koninginnedag

Ook wij hebben hier Koninginnedag gevierd, op zondag 28 april. De avond daarvoor ben ik nog met de jongens naar de winkel geweest voor oranje en rood-wit-blauwe versierspullen. Maar waar vind ik crepe-papier, en hoe heet dat eigenlijk in het Engels? Gelukkig vond ik oranje inpakpapier, twee oranje leeuwen-gietertjes die aan het stuur konden hangen en rood-wit-blauwe rietjes. Die heb ik in stukjes geknipt en om de spaken gedaan, zodat je de jongens niet alleen van verre aan zag komen fietsen, maar ook hoorde. Tjerk met een oranje en Hidde met een rode lange-korte broek en beide hun Heerenveense voetbalshirts. Grappig is dat ze meteen werden aangesproken door een vrouw die ondanks dat ze hier al –tig jaar woont, nog prachtig Frysk sprak! Een genot om met haar te praten, vond ik.
Veel in-crowd cq een hoog ons-kent-ons gehalte: vrijwel iedereen die er was had hun kind(eren) op de Dutch School. Ik kan me dat wel voorstellen als je een echte ex-pat bent en dus met je gezin al in een ander land had gewoond voordat je hier kwam en na twee of drie jaar naar bijvoorbeeld China gaat. Dan is een Nederlandse school voor je kinderen natuurlijk wel een hele goede manier om hun taal te leren lezen en schrijven en bij te houden. De Dutch School geeft ook Nederlandse aardrijkskunde en geschiedenis, dus alles wat de kinderen die gewoon in Nederland naar school gaan, automatisch leren omdat het in de lessen en in het dagelijks leven verweven is.
Zo af en toe ging ik eens bij wat mensen staan of raakte met iemand in gesprek. Toen ik een vrouw hoorde vertellen dat ze een andere Nederlandse had aangeraden om vanuit de East Bay-area aan de overkant van de baai, naar the Peninsula te verhuizen – het gebied waar wij wonen, waar Silicon Valley is – omdat het hier veel gezelliger is omdat hier meer Nederlanders zijn, kreeg ik mijn twijfels of ik wel op de juiste plaats was.
Natuurlijk vind ik het heerlijk dat ik in januari twee Nederlandse gezinnen heb leren kennen die ik van alles kan vragen en waar ik heerlijk mee kan kletsen. Het is fijn om af en toe met een andere nuchtere Nederlander het vreemde Amerikaanse leven te bekijken en erover te filosoferen. Maar ik wil ook graag Amerikanen leren kennen, en andere mensen die hier wonen. Als ik zo graag in het Nederlandse clubje had gezeten, had ik ook in Werkhoven kunnen blijven wonen, bij wijze van spreken.

In het park met picnic-tafels en bbq’s hadden zelfs een paar families een kleedje neergelegd met spelletjes, boeken en hier en daar wat huishoudelijke apparaten te koop. Ook wij hebben een paar dingen gekocht zoals een waterzuiveraar (het water hier smaakt naar chloor) en een boekje met leuke uitstapjes voor kinderen in de Bay Area. Het springkussen was een groot succes, de kinderen deden vol enthousiasme Nederlandse spelletjes zoals koekhappen en spijkerpoepen en ze waren gebiologeerd door de goochelaar. Hij deed echt coole trucs, man! En aan het eind toverde hij een schattig klein wit konijntje uit z’n hoed. Hidde stond op, liep naar voren met z’n handje in de lucht naar het konijntje gericht, om het te aaien. De goochelaar zette Hidde op de stoel naast hem en de hoed met het konijntje er in op Hidde’s schoot. Daarna zei hij tegen de kinderen dat degene die het diertje wilde aaien, in de rij moesten gaan staan. Ik heb Hidde zelden zo blij-gelukkig-tevreden gezien!
Inmiddels was Tjerk tijdens de goochelshow weer naar het springkussen gegaan en een paar grotere jongens die zich daar ook weer vermaakten hadden bedacht dat het leuk zou zijn om bellenblaas op het springkussen te doen. En dat was hartstikke leuk! Lekker glad en lekker veel bubbels. Tjerk genoot van de stunts die hij kon doen.

Al met al was ’t best een leuke dag. De jongens hebben nog een tijdje op hun versierde fiets rondgereden, met lange oranje slingers aan hun helm, alsof het vlammen zijn, zó snel gaan ze! Want eigenlijk zijn hun fietsen natuurlijk stunters met veel lawaai en motorgeronk.

We hebben hier altijd veel bekijks, zeker Hidde die ‘al’ zonder zijwieltjes fietst. Ze hadden ‘m eens op zijn motor (houten loopfiets) moeten zien, hoe waanzinnig snel hij daarop racete! Ik weet zeker dat ze mij erop aangesproken zouden hebben – of ik wel wist hoe gevaarlijk dat was?! Een moeder met twee jonge kinderen die zelf fietsen zie je hier weinig. Gelukkig vinden de meesten het wel erg leuk en krijgen we vooral aardige en soms zelfs bewonderende opmerkingen. In de wijk waar wij wonen zijn relatief veel fietsers en hier zien we ook anderen met fietskarren en aanhangfietsjes, en af en toe een kindje van de leeftijd van onze jongens op een eigen fietsje.