wereldproject met ansichtkaarten
Van NL vriendin H hoorde ik al over dit project: haar Australische vriendin die vorig jaar een dochter in first grade had op dezelfde school, had gevraagd of H haar moeder wilde vragen om die dochter een ansichtkaart op te sturen. Voor het wereldproject. Waarvoor ieder kind schijnt te proberen zoveel mogelijk kaarten te krijgen, of liever, de ouders.
Ik heb een aantal mensen gevraagd een kaartje op te sturen en een paar van jullie hebben me gevraagd of het kaartje al op school aangekomen is... geen idee. Ik heb 't Tjerk gevraagd en hij zei dat hij die dag twee kaartjes had gekregen, van beppe en van âlde pake Kees, mijn opa. Hij ging verder met vertellen wat er allemaal op die kaartjes stond, het was werkelijk ongelofelijk. En ik keek hem dus met grote ogen aan, en begon te lachen. En hij ook: 'Grapje!'. Ja, dat dacht ik al.
Helaas kom ik zelden in het lokaal en kan ik dus ook niet kijken hoeveel kaartjes er al hangen. Alleen met speciale activiteiten, als ik me opgegeven heb als hulpmoeder. Met het Halloweenfeestje bijvoorbeeld en met een art project. Verder weert deze juf ouders zoveel mogelijk. Wie weet wat voor slechte ervaringen ze heeft; niet alle ouders zijn geschikt als klassenhulp.
En hoe het verder op school gaat: als we Tjerk wegbrengen, parkeert hij zijn fiets vooraan bij het hek, of in het fietsenrek naast zijn lokaal. Als we voldoende tijd hebben en hij zin heeft, lopen we naar de first grade playground. Meestal wil hij gewoon bij ons zitten. En er zijn altijd andere ouders die rond dezelfde tijd komen. De kinderen die op het speelveld zijn, zijn de kinderen die met de schoolbus komen of die door hun ouders met de auto worden afgezet op de carpoolstrook.
fluiten = freezen
Als de yard duty, een leerkracht of klassenassistent die pleinwacht is, om vijf voor half 9 op haar fluitje blaast, moeten de kinderen onmiddellijk stoppen met waar ze mee bezig zijn en met hun handen op hun knieën gaan staan. Echt waar! En er zijn natuurlijk altijd kinderen, er is vaak een jongetje dat nog op de schommel heen en weer zwaait, zo hoog hij kan, en nog helemaal geen zin heeft om te stoppen, en al helemaal niet om zo te gaan staan, en te wachten tot het verlossende tweede fluitsignaal. Die arme Tjerk heeft al een paar keer straf gehad: hij moet dan aan het begin van de lunchpauze, de speelpauze na de feitelijke lunch, op de bench zitten. En, zo legde hij uit, omdat er geen bench meer is, moet hij nu papiertjes en ander afval opruimen dat na de lunch is blijven liggen. Prima. Wel erg jammer dat hij dan minder tijd heeft om te ravotten, rennen en energie kwijt te raken.
Na het dubbele fluitsignaal lopen (dus niet rennen, maar lopen) de kinderen naar de plaats van hun klas op het plein. Daar gaan ze in de rij staan en zo lopen (niet rennen) de kinderen naar hun lokaal. Onderweg moeten ze op hun plek in de rij blijven, anders kunnen ze ook straf krijgen. De paadjes zijn namelijk heel smal en soms moeten rijen langs elkaar lopen.
Soms ben ik bang dat Tjerk oppikt dat wij bepaalde regels nogal belachelijk vinden, en dat hij zich daarom af en toe niks aantrekt van die regels. En ik vraag me ook weleens af of zes jaar in Nederland al zo bepalend is?
Dan komt de rij bij het lokaal, waar wij dus meestal zitten. De rij blijft als rij wachten tot de juf de deur open doet en loopt dan rustig achter elkaar naar binnen. De ouders blijven op afstand en gaan al helemaal niet mee de klas in, zoals ik in Werkhoven gewend was.
Bij het ophalen wacht ik op een van de banken waar second grade luncht, vlak bij het lokaal waar Tjerk's groep zit. Dan gaat de deur open en lopen eerst de kinderen met de juf mee die naar de carpoolplaats moeten, waar ze ofwel in de schoolbus gaan, of worden opgehaald door een vader (zelden), moeder, nanny of iemand van het after school programma. De kinderen die 'gewoon' door een ouder of nanny worden opgehaald, zoals Tjerk, lopen naar de lunchplaats van second grade. Dat is de verzamelplaats voor ophalers en opgehaalden.
