Aan het einde van het schooljaar was het enorm druk met testen, ook voor de Kinders (zoals ze de kinderen in Kindergarden noemen), sportdag, twee voorstellingen, tea en picknick, een optreden van een band van een andere school en nog meer activiteiten.
Een week of twee voor de vakantie werd ik, als vrijwilliger, uitgenodigd voor een tea. Alle vrijwilligers hadden daarvoor een uitnodiging gekregen, als dank voor hun hulp het afgelopen schooljaar. Er is hier veel ouder-hulp in de klas. Ik hielp twee ochtenden per week wanneer de kinderen in hun vaste groepjes aan een tafeltje gingen zitten om te rekenen of andere opdrachten te doen. De vorige keer dat ik over rekenen schreef waren ze bezig met sommetjes die eindigden op 9, dat ging door tot en met 12. Inmiddels hebben ze ook al aftreksommen gedaan. Alles doen ze met plaatjes erbij: er zijn acht hondjes, drie rennen weg, hoeveel zijn er over? Of ze moesten bijvoorbeeld de getallen tot en met dertig op een blaadje schrijven, tien getallen per rij, dus een kind dat het systeem doorhad kon makkelijk doorschrijven tot en met honderd. Hidde was zó gefrustreerd dat het hem niet lukte om dat mee te doen, dat hij uit ellende maar ging kleuren.
Awards Assembly
Een week voor de laatste schooldag was het Awards Assembly: een bijeenkomst in de multi, een zaal die gebruikt wordt voor lunch, optredens en andere samenkomsten. Wij waren bij de Assembly van Kindergarden, de vier klassen (van elk 20 kinderen) bij elkaar.
Elk kind kreeg een Award. Per categorie werden de kinderen naar voren geroepen: voor rekenen, of lezen, of spelling, of nog andere categorieen. Tjerk kreeg een Award voor Engels. De Award is een diploma op mooi papier. Er staat op:
Certificate of Achievement, awarded to Tjerk Bleeker for Learning English.
Het is inderdaad een diploma waard.
De testen die de Kinders aan het eind van het jaar kregen waren voor diverse aspecten van lezen, schrijven en rekenen. Tjerk heeft het prima gezien, zeker gezien het feit dat hij hier nog maar drie maanden op school zit! En in deze korte periode heeft hij zo goed leren lezen, schrijven en rekenen én Engels spreken dat hij nu met vrijwel alles op het niveau van ‘einde Kindergarden’ is. Hij heeft overal goed op gescoord: 3 uit 4 en 4 wordt alleen gegeven als iemand ergens echt in uitblinkt. Het is geen wonder dat hij de laatste twee weken voor de vakantie verschrikkelijk moe was. Hij huilde snel, was mekkerig en hangerig. Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe het voor mij zou zijn om in Brazilië gedumpt te worden en daar in een organisatie terecht te komen waar de regels allemaal net anders zijn dan ik gewend ben, waar ik de taal moet leren, waar ik dingen moet doen die ik nog eens niet geleerd had in mijn eigen taal. Wat dat betreft denk ik wel eens dat Tjerk het in deze eerste periode het zwaarst heeft gehad. We zijn erg trots op hoe hij het tot nu toe heeft gedaan en wat hij bereikt heeft.
Grappig om het verschil tussen Tjerk en Hidde te zien. Tjerk was in het begin op school afwachtend: keek wat en hoe de andere kinderen deden en volgde dan. Ging wel al vrij snel meepraten in de klas maar wilde graag weten of hij het goed zei – ‘Mem, hoe seist yn it Ingels dat ik mei heit te mountainbiken west ha en dat ik fan de berch ôf stunten bin?’ (Mam, hoe zeg je in het Engels dat ik met papa ben wezen mountainbiken en dat ik van de berg af gestunt ben?). Of zoiets. Ik hoorde Hidde laatst tegen het buurjongetje zeggen: ‘Look it, look at the slak’. Die praat gewoon maar een eind weg, guys.
Aansluitend aan de Awards Assembly was er de Family Picnic op het terrein naast de school, lekker in de schaduw onder de bomen. Er waren veel gezinnen die allemaal iets hadden meegenomen en op de picnic-tafels gezet om te delen. Opvallend veel koekjes! Wij hadden behalve een kom witte druiven ook onze dropjes in de strijd gegooid, grappig om de reacties te zien op de smaak van de munten en sleutels.
alweer afscheid van de klas
Een paar dagen voor het einde van het schooljaar hebben Tjerk, Hidde en ik afscheid genomen van de klas en de juffen. Ik had uitdeeldingetjes gekocht - Tjerk: “Voor de jongens? Auto’s natuurlijk!” Ja, natuurlijk, domme vraag, en voor de meisjes had ik kleur- en verfsetjes en andere knutsel-frutsels, een boekje of een dierenwashandje, voor elk meisje iets anders. We mochten op de stoel van de juf en ik zei dat we iedereen erg zouden missen, dat we in Nederland bij het afscheid uitdelen en dat we dat hier ook graag wilden doen. Tjerk ging met de doos rond en het was ontroerend om te zien hoe enthousiast de kinderen waren over hun kadootjes. Twee meisjes die zo op elkaar lijken dat zelfs de juffen ze nog door elkaar halen, Sheralyne en Kieli, beide met lang zwart haar, hispanic, beetje mollig, meisje-meisjes, renden achter Tjerk aan, gaven hem een hug en wilden ook nog elk aan een kant naast hem zitten! Dat was een beetje te veel voor Tjerk; hij rende gillend en grappend weg. Het was mooi hoe kinderen Tjerk en ook mij bedankten, door het gewoon te zeggen of met een hug. Ik zal ze missen, deze jongens en meisjes. Ik vraag me vaak af hoe het hen over twintig jaar zullen gaan, hoe hun leven er uit zal zien, hoeveel jaar onderwijs ze nog zullen (kunnen? mogen?) volgen. Er zijn veelbelovende kinderen bij, leergierig en slim, en met een mooi karakter. En een zeer onzekere toekomst. Want in de Pledge of Allegiance to the Flag zeggen ze wel zo mooi dat in het beloofde land ‘justice for all’ is, maar in de praktijk heeft niet iedereen gelijke kansen: de beste scholen liggen in de duurste wijken, bijvoorbeeld. En als je maatjes allemaal veel geld verdienen met wie weet wat voor handel, dan moet je wel sterk in je schoenen staan om uit de gangs te blijven en in de school.
