slaapzakken mee en pak ik voor iedereen een extra trui in.
http://www.bigbasin.org/
http://beachboardwalk.com/
zondag 13 april 2008
woensdag 9 april 2008
logeren
Als het goed is kun je nu reacties geven op ons blog.
We gaan meer foto's plaatsen in de komende tijd om jullie ook letterlijk een beeld te geven.
Nog even over ons huis: het is altijd groot genoeg voor iedereen die wil komen logeren. Stapelbed, bedbank, luchtbed en desnoods een tentje in de tuin: je bent van harte welkom!
Want als je dan toch in de buurt bent, vinden we het veel leuker om ’s avonds met elkaar te borrelen en ’s ochtends gezamenlijk te ontbijten, dan dat je in een motel verblijft.
Over borrelen gesproken: we krijgen graag tips voor goeie, lekkere, Californische wijn. Dit is geen grapje: we hebben al een paar flessen wijn door de gootsteen gespoeld omdat die ‘blèh’ waren (uitdrukking geleend van de jongens die zich nog zo prettig ongegeneerd eenduidig uitdrukken).
We gaan meer foto's plaatsen in de komende tijd om jullie ook letterlijk een beeld te geven.
Nog even over ons huis: het is altijd groot genoeg voor iedereen die wil komen logeren. Stapelbed, bedbank, luchtbed en desnoods een tentje in de tuin: je bent van harte welkom!
Want als je dan toch in de buurt bent, vinden we het veel leuker om ’s avonds met elkaar te borrelen en ’s ochtends gezamenlijk te ontbijten, dan dat je in een motel verblijft.
Over borrelen gesproken: we krijgen graag tips voor goeie, lekkere, Californische wijn. Dit is geen grapje: we hebben al een paar flessen wijn door de gootsteen gespoeld omdat die ‘blèh’ waren (uitdrukking geleend van de jongens die zich nog zo prettig ongegeneerd eenduidig uitdrukken).
creativiteit
De koop van een BMW 5-serie dinges wagon hebben we uiteindelijk afgeblazen. Het is een fantastische auto, wel een slagschip maar een van de weinige mooie stationcars hier; er is weinig tussen een ‘gewone’ personenauto met kofferbak of een jeep-achtige bak. Maar een transactie op de parkeerplaats bij een golfbaan met iemand die zich voorstelde als M en in het echt anders bleek te heten, die zei bij een bedrijfje te werken dat onvindbaar bleek op internet, en die ook nog beweerde niets te weten van een ingrijpende reparatie aan de auto na een ongeluk terwijl dat allemaal in de database te vinden is, dat vonden we toch iets te vreemd allemaal.Over vervoer gesproken: dit karretje rijdt hier ergens rond, we hebben het al een paar keer gezien, evenals een gemotoriseerd plankje met een stok erop en handvat er aan, een soort hoge step met een breed plankje waar je voeten naast elkaar op kunnen staan en zonder de achterkant. Zie je 't voor je? Dan plaats je er een man in pak op en het beeld is compleet.
Het interessante en ook het leuke van het gebied waar wij wonen is dat hier zowel vrijwel alle uitvindingen op het gebied van informatica en computers vandaan komen (de muis, het beeldscherm, etc) en ook stromingen op het gebied van spiritualiteit, psychologie in al haar vormen en bijvoorbeeld yoga en gerelateerde vormen van fysieke oefening hier ontstaan zijn. Ook in het Stanford ziekenhuis zie je dit terug: er worden behandelingen uitgevoerd die hier ontwikkeld zijn die nog nergens anders mogelijk zijn. We hoorden dat er veel geld aan onderzoek wordt uitgegeven; het verdient zich terug. Natuurlijk moeten mensen het doen: deze streek is kennelijk aantrekkelijk voor open en creatieve geesten.
dinsdag 8 april 2008
wat ons zoal opvalt hier
Toen ik een paar dagen na onze aankomst hier een moeder met jong kindje aansprak om te vragen naar een goede kinderschoenenwinkel om sandalen voor de jongens te kopen, raakten we aan de praat. Aan het einde vroeg ze of ik haar telefoonnummer niet op wilde schrijven voor ’t geval ik nog meer vragen had. Dit soort dingen gebeurt me vaker – niet dat iedere Amerikaan me zijn/haar telefoonnummer geeft, wel ervaar ik regelmatig de grote behulpzaamheid. En heel regelmatig wanneer ik vertel dat we nog maar een paar weken hier zijn, worden we welkom geheten in Amerika, in California. Echt zó anders dan het beeld dat ik van ‘de Amerikanen’ had. Zoals ik gister tegen iemand zei: in de film ontbreken dit soort scenes omdat die te weinig interessant zijn voor een verhaal.
Anderzijds zijn nog meer paranoïde dan ik dacht. We spraken vandaag met de ‘lease-agents’ bij het tekenen van het contract over een mooi huis hier in de buurt, dat we hebben geweigerd omdat in het tuinhuis ook iemand woont. Ons probleem was dat je dan dus nooit privacy hebt. Hun bezwaar was al het ‘legal paperwork’: het is immers een man, een onbekende, en dan met twee kleine kinderen... oh, ja, dát dus.
Wat me hier ook opvalt zijn alle rules & regulations (regels en voorschriften). Toen ik gister op de site van de school waar Tjerk volgens de districts-indeling naartoe zou moeten, klikte op ‘schoolpleinregels’ kwam er een lijst van 29 regels tevoorschijn. Ze mogen eigenlijk niks doen wat kinderen doen: klimmen, rennen, stoeien of andere contactspelletjes. Er staat dat de kinderen moeten lopen want ‘rennen leidt tot ongelukken’ (running causes accidents) in plaats van dat iemand die rent zou kunnen vallen. Een kleine waarschuwing hier dus aan alle hardlopers onder de lezers van dit stuk; wij erkennen geen enkele aansprakelijkheid voor ongelukken die jullie zullen overkomen wanneer jullie rennen.
Verder moeten kinderen onmiddellijk overal mee stoppen en helemaal stil staan (freeze) wanneer een leerkracht op een fluitje blaast of de bel gaat en mogen ze nadat een leerkracht 2x heeft gefloten, weer bewegen.
Ik ga vandaag of morgen naar de school toe om te kijken en te vragen hoe het in de praktijk gaat en om kennis te maken met de juf bij wie Tjerk in de klas zou komen. Dan wil ik onder andere haar visie horen over het al of niet overplaatsen van Tjerk bij onze verhuizing begin mei. Hij zit dan bijna 2 maanden in zijn huidige klas waar hij nu gewend is aan de rituelen en dagindeling en aan de juffen, en de kinderen enigszins heeft leren kennen. De zomervakantie begint medio juni dus hij zou dan nog 6 weken op deze school zijn. Het voordeel is natuurlijk dat hij de school en alle gewoonten en gebruiken alvast kan leren kennen en kinderen met wie hij in de zomervakantie dan misschien kan spelen.
Als ik de regels lees die de kinderen zo beperken –in mijn visie- om zich uit te leven en energie kwijt te kunnen en als kinderen met elkaar te spelen, vraag ik me af waar, hoe en wanneer de kinderen hier kunnen leren dat ze in het leven letterlijk en figuurlijk hun neus kunnen stoten of (sorry) op hun bek kunnen gaan? Dat dat hoort bij het leven en bij de omgang met andere mensen? Wanneer, waar en hoe kunnen ze frustratie-tolerantie opbouwen?
Dit zijn ook vragen die door me heen gaan als ik in de speeltuin ben. Daar valt het me ook elke keer weer op dat mensen hun kleine kinderen nooit alleen van een glijbaan laten gaan, hoe kort deze ook is. Ik herinner me het moment dat ik Hidde voor het eerst van de glijbaan zag gaan nog haarscherp: ik zat binnen, keek naar buiten en zag het kleine mannetje op z’n buik naar beneden glijden van de glijbaan in onze tuin. Dat betekende dat hij dus ook helemaal alleen naar boven was geklommen, met die kleine pootjes op die grote treden, waar hij nog makkelijk tussendoor had gepast. Het zag er heel grappig uit, vooral toen hij later op z’n kontje ging en aan het eind van de glijbaan gewoon meteen op z’n beentjes stond. Hier gaat het allemaal heel anders: een volwassene gaat met een kleintje mee op de glijbaan of ze houden het kind de hele tijd stevig vast terwijl ze ernaast lopen (langzaam, vooral langzaam) of ze verbieden het kind om te glijden. Ik hoor ook voortdurend dat kinderen op moeten passen, voorzichtig moeten zijn, uit moeten kijken...
Wat wel voldoet aan het stereotype beeld van ‘de Amerikanen’ is dat hier inderdaad opvallend meer dikke kinderen en volwassenen dan bij ons. Niet lekker mollig, maar echt dik. En wat doet de OV op Tjerk z’n school? Om geld te verdienen gaan de ouders bij het uitgaan van de school bij het hek snoep, chips en ijs verkopen...
Verder zit hier in vrijwel alle produkten suiker. Zelfs in smeerkaas, in veel brood en ook in produkten met een ‘good food’-label. Ik lees dan ook meer etiketten dan ik ooit gedaan heb om er achter te komen wat ik wél zou kunnen kopen. Want zoete smeerkaas vinden we gewoon niet lekker (Erwin en ik; Hidde doet ’t graag op z’n brood). En er zijn veel minder soorten broodbeleg dan bij ons, dus dat maakt de keus nog beperkter. Creativiteit geboden dus. Verder valt het me op dat ik heel vaak op de groente-afdeling sta zonder idee van wat ik kan nemen. Er is veel keus maar ik weet niet hoe ik bijvoorbeeld cactus-blad klaar kan maken. Tips?! Of allerlei knollen die ik voor het eerst zie. Het elektrische fornuis maakt het nog moeilijker; gelukkig staat er in ons huis een gasfornuis!
Er zijn zo weinig gasfornuizen vanwege het gevaar voor aardbevingen: als de gasleiding scheurt kun je de beving zelf overleefd hebben, maar dan kan je huis alsnog ontploffen. Gister las ik een lijstje van dingen die je in je aardbevings-overlevingspakket zou moeten hebben. Dat is zo uitgebreid dat wij er twee dagen mee zouden kunnen kamperen.
Anderzijds zijn nog meer paranoïde dan ik dacht. We spraken vandaag met de ‘lease-agents’ bij het tekenen van het contract over een mooi huis hier in de buurt, dat we hebben geweigerd omdat in het tuinhuis ook iemand woont. Ons probleem was dat je dan dus nooit privacy hebt. Hun bezwaar was al het ‘legal paperwork’: het is immers een man, een onbekende, en dan met twee kleine kinderen... oh, ja, dát dus.
Wat me hier ook opvalt zijn alle rules & regulations (regels en voorschriften). Toen ik gister op de site van de school waar Tjerk volgens de districts-indeling naartoe zou moeten, klikte op ‘schoolpleinregels’ kwam er een lijst van 29 regels tevoorschijn. Ze mogen eigenlijk niks doen wat kinderen doen: klimmen, rennen, stoeien of andere contactspelletjes. Er staat dat de kinderen moeten lopen want ‘rennen leidt tot ongelukken’ (running causes accidents) in plaats van dat iemand die rent zou kunnen vallen. Een kleine waarschuwing hier dus aan alle hardlopers onder de lezers van dit stuk; wij erkennen geen enkele aansprakelijkheid voor ongelukken die jullie zullen overkomen wanneer jullie rennen.
Verder moeten kinderen onmiddellijk overal mee stoppen en helemaal stil staan (freeze) wanneer een leerkracht op een fluitje blaast of de bel gaat en mogen ze nadat een leerkracht 2x heeft gefloten, weer bewegen.
Ik ga vandaag of morgen naar de school toe om te kijken en te vragen hoe het in de praktijk gaat en om kennis te maken met de juf bij wie Tjerk in de klas zou komen. Dan wil ik onder andere haar visie horen over het al of niet overplaatsen van Tjerk bij onze verhuizing begin mei. Hij zit dan bijna 2 maanden in zijn huidige klas waar hij nu gewend is aan de rituelen en dagindeling en aan de juffen, en de kinderen enigszins heeft leren kennen. De zomervakantie begint medio juni dus hij zou dan nog 6 weken op deze school zijn. Het voordeel is natuurlijk dat hij de school en alle gewoonten en gebruiken alvast kan leren kennen en kinderen met wie hij in de zomervakantie dan misschien kan spelen.
Als ik de regels lees die de kinderen zo beperken –in mijn visie- om zich uit te leven en energie kwijt te kunnen en als kinderen met elkaar te spelen, vraag ik me af waar, hoe en wanneer de kinderen hier kunnen leren dat ze in het leven letterlijk en figuurlijk hun neus kunnen stoten of (sorry) op hun bek kunnen gaan? Dat dat hoort bij het leven en bij de omgang met andere mensen? Wanneer, waar en hoe kunnen ze frustratie-tolerantie opbouwen?
Dit zijn ook vragen die door me heen gaan als ik in de speeltuin ben. Daar valt het me ook elke keer weer op dat mensen hun kleine kinderen nooit alleen van een glijbaan laten gaan, hoe kort deze ook is. Ik herinner me het moment dat ik Hidde voor het eerst van de glijbaan zag gaan nog haarscherp: ik zat binnen, keek naar buiten en zag het kleine mannetje op z’n buik naar beneden glijden van de glijbaan in onze tuin. Dat betekende dat hij dus ook helemaal alleen naar boven was geklommen, met die kleine pootjes op die grote treden, waar hij nog makkelijk tussendoor had gepast. Het zag er heel grappig uit, vooral toen hij later op z’n kontje ging en aan het eind van de glijbaan gewoon meteen op z’n beentjes stond. Hier gaat het allemaal heel anders: een volwassene gaat met een kleintje mee op de glijbaan of ze houden het kind de hele tijd stevig vast terwijl ze ernaast lopen (langzaam, vooral langzaam) of ze verbieden het kind om te glijden. Ik hoor ook voortdurend dat kinderen op moeten passen, voorzichtig moeten zijn, uit moeten kijken...
Wat wel voldoet aan het stereotype beeld van ‘de Amerikanen’ is dat hier inderdaad opvallend meer dikke kinderen en volwassenen dan bij ons. Niet lekker mollig, maar echt dik. En wat doet de OV op Tjerk z’n school? Om geld te verdienen gaan de ouders bij het uitgaan van de school bij het hek snoep, chips en ijs verkopen...
Verder zit hier in vrijwel alle produkten suiker. Zelfs in smeerkaas, in veel brood en ook in produkten met een ‘good food’-label. Ik lees dan ook meer etiketten dan ik ooit gedaan heb om er achter te komen wat ik wél zou kunnen kopen. Want zoete smeerkaas vinden we gewoon niet lekker (Erwin en ik; Hidde doet ’t graag op z’n brood). En er zijn veel minder soorten broodbeleg dan bij ons, dus dat maakt de keus nog beperkter. Creativiteit geboden dus. Verder valt het me op dat ik heel vaak op de groente-afdeling sta zonder idee van wat ik kan nemen. Er is veel keus maar ik weet niet hoe ik bijvoorbeeld cactus-blad klaar kan maken. Tips?! Of allerlei knollen die ik voor het eerst zie. Het elektrische fornuis maakt het nog moeilijker; gelukkig staat er in ons huis een gasfornuis!
Er zijn zo weinig gasfornuizen vanwege het gevaar voor aardbevingen: als de gasleiding scheurt kun je de beving zelf overleefd hebben, maar dan kan je huis alsnog ontploffen. Gister las ik een lijstje van dingen die je in je aardbevings-overlevingspakket zou moeten hebben. Dat is zo uitgebreid dat wij er twee dagen mee zouden kunnen kamperen.
maandag 7 april 2008
we hawwe in hús!
We hebben een huis! Tjerk, Hidde en ik liepen zingend naar de auto (Erwin was alweer naar kantoor) na het tekenen van het huurcontract. We zijn zo blij en opgelucht! Eindelijk kunnen we stoppen met de tijd- en energieverslindende, stressvolle en af en toe frustrerende huizenjacht. Eerst moesten we natuurlijk huizen zoeken op internet. Dan gingen Hidde en ik nadat we Tjerk naar school hadden gebracht, vaak rijden. Of als we Tjerk uit school hadden gehaald, dan gingen we met ons drieen huizen kijken. Soms kwamen we bij leuke huizen terecht met een tuin zo groot als een klein weiland, maar helemaal gevuld met het constante lawaai van de langsrazende auto's op de weg die een blok verder lag. Of we kwamen bij een volgens foto's en beschrijving veelbelovend huis dat in het echt verlopen was en in een afgebladderde buurt stond. Je begrijpt misschien onze hoera-stemming na het verlossende telefoontje dat we dit huis gekregen hadden en na het tekenen van het contract.
Kennelijk waren dit huis en buurtje voor ons bestemd; na drie zeer frustrerende ervaringen waarbij een huis net aan onze neus voorbij ging klopt dit helemaal.
We hebben dit gekregen omdat de verhuur-agenten het idee hadden dat wij hier goed zouden passen en dat gevoel hebben we zelf ook: wij passen in huis en straatje en het huis past bij ons. Heerlijk om eindelijk van het zoeken verlost te zijn en zo'n prettige eigen plek te hebben.
Over ons huis De straat is zó mooi: de zacht ruisende bladeren in de kruinen van de vele bomen die op de trottoirs en in de tuinen staan filteren het zonlicht zo dat het in kleine flonkerende stukjes op de grond valt, alsof het geluk voor het oprapen ligt. Deze bomen en de bloeiende struiken en bloemen die hier gul geplant zijn maken het straatje prachtig groen, kleurrijk en tegelijkertijd rustgevend. We zagen fietsers met boodschappen, op twee opritten stonden fietskarren en op grasveldjes voor enkele huizen lag kinderspeelgoed.
Het huis is romantisch. Wit aan de buitenkant, veel hout, mooie ramen. Een heerlijke plek!
Niet groot met 2 slaapkamers, 1 badkamer en een soort open kamer waar je langs loopt wanneer je van de keuken naar de tuin gaat, wel heel fijn. Prettige voldoende ruime tuin met overdekte patio die voor de huidige bewoners dient als speelkamer en dat voor ons wellicht ook wordt.
Tjerk is vooral blij omdat we dan onze eigen spullen weer krijgen, onder andere zijn fietshelm, zodat hij de skihelm waar hij nu mee fietst, op zolder kan leggen. De skihelm is warm en groot: als ik hem van de achterkant zie met zijn lange dunne lijfje en dat grote grijze hoofd lijkt hij wel een marsmannetje.
Mooie opmerking van Tjerk toen ik vroeg of ze een beetje kalm wilden doen omdat mijn kop zo vol zat met beelden en gedachten en gedoe van al die huizen die we hadden gezien: dat het voor hem en Hidde gewoon wel leuk was om huizen te kijken omdat zij overal in de tuin gingen spelen (in opdracht van ons: ze mochten altijd een rondje door het huis maken en dan moesten ze naar buiten, rustig spelen) en wij moesten binnen altijd heel goed alles bekijken.
Ik ben vooral blij met de rust die nu kan terugkeren en er deels alweer is, in mijn hoofd (en dat van Erwin) en in het gezin. En nu is het hele weekend altijd vrij voor alleen maar leuke dingen.
Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om de container uit te pakken, of ik vaak verrast zal worden door wat ik tegen kom. We leven nu met zo weinig spullen van onszelf en dat gaat ook prima, ben benieuwd of ik na een hele of een halve dag alweer gewend zal zijn aan al die overbodige of overbodig lijkende spullen die we in het huis weer om ons heen zullen hebben. Bedenk nu hoe heerlijk het zou zijn om met veel minder spullen om me heen in een huis te zijn: ruimte, ruimte om te ademen, te denken en te dromen, te spelen.
Een link naar de google-maps pagina voor het huis: http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=236+robin+way+menlo+park+ca+us&sll=37.460467,-122.161124&sspn=0.007835,0.019999&ie=UTF8&ll=37.460416,-122.161038&spn=0.010237,0.02017&t=h&z=16&layer=c&cbll=37.456535,-122.161151&cbp=1,136.8184325170726,,0,2.183921585112066
Als je op straatweergave klikt, zie je waarom we meteen vielen voor het straatje en huis.
Kennelijk waren dit huis en buurtje voor ons bestemd; na drie zeer frustrerende ervaringen waarbij een huis net aan onze neus voorbij ging klopt dit helemaal.
We hebben dit gekregen omdat de verhuur-agenten het idee hadden dat wij hier goed zouden passen en dat gevoel hebben we zelf ook: wij passen in huis en straatje en het huis past bij ons. Heerlijk om eindelijk van het zoeken verlost te zijn en zo'n prettige eigen plek te hebben.
Over ons huis De straat is zó mooi: de zacht ruisende bladeren in de kruinen van de vele bomen die op de trottoirs en in de tuinen staan filteren het zonlicht zo dat het in kleine flonkerende stukjes op de grond valt, alsof het geluk voor het oprapen ligt. Deze bomen en de bloeiende struiken en bloemen die hier gul geplant zijn maken het straatje prachtig groen, kleurrijk en tegelijkertijd rustgevend. We zagen fietsers met boodschappen, op twee opritten stonden fietskarren en op grasveldjes voor enkele huizen lag kinderspeelgoed.
Het huis is romantisch. Wit aan de buitenkant, veel hout, mooie ramen. Een heerlijke plek!
Niet groot met 2 slaapkamers, 1 badkamer en een soort open kamer waar je langs loopt wanneer je van de keuken naar de tuin gaat, wel heel fijn. Prettige voldoende ruime tuin met overdekte patio die voor de huidige bewoners dient als speelkamer en dat voor ons wellicht ook wordt.
Tjerk is vooral blij omdat we dan onze eigen spullen weer krijgen, onder andere zijn fietshelm, zodat hij de skihelm waar hij nu mee fietst, op zolder kan leggen. De skihelm is warm en groot: als ik hem van de achterkant zie met zijn lange dunne lijfje en dat grote grijze hoofd lijkt hij wel een marsmannetje.
Mooie opmerking van Tjerk toen ik vroeg of ze een beetje kalm wilden doen omdat mijn kop zo vol zat met beelden en gedachten en gedoe van al die huizen die we hadden gezien: dat het voor hem en Hidde gewoon wel leuk was om huizen te kijken omdat zij overal in de tuin gingen spelen (in opdracht van ons: ze mochten altijd een rondje door het huis maken en dan moesten ze naar buiten, rustig spelen) en wij moesten binnen altijd heel goed alles bekijken.
Ik ben vooral blij met de rust die nu kan terugkeren en er deels alweer is, in mijn hoofd (en dat van Erwin) en in het gezin. En nu is het hele weekend altijd vrij voor alleen maar leuke dingen.
Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om de container uit te pakken, of ik vaak verrast zal worden door wat ik tegen kom. We leven nu met zo weinig spullen van onszelf en dat gaat ook prima, ben benieuwd of ik na een hele of een halve dag alweer gewend zal zijn aan al die overbodige of overbodig lijkende spullen die we in het huis weer om ons heen zullen hebben. Bedenk nu hoe heerlijk het zou zijn om met veel minder spullen om me heen in een huis te zijn: ruimte, ruimte om te ademen, te denken en te dromen, te spelen.
Een link naar de google-maps pagina voor het huis: http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=236+robin+way+menlo+park+ca+us&sll=37.460467,-122.161124&sspn=0.007835,0.019999&ie=UTF8&ll=37.460416,-122.161038&spn=0.010237,0.02017&t=h&z=16&layer=c&cbll=37.456535,-122.161151&cbp=1,136.8184325170726,,0,2.183921585112066
Als je op straatweergave klikt, zie je waarom we meteen vielen voor het straatje en huis.
Abonneren op:
Posts (Atom)