De schoolindeling hier is anders dan in NL. De school waar Tjerk op zit is een K-2 school: van Kindergarten tot en met 2nd grade. Kindergarten=5/6 jaar, 1st grade=Tjerk, 2nd grade=7/8 jr. Het terrein van de school is heel groot (zie http://maps.google.com/ type het adres 95 Edge Road, Atherton, CA 94027 en kies 'satelliet' waarmee je prachtig het hele rechthoekige terrein kunt zien, met parkeerplaats, grasveld en alle gebouwen).
Kindergarten zit in een gebouw apart van de rest, daar breng ik Hidde volgend jaar naartoe maar ben ik nu nog niet geweest. De zes 1st grade klassen en ongeveer evenveel 2nd grade klassen hebben elk een eigen speelplaats met speeltoestellen met klimdingen, apenrekken (monkeybars), glijbanen en een grasveld. Daar doet tussen de middag iemand spelletjes met de kinderen die dat willen. Er zijn ook nog ballen, hoepels en andere attributen. Ook is bij die speelplaats een ruimte met tafels en banken, waar de kinderen tussen de middag lunchen. Die staan gewoon buiten maar natuurlijk wel onder een schaduwdak en dat is echt geen overbodige luxe. Na de lunch -iedereen blijft hier over- kunnen de kinderen dan lekker spelen.
scholen en financieën
Sinds een aantal jaren krijgen de scholen onvoldoende geld van de overheid (van de staat, in California dus van meneer Schwarzenegger die helaas niet zo'n goede boekhouder is gebleken) om nog het niveau van onderwijs te kunnen bieden zoals dat heel lang geweest is. En dat niveau is natuurlijk per staat en per gebied verschillend.
De scholen krijgen namelijk ook geld van de gemeente, van de onroerend goed belasting. In een stadje als Atherton -zie op maps.google.com de grote tuinen en zwembaden- is dat dus prima: dure huizen, vaak een paar miljoen, dus veel belasting dus veel geld voor de school. Daar profiteren wij van, omdat wij in dit schooldistrict blijken te wonen. De mensen een paar straten verderop hebben pech: hun kinderen gaan naar school in East Palo Alto, een stad met heel veel appartementen die weinig inkomstenbelasting opleveren en waar de scholen dus ook veel minder gemeentegeld krijgen. Terwijl daar juist veel specialisatie nodig is: in Atherton en Menlo Park wonen veel gezinnen die het geluk hebben dat de man zo veel verdient dat de vrouw thuis kan blijven, en die met de kinderen lezen en huiswerk maken. In East Palo Alto moeten in veel gezinnen beide ouders werken en is er te weinig tijd en energie over, of zijn de ouders te weinig ontwikkeld om te weten hoe belangrijk het is om regelmatig, liefst dagelijks, met de kinderen te lezen en bijvoorbeeld sommen te oefenen.
Tjerk heeft op school diverse extra leerkrachten: voor art, voor gym, voor muziek, in de bieb, voor science, voor iets als bewegen op muziek en voor computerles. En dan is er ook nog een juf die extra taallessen geeft (die Tjerk niet hoeft omdat hij voldoende Engels kent) en andere gespecialiseerde teachers.
Maar goed, zelfs in Atherton wordt het allemaal minder, financieel.
Ik geloof dat we dan in Nederland zouden zeggen dat we misschien een of twee van de extra leerkrachten zouden moeten ontslaan. Maar hier vinden ze dat kinderen recht hebben op goed onderwijs en dat goed onderwijs betekent dat er voor de diverse vakken gespecialiseerde leerkrachten nodig zijn. Dus wordt er geld gevraagd. Van de ouders.
De oudervereniging zegt in een brief die we aan het begin van het schooljaar krijgen, 200 dollar per kind per jaar te besteden voor bijvoorbeeld Halloween en andere leuke dingen. Verder staat in de brief dat elke gift welkom is, al is het maar een tientje. Wij hebben een check uitgeschreven (ja, die hebben ze hier nog, dat is weer een heel ander verhaal) en dachten dat we er daar mee waren.
Voor de Halloween party stuurde de organiserende moeder een lijstje rond met dingen die gekocht moesten worden. Ik had mijn naam bij een aantal dingen gezet en in een mailtje terug gevraagd waar we het bonnetje konden inleveren en hoe dat verder allemaal in z'n werk ging. Toen bleek dat we de items die we kochten, doneren. Voor de Stone Soup die Tjerk's klas twee weken later maakte, moest ieder kind een ingredient meenemen. Inmiddels vraag ik me dus af waar die 200 dollar per kind aan besteed wordt, als de ouders toch alle materialen betalen? Ik vraag het na en voor de geïnteresseerden zal ik het rapporteren.
