over de vakantieperiode en wat ons zoal opvalt hier

De Amerikaanse nationale feestdag 4 juli, waarop de onafhankelijkheid gevierd wordt, is uiterlijk enigszins vergelijkbaar met onze Koninginnedag. We hebben meegedaan met de versierde fietsen-driewielers-buggy's-steppen-optocht waarin heel veel rood-wit-blauw in sterren, glitters, slingers en cowboyhoeden. Een groot verschil is dat het hier allemaal kant-en-klaar versieringen waren terwijl bij onze oranje-optochten de creativiteit hoogtij viert en wordt geuit in de meest fantasievolle en fantastische creaties.
De route eindigde in het park waar vier of vijf opblaasattracties stonden: een piratenschip waar je naar binnen moest om een trap op te klimmen en je je aan de andere kant naar beneden kon storten van de glijbaan, een trein met wagons waar je doorheen kon lopen en af en toe moest klauteren, een klim-gevaarte met obstakels en glijbaan en een Nemo-figuur die we hebben overgeslagen. Er was bovendien een klimmuur. Erg leuk vonden we de 'oud-Hollandse' spelletjes: kikkerwerpen waarbij je een speelgoedkikker op de lage kant van een wipje moest zetten en moest proberen om deze in de bek van een reiger-achtige vogel te laten vliegen door hard op de hoge kant van de wip te slaan, ringen gooien, etc. Voor ieder kind was er een klein prijsje. Verder een stalletje met pizza-slices en een andere met burrito's, en een optreden van een band. Dat de Amerikanen altijd kind blijven zagen we hier op een heel leuke manier: je ziet mensen van alle leeftijden zonder enige gene swingen en meezingen. Daarna deden ze fanatiek mee aan de spelletjes die na het optreden werden uitgevoerd: zaklopen met kind (dus ouder en kind elk met één been in de zak) waarbij sommige ouders hun kind echt meesleep-sjouwden, en waterballon-gooien: kind en ouder staan tegenover elkaar, de ouder krijgt een fink grote waterballon en gooit die -nee, niet meteen, maar even wachten tot de spelleider het zegt, Ageeth- naar zijn of haar kind. Nadat iedereen op commando een stapje achteruit heeft gedaan, gooit het kind de ballon weer terug, stapje achteruit, gooien, enz. Ik had twee kinderen tegenover me staan omdat Erwin nog in de rij stond voor burrito's, die overigens erg lekker waren. We hebben goed ons best gedaan maar helaas niet gewonnen. Na een hoela-hoep wedstrijd voor kinderen waren de ouders aan de beurt en heel veel moeders en een vader stonden zich in het zweet te swingen, onder luide aanmoedigingen van de omstanders.

gehoorzaam
Ook bij dit festijn was het terrein rond de aangekondigde eindtijd binnen tien minuten helemaal leeg. Dat hebben we vaker meegemaakt, bijvoorbeeld bij de eind-picnic van Tjerk's school in Mountain View: van 1 tot 2 uur 's middags betekent dat om 5 over 2 het veld leeg is, op een Hema-kleed met vier Hollanders na, die verbaasd om zich heen kijken naar dit spektakel, waarbij iedereen op een gegeven moment alles uit z'n handen lijkt te laten vallen en gesprekken midden in een zin stokken, om in te pakken en te vertrekken - en zonder veel gedoe; we hadden er niks van in de gaten.
Grappig was het om dit mee te maken in het zwembad in Palo Alto waar we een paar keer geweest zijn: om vier uur gaan de sproeiers uit en wordt er aangekondigd dat het over een half uur, half 5 is en dat dan het zwembad sluit en de douches, kleedkamers en kastjes gesloten zullen zijn. Na die mededeling gaan de paddestoel en andere spuiten weer aan en zo'n beetje de helft van de bezoekers naar de kleedkamer. Om kwart over vier hetzelfde ritueel met hetzelfde resultaat. Dat betekent dat we dan bijna het hele zwembad voor onszelf hebben en ongeveer vijf minuten vóór sluitingstijd ook de douches en de kleedkamer, omdat alle Amerikanen al weg zijn.

space
Iets anders wat me opgevallen is is dat Amerikanen een issue lijken te hebben met ruimte. Bij een gelegenheid had ik een kleed uitgespreid waar Tjerk en ik al op waren gaan zitten. Hidde nam even plaats op een stoel die naast het kleed stond om zijn schoenen uit te kunnen doen. Onmiddellijk reageerden twee mensen met de mededeling dat die stoel al bezet was. Een andere keer zaten we gewoon op de kont op de grond naast een mevrouw met een mooi kleed, dat ik een beetje opzij schoof om te voorkomen dat Hidde er overheen zou lopen. Ze respondeerde meteen met de opmerking dat ze nog meer mensen verwachtte en ik dus het kleed moest laten liggen omdat ze de ruimte nodig had.In beide gevallen was de reactie in mijn ogen opvallend fel. Alsof ik hun plaats wilde innemen, zo’n soort idee gaf het me, of hen ruimte wilde afnemen.

