typisch Amerikaans: Thanksgiving

Het is geen toeval dat stone soup wordt gegeten in de periode vlak voor Thanksgiving. Oorspronkelijk was een dag die in Nederland bekend is als ‘Dankdag voor gewas en arbeid’, een oogstfestival. Inmiddels is het algemener dan dit een dag om te denken aan datgene voor wat en aan diegene voor wie je dankbaar kunt zijn: count your blessings, zou je kunnen zeggen.
Het typisch Amerikaanse hierbij is ook dat dit alleen op deze ene dag schijnt te gebeuren; de rest van het jaar zijn Amerikanen over het algemeen (!) bezig met het vergaren van meer, meer en nog meer, zijn ze vooral aan het consumeren. Dit zeiden ook degenen met wie we tijdens het diner aan tafel zaten.

Thanksgiving is een van de weinige dagen waarop vrijwel alle Amerikanen vrij zijn. Een wonderlijke ervaring. Ik moest ’s ochtends nog even naar een supermarkt en fietste over vrijwel verlaten straten, langs gesloten winkels. Bijna surrealistisch, zo’n kalmte in een omgeving waar op andere dagen de winkels minstens tot 9 uur ’s avonds open zijn, en vaak nog langer.

Al een tijd geleden waren wij uitgenodigd door een Amerikaans stel om Thanksgiving bij te vieren. We kennen hen niet goed, en dat maakt het des te bijzonderder.
Hun uitgangspunt is dat niemand met Thanksgiving alleen zou moeten zijn. Zij zijn begonnen om vrienden uit te nodigen in het eerste jaar dat ze in deze omgeving woonden, ver weg van hun familie aan de andere kant van het land.
Een week voor Thanksgiving zijn we met ons allen, zij met hun zoontje en wij met ons vieren, naar een boerderij geweest om wat tijd met elkaar door te brengen. Het was erg leuk. Stephanie is geschiedenislerares en weet veel te vertellen over hoe het kan dat het nu is zoals het is, in Amerika, en over interne volksverhuizingen bijvoorbeeld en (anti)apartheidsbewegingen – een thema dat met deze verkiezingen weer actueel werd.
Er waren knutselactiviteiten waar Tjerk en Hidde nog aan meegedaan hebben: van een denne-appel en pijpenragers en oogjes en stukjes papier, een kalkoen maken. En dat gaat heel makkelijk, erg leuk. Hidde had op de pre-school ook een kalkoen gemaakt, op een papieren bordje, met daaronder de tekst ‘happy thanksgiving 2008’ (dat had een juf geschreven). En ook dat was erg leuk gedaan: verf op de hand, de hand op het bordje, onder de duim werden van die lange rode flappers geschilderd en zo werd de duim de nek en het hoofd, en op de vingers werden kleine veertjes geplakt.

Stephanie en Joe zouden het diner verzorgen, wij hoefden alleen toetje of wijn mee te nemen. Omdat alle anderen toetje meenamen, kozen wij voor de wijn, waarvoor we een paar weken geleden al waren begonnen te proeven.

Thanksgiving is altijd op de vierde donderdag in november, dit jaar dus op 26 november. Tijdens het Thanksgiving diner zaten we met in totaal dertien volwassenen aan twee lange tafels die tegen elkaar aan waren geschoven, ernaast een klein tafeltje met vier kinderen. In de keuken stonden de schotels: een enorme kalkoen, een schaal met stuffing, cranberry-saus en iets met boontjes met broodkruimels er overheen, en mashed potatoes – alles geheel volgens de traditie.

Wat ons opviel was dat degenen die in de keuken hadden opgeschept, meteen begonnen te eten toen ze weer aan tafel zaten, zo anders dan in Nederland waar we op elkaar wachten om gezamenlijk de maaltijd te beginnen. Na een tijdje hield Joe’s vader een korte speech, waarin hij zijn dankbaarheid uitsprak om met iedereen, en in het bijzonder zijn kinderen, schoondochter en kleinkind, aan tafel te zitten.

Behalve wij was er een stel uit Korea dat hier al een paar jaar woonde, een Duitser (Boris), een Bulgaar, de ouders van Joe, zijn zus en haar roommate – een Indische-Amerikaanse, en een Japanse. Het zijn vrienden van Joe die hij tijdens zijn studie aan Stanford heeft ontmoet, en partners.
Joe en Stephanie zijn joods. Joe is volgens mij al een paar generaties Amerikaan. De ouders en grootouders van Stephanie zijn destijds gevlucht uit wat vroeger Polen was; de familieleden die daar achtergebleven zijn, zijn vermoord.
Zo blijkt maar weer dat er geen echte Amerikanen zijn. De meesten weten precies waar ze vandaan kwamen, hoeveel procent van hun bloed, welke nationaliteit heeft. En tegelijkertijd lijkt iedereen ontzettend goed aangepast en ingeburgerd.

Een zeer bont gezelschap dus, met wie we een zeer aangename en vooral ook erg leuke avond hebben gehad.