Overigens houdt de PTO gedurende het jaar voor mijn gevoel maandelijks een activiteit om geld te genereren. Ik deed samen met de overbuurvrouw (moeder van een klasgenootje van Tjerk) mee aan een art project in Tjerk z'n klas: de kinderen maakten een tekening op een bepaald papier en volgens specifieke richtlijnen, en die kon je dan laten afdrukken op een schort, t-shirt of onderzetter bijvoorbeeld, tegen betaling. Ik vond het allemaal nogal duur, een mok met afbeelding van het kunstwerk van je kind kostte bijvoorbeeld 20 dollar, terwijl je die hier bij bijvoorbeeld de drogist voor een paar dollar kunt laten maken. Toen ik het begeleidende briefje las snapte ik het al: een deel van de opbrengst was voor de PTO. We hebben nu een nieuw nachtlampje dat relatief duur is maar een prachtige tekening van een sportauto op de voorkant heeft.
Volgende week is er een Winter Sing Gift and Bake Sale: je mag taarten bakken, die inleveren bij de PTO en die worden dan verkocht op een soort braderie-achtig gebeuren, stel ik me voor, waar de kinderen dan ook nog kerstliedjes zingen. Ik ga niet bakken, ik ga me uitleven op notecards en gift tags, lekker tekenen, schilderen en knutselen.
En dat is nog niet alles: er is ook nog de Menlo Park Atherton Education Foundation. Voor de duidelijkheid: Menlo Park, waar wij wonen, en het sjieke Atherton liggen tegen elkaar aan. De schooldistrict-grenzen lopen over de stadsgrenzen heen en zo komt het dus dat wij Menlo Park-ers naar een school in Atherton gaan, en dat er samenwerking is op dit gebied tussen deze twee steden.
Het doel van deze MPAEF is om dat deel van het schoolbudget in te zamelen, dat níet (meer) door de overheid (staat/gemeente) betaald wordt. En deze Foundation geeft per jaar 1000 dollar per leerling uit. Bijvoorbeeld aan die extra leerkrachten.
Wij menen dat de Amerikanen beter hadden moeten stemmen, bijvoorbeeld op iemand die onderwijs wél de moeite waard vindt en daar voldoende budget voor maakt. Een andere moeder zei tegen mij dat dit nou eenmaal de situatie is, en als haar kind zoveel geld kost, dat ze dat dan betaalt.
Een tijdje geleden kregen we een soort jaarverslag van de MPAEF. Daar stonden onder andere alle donateurs in, verdeeld in categorieën, namelijk per bedrag dat ze betaald hadden. Het begon met de mensen die 25.000 dollar of meer hadden geschonken, vorig jaar. Dat waren zes stellen. Daaronder stonden degenen die tussen 20 en 25 duizend dollar hadden gegeven, en zo ging het steeds met 5000 dollar naar beneden, tot de bedragen kleiner werden. Ik dacht dat dat veel geld was, om zomaar 25.000 dollar over te hebben.
De overbuurvrouw heeft vrienden hier in de buurt van wie de kinderen op een privéschool zitten. De opsomming van giften in het jaarverslag van de Education Foundation voor die school begon met een miljoen dollar of meer.
Ik las laatst ergens dat je met een miljoen geen miljonair bent in Silicon Valley, maar pas met een paar miljoen voor vol wordt aangezien. En eigenlijk zou dat me niet meer hoeven verbazen. We zijn laatst bij een garage sale geweest in Atherton: heel groot huis, prachtig in Mexicaanse stijl gebouwd, organisch zwembad in de tuin, zuilen en beelden. Op de terugweg zijn we door Atherton gereden en hebben we onze ogen uitgekeken. Prachtige en ook protserige huizen. Tjerk zag zelfs een huis met drie voordeuren. Porsche's vinden onze jongens inmiddels al niet meer bijzonder, hoewel ze tijdens het ontbijt altijd wel even kijken hoe de buurman wegrijdt in zijn Porsche met brullende motor.
Dat zijn overigens dezelfde buren die een koophuis zochten dichter bij Apple waar Sid (zoals Hidde hem noemt terwijl hij heel anders heet) werkt, maar die nu hun zoektocht hebben moeten staken omdat al hun geld van het vorige huis in stocks en aandelen zit. En zo stellen B, een van de twee vrouwen met wie ik wekelijks mediteer, en haar man Hendrik de verbouwing van hun huis nog uit. En wordt ook, zelfs, hier de recessie merkbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten