ondertussen...

... hebben we het hier heerlijk. We wonen in een prachtig straatje, heel erg rustig en stil, met erg aardige buren. Het is ontzettend fijn weer een eigen huis te hebben met stukje erf, tuin en patio waar we bijna elke maaltijd eten.
Erwin gaat vrijwel dagelijks op de fiets naar z'n werk; Hidde en Ageeth brengen Tjerk met de auto naar school in Mountain View en we halen 'm daar natuurlijk weer op. We hebben besloten hem voor de laatste zes weken voor de zomervakantie in z'n eigen klas te laten met de inmiddels vertrouwde klasgenoten, juf en routine.
We wonen tegen Palo Alto aan, met een leuke hoofdstraat met een geweldige boekwinkel met cafeetje waar je op je gemak alle boeken die je wilt kunt doorbladeren.
De afgelopen dagen hadden we een hittegolf: het was tegen de 40 graden en dat is heet hoor, zonder briesje. Dus veel water, in de tuin in het opblaasbadje en uit de tuinslang en in het park waar een hoekje is met allerlei fonteintjes die om beurten of tegelijk aan- en uitgaan, harder en zachter en dus hoger en lager worden.
Tjerk en Hidde spelen veel samen en als echte broers kunnen ze niet zonder elkaar en soms even moeilijk met elkaar. Ik kan me ook voorstellen dat het lastig is dat iemand 'nee' zegt terwijl je zo enthousiast bent over een zelfbedacht spel of iets dat je wilt laten zien...

Erwin is heel druk met z'n werk. Afgelopen week moest hij een presentatie geven voor het volledige managementteam. Vooraf aan deze meeting had hij een stuk of tien vergaderingen om de presentatie voor te bereiden. Erwin had een eerste versie gemaakt die in de eerste voorbereidende vergadering door de aanwezigen werd aangepast. En toen weer. En toen weer... Uiteindelijk is de boodschap die hij wilde overbrengen er wel in gebleven - dat ze ervoor moeten zorgen dat het huidige produkt goed werkt en pas dan moeten gaan bedenken welke nieuwe opties erbij kunnen, of moeten.
Ik ben vooral druk met het inrichten van het huis: Ikea is naast de volgende afslag van de snelweg, daar zijn we binnen tien minuten. We kopen daar overigens zo weinig mogelijk, maar het is verleidelijk want de typisch Amerikaanse stijl is zo vreselijk truttig met veel donker en zwaar hout en dan graag met krullen en bloemen. In veel van de tientallen huizen die we hebben bekeken, zaten keukens die bijna nog oubolliger waren (is dat mogelijk, Duif?) dan de keuken die wij vorig jaar met zoveel plezier uit ons huis hebben gesloopt. Het exemplaar met de oranje wandtegels en bruine kastjes sprong er overigens wel uit.
Het duurt een tijdje voordat dingen hun plaats vinden in huis. De badkamer is klaar en de jongenskamer min of meer, maar in de overige kamers moeten nog wat kasten komen. Gisteravond een bestelling gedaan op internet van hopelijk mooie exemplaren die hopelijk snel geleverd worden. Omdat we eigenlijk de hele dag buiten zijn, voel ik de noodzaak voor opruimen en inrichten minder: wat ik niet zie, bestaat immers niet. Best prettig hoor, hoewel ik het ook heerlijk zal vinden als alle dozen uitgepakt zijn en alles ongeveer een vaste plaats heeft, dat brengt rust.
De komst van mijn ouders aankomende week is een goeie stok achter de deur. Natuurlijk vinden pake en beppe het leuk om voor en met ons (dat laatste geldt met name de jongens) te klussen en dat doen we dan ook graag.

Tjerk en Hidde zijn ook helemaal blij met het huis. Tjerk was rond de verhuizing wel een paar dagen behoorlijk chagerijnig maar is nu weer lekker vrolijk.
Geweldig om hen gesprekjes te horen voeren in het Engels. Vanmiddag waren we even in San Francisco op de Twin Peaks om onder een heldere hemel over de hele stad uit te kijken. Prachtig om te zien hoe een mistsliert langzaam over de huizen trok, vlak langs het water van de baai.
Er stond een oude auto, een prachtige oude auto waar de jongens bewonderend omheen liepen (voor de liefhebbers/kenners: een Dodge Huppeldepup zoals the dukes of hazard). Natuurlijk gingen ze, zoals altijd, naar de bestuurder die in de auto zat, uiteraard met het raampje open. Ze mochten in de auto zitten en hij deed de motorkap voor hen open en legde hen uit hoe dat werkte. Bovendien startte hij de motor die hij toen ook nog voor hen liet ronken. Toen hij later wegreed trok hij zo snel mogelijk op, met piepende banden. Maar goed, dan hebben die jongens dus een heel gesprek met zo'n man.
En af en toe vraagt Tjerk iets in het Engels, zo'n zinnetje als 'Can I have...' bijvoorbeeld. Wat met lezen en schrijven af en toe verwarrend is, is de Engelse e en de Nederlandse a. Sinds drie weken krijgen de Kinders (de leerlingen van Kindergarten) weekwoorden mee: vijf woorden (met drie bonuswoorden) waarover ze op vrijdag een dictee krijgen. Tjerk doet dat hartstikke goed! Lastig is 'have' dat Tjerk neigt te schrijven als 'hev'. Bijzonder vind ik om te zien dat hij met hetzelfde gemak ook Nederlanse woordjes leest.
En Hidde, ach, Hidde Wytze tralala... Die gaat bijvoorbeeld naar een stoere kerel toe en nadat hij zijn aandacht heeft getrokken met 'Excuse me', zegt Hidde dan Okay guys, bye bye!

Kortom: we hebben 't prima naar onze zin! Morgen een dagje op stap met een ander Nederlands gezin met twee kinderen, misschien naar de oceaan.
Binnenkort meer over de verhuizing en de afgelopen periode.