Een klein uitstapje naar Rengstorff Park: ik dacht dat gangs een typisch stadsverschijnsel was. Totdat ik er in het lokale sufferdje van Mountain View over las. En bij de weekbrief van school een uitnodiging kreeg voor een informatieve avond met als onderwerp hoe ik zou kunnen voorkomen dat mijn kind/eren in een gang zouden belanden (ja, dat is nog eens iets anders dan een thema-avond van de Oudervereniging over tv-kijken of Lentekriebels). Toen ik de militairen die bij ons in het appartementengebouw woonden vertelde dat we weleens naar Rengstorff Park gingen en dat ik daar het gevoel kreeg in Latijns Amerika te zijn omdat wij het enige blanke gezin waren tussen de vele en gevarieerde hispanic bezoekers, zeiden ze dat dat het park is waarin ’s avonds de gangs rondhangen. Oh. Oh?! Zo dichtbij kan het dus komen. Tegelijkertijd is het hier dorpser, in de zin van veiliger, dan in Werkhoven: er wordt veel minder gestolen, ingebroken en vernield. En echt, het is nog veel rustiger.
Vanuit het park terug naar school voor de laatste schooldag.
Graduation
Voor Tjerk was de laatste schooldag op 11 juni Graduation. Elke keer wanneer een kind voor het laatste jaar op een school is en het jaar daaropvolgend naar een nieuwe school gaat, is er Graduation. Dus van Kindergarden naar first grade en vervolgens steeds wanneer ze naar een andere school/type gaan (bijvoorbeeld aan het eind van de lagere school en ook in het laatste jaar van High School voordat ze naar University gaan). Zoals de juf zei toen ze de kinderen uitlegde wat er bij Graduation zou gaan gebeuren: elke Graduation is belangrijker, want voor elke volgende Graduation heb je harder gewerkt en daarom heb je ook steeds mooiere kleren aan. Deze keer mochten de kinderen zelf liedjes zingen maar als ze groter zijn geven ze soms zelf ook een speech, nadat de juffen over het afgelopen jaar een toespraak hebben gehouden.
De Kinder-graduation werd in de eigen klas gehouden. Alle ouders waren uitgenodigd en iedereen mocht ook grootouders, ooms en tantes meenemen. Hartverwarmend om te zien hoeveel familieleden van de kinderen gekomen waren, al waren er natuurlijk ook twee kinderen voor wie er niemand was, simpelweg omdat de ouders moesten werken en onmogelijk vrij konden nemen.
Allereerst vertelde de juf over de kinderen in het afgelopen jaar. Over hoe ze binnengekomen waren als vijf-jarigen en hoeveel ze geleerd hadden. Daarna zongen de kinderen vier liedjes die ze zelf een dag eerder hadden uitgekozen. Vervolgens liet de juf een filmpje zien, een compilatie van een kwartier van een selectie uit de meer dan duizend foto’s die ze het afgelopen jaar had gemaakt: zomaar in de klas en ook bij bijzondere activiteiten en uitstapjes, met toepasselijke liedjes erbij. Ontroerend. En ook verrassend om te zien hoeveel erg leuke dingen ook deze kinderen het afgelopen jaar in/met de klas hadden gedaan.
Toen kwam de uitreiking van de diploma’s. De juf hield een inleiding over een kind, over wat haar opgevallen was aan hem of haar, en wij mochten raden over wie het ging. Over Tjerk zei ze dat hij de nieuwe snelste van de klas was, en ‘Watch out Indy 500, here comes Tjerk!’, en over het fietsen, het racen en stunten. Ze eindigde met lof over zijn houding en hoe ontzettend veel hij in de afgelopen drie maanden geleerd had: hij kwam vers uit Nederland zonder dat hij Engels sprak en nu doet hij mee als alle andere kinderen in de klas.
Dat is ook zo. Met Carlos kan hij enorm giebelen en keten – die twee samen herinneren me af en toe aan Tjerk en Casper samen in de klas.
Na afloop was er pizza van de juffen en hapjes en limonade die de ouders meegenomen hadden. Tjerk kreeg, net als een paar andere kinderen, een enorme zilverkleurige ballon met zwarte en goud- en zilverkleurige figuren en in grote letters GRAD. Verder had ik voor hem een doos olie-pastelkrijtjes en een groot schetsboek gekocht. Het was erg leuk om mee te maken, heel feestelijk, een prachtige afsluiting van Tjerk’s eerste schoolperiode in Amerika.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten