Sinterklaas

Ook hier in Menlo Park kijken we elke avond het Sinterklaasjournaal. We zijn wat later begonnen en hebben dus een paar afleveringen moeten inhalen, wat geen probleem was; de jongens vonden het helemaal niet erg om twee of drie afleveringen per keer te kijken.
Het is wel spannend zeg, met die rode ballonnen en de vermiste stoomboot, die gelukkig weer terecht lijkt te zijn. Nu die ballonnen nog voor het feestje van Sinterklaas.

En wat er nu is gebeurd: we vonden twee rode ballonnen in onze tuin, gisterochtend, 30 november. Tussen de bloeiende struiken, onder de palmboom! Ongelofelijk!
We waren blij dat ze in ónze tuin terecht gekomen waren en niet bij andere kinderen, want wij wisten natuurlijk wat we ermee moesten doen. En dat hebben we ’s avonds gedaan. Na het eten, in de pyjama hebben de jongens hun schoen gezet bij de open haard. Worteltjes erin en de rode ballon, en daarna liedjes zingen: Sinterklaas rydt op syn hynder; Sinterklaas kapoentje... en een zelfgemaakt liedje over Sinterklaas ging uit eten, als variant op Zwarte Piet ging uit fietsen / Swarte Pyt gong út fytsen.

Vanochtend, maandag 1 december, sliepen de jongens wat langer, waarschijnlijk omdat het door de mist wat donkerder was in hun kamer. Op een gegeven moment hoorde ik Hidde scharrelen en zachtjes in zichzelf pratend liep hij naar de open haard: ‘Ja, in kadootsje! En pipernuten!’ Tjerk lag nog wakker te worden. Ik ging naar hem toe en vroeg wat Hidde toch steeds zei. ‘Kadootsje’, zei Tjerk. ‘Wêrom seit er dat dan?’ Tjerk’s ogen werden groot en helder, ‘Oooh!’ en hij sprong uit bed (niet letterlijk, hij slaapt bovenin het stapelbed). Hidde kwam er alweer aan om te vertellen dat ‘Pyt hat ek noch letters struit’: er lagen inderdaad een H en een T van pepernoten en een hartje. Die Piet, precisiestrooien heet dat volgens mevrouw Blok (zoals de jongens haar consequent noemen). En: de rode ballonnen waren weg!
En ja hoor, er was ook een gedicht bij.
De Ballonnenpiet was blij dat hij weer twee rode ballonnen terug had en had iets voor ons allevier: een hele mooie grote chocolade-S, versierd met krulletjes en een marsepeinen afbeelding van de goedheiligman zelf.
Verder schreef hij:
En Tjerk en Hidde ik wilde in jullie schoen
ook nog een aardigheidje doen,
maar de Inpakpiet die was zó moe,
die ging vroeg naar zijn bedje toe.
Maar een kado moet een verrassing zijn
ook al is het maar klein.
Dus pas straks vinden jullie je presentjes,
voor Tjerk en Hidde, twee aardige ventjes! - met de groeten van de Ballonnenpiet.

En inderdaad vonden ze in hun sokkenmandje – ik vroeg me al af wie de sokken toch door de kamer had gegooid – elk een Cars-kadootje: een white boardje voor Tjerk, met een magneetje aan het bordje en aan de pen. Die heeft hij van de koelkast gehaald om op school te laten zien. Voor Hidde was er klein beursje met ook een plaatje van Lightning McQueen erop.

Het is raar om met het sinterklaasfeest bezig te zijn nu het nog zo zonnig is en soms zelfs uitgesproken warm. Gister ben ik wezen zwemmen (he? Ja, er is hier alleen maar een buitenbad, dat blijft de hele winter open voor zwemles en baantjes) en zijn de jongens naar een playground geweest, met speeltoestellen, zand en een grasveld waar je kan overschieten met een vliegtuigje of met een bal. Korte broek en t-shirt.
Elke dag het Sinterklaasjournaal kijken helpt wel om in de stemming te komen, net als de aftelkalender en natuurlijk de vondst van de rode ballonnen en de pakjes en het gedicht van vanochtend.

Als het goed is komt Sinterklaas zaterdag 6 december in Amerika. Een dag later, omdat het natuurlijk een flinke reis is. We gaan in ieder geval naar een bevriend gezin, met hun eveneens Nederlandse buren die ook twee kinderen hebben. En dan maar zingen en hopen dat er op de deur wordt geklopt, hard geklopt, hard geklopt...

Sinterklaas is de tijd van geheimzinnigheid, opwinding en wensenlijstjes. Vanochtend, op zaterdag 6 december, de dag waarop Sinterklaas, of zoals Hidde zegt ‘Sint Nicolaas’, in Amerika en misschien ook wel andere landen aankomt om de Nederlandse kinderen te verwennen, op de ochtend dus van deze dag vonden Tjerk en Hidde een paar rode pantoffels onder het bed. Ze dachten dat die van Erwin waren omdat ze zo groot leken. Daarna vonden ze elk een klein pakje op hun ondergoedstapeltje, Lego en K’nex. Nog later vonden ze een pakje met Hidde’s naam er op, waar Cars-pantoffeltjes voor hem in zaten, en een heleboel pepernoten en snoepjes. Het gedicht hadden ze laten liggen.
Dat las ik pas een uur later met hen en daaruit werd duidelijk dat die rode pantoffels voor Tjerk bedoeld waren: de PantoffelPiet had ze vast onder het bed - gezet.
Nadat de jongens de kadootjes in hun kast hadden gevonden, hadden ze de smaak te pakken gekregen en gingen ze het hele huis door, keken achter alle deuren en (bijna, gelukkig!) overal onder. Zo kwamen ze aan met een pakje zonder naam (ja, dat klopt, die is alvast voor Hidde’s verjaardag) en vonden ze een hele grote juten postzak ‘vól kadootjes!!!’. Die hadden Sint en Piet hier waarschijnlijk alvast neergezet omdat ze niet wisten of we hier thuis of in Mountain View zouden zijn, zei Erwin. Ze vonden dat een heel logische verklaring en gingen gewoon weer iets anders doen.
Het is toch ongelofelijk: als je ze ernaar zou vragen zouden ze hun eigen neus niet kunnen vinden en op de momenten waarop je rekent op dat onvermogen om te zoeken, en te vinden, gaan ze ineens zoeken als een moeder (die altijd alles kan vinden, gewoon door achter zich te kijken, bijvoorbeeld).
Ze zitten nu lekker buiten op een picknick kleed onder de patio te spelen met hun nieuwe HotWheels en de Lego en de K’nex. In korte broek en t-shirt en met hun nieuwe pantoffels aan. Ik ga ook de zon in, het is buiten veel warmer dan binnen.

We hebben een heerlijk avondje gehad. Terwijl de grote mensen de Indische gerechten afmaakten keken de kinderen naar een dvd van Sinterklaas bij Sesamstraat. Lekker gegeten – behalve de kinderen die veel te opgewonden waren. Toen de borden bijna leeg waren werd er op de deur geklopt, hard geklopt, hard geklopt, en werden er handen vol pepernoten naar binnen gestrooid. Consternatie. ‘Piet!’ ‘Sinterklaas!’ ‘Waar is ‘ie?!’ Iedereen naar buiten –waar was Erwin eigenlijk?- en zagen we daar nou iemand weglopen? In de tuin kijken en daar was geen Piet maar er stonden wel drie zakken met kadootjes.
Eerst de kinderen en daarna wij. Wat een feest!
Ik kreeg onder andere een boek van David Sedaris, een Amerikaanse schrijver die een tijdje in NL heeft gewoond en een geweldig grappig verhaaltje over het sinterklaasfeest heeft geschreven: Six to eight black men. Te beluisteren op http://www.youtube.com/watch?v=ZdCA_Q_5n4w. We hebben enorm gelachen om deze hilarische Amerikaanse interpretatie van Neerlands populairste traditie.

En een dag later vertelde Tjerk wat hij graag voor kerst zou willen hebben.... Moeten we nou ook nog sokken ophangen aan de schoorsteenmantel?