ondertussen...

... hebben we het hier heerlijk. We wonen in een prachtig straatje, heel erg rustig en stil, met erg aardige buren. Het is ontzettend fijn weer een eigen huis te hebben met stukje erf, tuin en patio waar we bijna elke maaltijd eten.
Erwin gaat vrijwel dagelijks op de fiets naar z'n werk; Hidde en Ageeth brengen Tjerk met de auto naar school in Mountain View en we halen 'm daar natuurlijk weer op. We hebben besloten hem voor de laatste zes weken voor de zomervakantie in z'n eigen klas te laten met de inmiddels vertrouwde klasgenoten, juf en routine.
We wonen tegen Palo Alto aan, met een leuke hoofdstraat met een geweldige boekwinkel met cafeetje waar je op je gemak alle boeken die je wilt kunt doorbladeren.
De afgelopen dagen hadden we een hittegolf: het was tegen de 40 graden en dat is heet hoor, zonder briesje. Dus veel water, in de tuin in het opblaasbadje en uit de tuinslang en in het park waar een hoekje is met allerlei fonteintjes die om beurten of tegelijk aan- en uitgaan, harder en zachter en dus hoger en lager worden.
Tjerk en Hidde spelen veel samen en als echte broers kunnen ze niet zonder elkaar en soms even moeilijk met elkaar. Ik kan me ook voorstellen dat het lastig is dat iemand 'nee' zegt terwijl je zo enthousiast bent over een zelfbedacht spel of iets dat je wilt laten zien...

Erwin is heel druk met z'n werk. Afgelopen week moest hij een presentatie geven voor het volledige managementteam. Vooraf aan deze meeting had hij een stuk of tien vergaderingen om de presentatie voor te bereiden. Erwin had een eerste versie gemaakt die in de eerste voorbereidende vergadering door de aanwezigen werd aangepast. En toen weer. En toen weer... Uiteindelijk is de boodschap die hij wilde overbrengen er wel in gebleven - dat ze ervoor moeten zorgen dat het huidige produkt goed werkt en pas dan moeten gaan bedenken welke nieuwe opties erbij kunnen, of moeten.
Ik ben vooral druk met het inrichten van het huis: Ikea is naast de volgende afslag van de snelweg, daar zijn we binnen tien minuten. We kopen daar overigens zo weinig mogelijk, maar het is verleidelijk want de typisch Amerikaanse stijl is zo vreselijk truttig met veel donker en zwaar hout en dan graag met krullen en bloemen. In veel van de tientallen huizen die we hebben bekeken, zaten keukens die bijna nog oubolliger waren (is dat mogelijk, Duif?) dan de keuken die wij vorig jaar met zoveel plezier uit ons huis hebben gesloopt. Het exemplaar met de oranje wandtegels en bruine kastjes sprong er overigens wel uit.
Het duurt een tijdje voordat dingen hun plaats vinden in huis. De badkamer is klaar en de jongenskamer min of meer, maar in de overige kamers moeten nog wat kasten komen. Gisteravond een bestelling gedaan op internet van hopelijk mooie exemplaren die hopelijk snel geleverd worden. Omdat we eigenlijk de hele dag buiten zijn, voel ik de noodzaak voor opruimen en inrichten minder: wat ik niet zie, bestaat immers niet. Best prettig hoor, hoewel ik het ook heerlijk zal vinden als alle dozen uitgepakt zijn en alles ongeveer een vaste plaats heeft, dat brengt rust.
De komst van mijn ouders aankomende week is een goeie stok achter de deur. Natuurlijk vinden pake en beppe het leuk om voor en met ons (dat laatste geldt met name de jongens) te klussen en dat doen we dan ook graag.

Tjerk en Hidde zijn ook helemaal blij met het huis. Tjerk was rond de verhuizing wel een paar dagen behoorlijk chagerijnig maar is nu weer lekker vrolijk.
Geweldig om hen gesprekjes te horen voeren in het Engels. Vanmiddag waren we even in San Francisco op de Twin Peaks om onder een heldere hemel over de hele stad uit te kijken. Prachtig om te zien hoe een mistsliert langzaam over de huizen trok, vlak langs het water van de baai.
Er stond een oude auto, een prachtige oude auto waar de jongens bewonderend omheen liepen (voor de liefhebbers/kenners: een Dodge Huppeldepup zoals the dukes of hazard). Natuurlijk gingen ze, zoals altijd, naar de bestuurder die in de auto zat, uiteraard met het raampje open. Ze mochten in de auto zitten en hij deed de motorkap voor hen open en legde hen uit hoe dat werkte. Bovendien startte hij de motor die hij toen ook nog voor hen liet ronken. Toen hij later wegreed trok hij zo snel mogelijk op, met piepende banden. Maar goed, dan hebben die jongens dus een heel gesprek met zo'n man.
En af en toe vraagt Tjerk iets in het Engels, zo'n zinnetje als 'Can I have...' bijvoorbeeld. Wat met lezen en schrijven af en toe verwarrend is, is de Engelse e en de Nederlandse a. Sinds drie weken krijgen de Kinders (de leerlingen van Kindergarten) weekwoorden mee: vijf woorden (met drie bonuswoorden) waarover ze op vrijdag een dictee krijgen. Tjerk doet dat hartstikke goed! Lastig is 'have' dat Tjerk neigt te schrijven als 'hev'. Bijzonder vind ik om te zien dat hij met hetzelfde gemak ook Nederlanse woordjes leest.
En Hidde, ach, Hidde Wytze tralala... Die gaat bijvoorbeeld naar een stoere kerel toe en nadat hij zijn aandacht heeft getrokken met 'Excuse me', zegt Hidde dan Okay guys, bye bye!

Kortom: we hebben 't prima naar onze zin! Morgen een dagje op stap met een ander Nederlands gezin met twee kinderen, misschien naar de oceaan.
Binnenkort meer over de verhuizing en de afgelopen periode.

tjonge jonge...

Hoewel we ons in het episch centrum bevinden van alle uitvindingen en ontwikkelingen op het gebied van internet, zijn we na twee weken bellen, terugbellen, bellen, gebeld worden en dan toch nog maar weer eens een keer zelf bellen, nog steeds afgesloten van het wereldwijde web. Wat blijkt: ons adres is onvindbaar voor de computers van diverse providers.
We houden goede moed en blijven het proberen om zo snel mogelijk weer berichten de wereld in te kunnen sturen en te kunnen lezen.

wat ons zoal opvalt hier

boodschappen
Omdat een van mijn contactlenzen was gebroken, wilde ik even nieuwe halen. Je kunt hier op zondag je bankzaken regelen, midden in de nacht boodschappen doen en in elk restaurant altijd een glas water krijgen, dus een stel lenzen zou ik zeker makkelijk kunnen krijgen.
Bij de plaatselijke drogist werd ik van de lenzenvloeistof naar de leesbrillen gedirigeerd, en weer terug. De meneer achter de balie van de brillenwinkel had volgens Tjerk zelf echt een hele mooie bril op en ja, ik dacht ook dat die wel uit zijn eigen winkel zou komen. Hij verwees ons naar de lenzenspecialist. De dame daar vroeg me naar het recept van mijn oogarts. ‘Prescription? Doctor?!’ Mijn ogen zijn prima; ik heb voor beide ogen -1 en hoef alleen maar nieuwe lenzen.
Nee mevrouwtje, zo gaat dat hier niet. Ik moet eerst mijn ogen laten opmeten door, zoals gezegd, een oogarts, in het ziekenhuis of in de winkel, waar ze inderdaad in witte doktersjassen en met naamkaartjes op rondlopen.
Of dat vergoed wordt door de ziektekostenverzekering?
Ook dat is een heel ander systeem dan in Nederland: elke ziektekostenverzekeraar heeft zijn eigen artsen: huisartsen, kinderartsen, oogartsen, voor elke kwaal hun eigen artsen. Dus ik zou eerst een arts moeten zoeken van mijn verzekeraar, daar een afspraak maken en vervolgens met het recept naar de winkel om daar de lenzen te kunnen kopen.
Ik neem aan dat de lenzen die ik inmiddels bij mijn ouders in Nederland besteld heb, eerder hier zijn.

geen internet in Silicon Valley
Als je aan Silicon Valley denkt, dan denk je aan Apple, Google, Informatica natuurlijk, Sun, Yahoo en aan het feit dat hier de computer bedacht en verder ontwikkeld is, de muis, het beeldscherm enzovoort. Dan denken wij dat we heel snel een telefoon- en internetaansluiting zullen kunnen regelen. Helaas pindakaas, of, aldus J, ´too bad peanutspread´. Erwin zat op een vrijdagavond een uur met een AT&T-medewerker aan de telefoon om alle opties door te nemen. Omdat het lang duurde voordat we vervolgens iets hoorden, belden we maar eens op. Order? Op naam van Erwin Dral? Nee, helemaal niet en het ordernummer kan ik in geen enkel systeem terug vinden. Maar misschien wil je... We hebben gezegd dat ze hun uiterste best moeten doen om de order te vinden en dat we anders bij een andere organisatie een telefoonabonnement nemen. Ja, nee, komt in orde Erwin. Later bleek dat ze nog wel de telefoonorder hadden en de internetorder kwijt waren. Om een lang verhaal kort te maken: drie weken later hadden we eindelijk telefoon- en internetaansluitingen en waren we vanuit Silicon Valley weer verbonden met de rest van de wereld.
Ik vond het wel heel raar om niemand te kunnen bereiken en geen berichten te ontvangen. Erwin moest gewoon ´s avonds werken en gebruikte daarvoor een onbeveiligde lijn. Dat had ´ie beter niet kunnen doen want later bleek dat iemand zijn e-mail adres had gebruik om spam te versturen – Erwin kreeg onbestelbare mailtjes retour en dat zijn account was gebruikt om informatie over auto´s op te vragen, te beginnen met een Bentley. Nee, ik zie het ook niet voor me.
Maar we zijn er weer! (en we hebben Skype, onder onze eigen namen, in Menlo Park).