hot dog-show
We zijn in de vakantie behalve naar het zwembad ook naar een paar voorstellingen geweest. Er wordt erg veel georganiseerd voor kinderen in de vakantieperiode aan muziek en voorstellingen. We hebben onder andere geleerd dat dinosaurussen de spaghetti hebben uitgevonden, en het bijbehorende liedje, met de makkelijke meezingtekst 'spaghetti spaghetti tralalalalalalaa' (herhaal). Uit het stuk 'Het kleine konijntje wil rode vleugels': het konijntje wilde kunnen zwemmen, of vliegen, of net zo mooi zingen als de merel, of rode vleugels. Ze kwam elfjes tegen en mocht één wens doen en kreeg het advies er heel goed over na te denken omdat een vervulde wens vrijwel onmogelijk ongedaan gemaakt kan worden. Rode vleugels gewenst en gekregen met als gevolg dat de andere dieren haar uitlachten, bang voor haar waren of haar niet meer herkenden. Eerst wilde ze alles zijn behalve zichzelf, uiteindelijk wilde ze het liefst zichzelf zijn. Het aardige aan dit stuk was dat het, anders dan de dino-voorstelling, werd gespeeld door kinderen. Het was een zogenoemde hot-dog show in the secret garden: in Palo Alto is een oud gebouw dat lijkt op een klooster met overdekte gangen aan drie kanten en een mooie binnentuin, en aan de zijkant een tuin achter zware houten deuren: de geheime tuin waar de voorstelling plaatsvindt en waar vanaf drie kwartier vóór aanvang hot-dogs, brownies, chips en drinken te koop is. Leuk is dat voor het podium een grasveldje is waar je je meegenomen kleed kunt uitspreiden om na een smakelijke picnic op je gemak van de voorstelling te genieten.

gezonde Hollandse jongens
Eind juli had ik een afspraak in het ziekenhuis voor de verplichte physical van de jongens: voordat een kind in California naar school kan, moet het een soort medische keuring hebben ondergaan en een Mantoux-test hebben gehad. De Mantoux-test had ik met Tjerk al in NL gedaan, nu bleek dat Hidde ook moest dus dat hebben we meteen ook laten doen.
De physical deed me denken aan mijn eigen bezoek destijds aan de schoolarts: zicht, gehoor, ruggenwervels, knieën, lopen (op hakken, tenen en gewoon). Wat me hierbij nog opviel was dat de arts vroeg hoeveel de jongens eten zonder dat hij geïnteresseerd was in wát ze eten, terwijl dat me in deze obese maatschappij toch van meer belang lijkt. Maar onze jongens neigen daar zelfs niet naar, die zijn heerlijk gezond.

De kinderafdeling in het ziekenhuis is fantastisch: de muren zijn geverfd en er zijn schilderingen op gemaakt met vissen en onder-water-planten, de buitenruimte is helemaal ingericht voor spel: het gangetje er naar toe is de reling van de klim-glij-boot die buiten staat, op de vloer is water en strand en er zijn een soort hutjes gebouwd. Een mooie manier om te voorkomen dat de stress bij de kinderen oploopt terwijl je zit te wachten – wat trouwens niet hoeft omdat ze ook aan het einde van de dag nog keurig op schema liggen. Ook erg prettig.

steentijd in silicon valley
Tijdens een van de dagen dat Tjerk en Hidde naar de pre-school waren, ben ik naar de DMV (CBR) gegaan om mijn Californische rijbewijs te halen. Hoe dat gaat: via een ontvangstdame van wie je een nummertje krijgt kom je een grote ruimte binnen. Daar heb ik ongeveer drie kwartier zitten wachten tot ik aan de beurt was, terwijl ik ondertussen het vragenformulier invulde voor het rijbewijs en om te mogen stemmen - ja, inderdaad: wij mogen stemmen en dat wordt geregeld via de DMV. Vraag me niet naar het hoe en waarom, ik ben allang blij dat ik invloed kan uitoefenen op wie de baas van Amerika wordt. Uiteindelijk was ik aan de beurt bij loket 5. Daar leverde ik het vragenformulier in, rekende de ambtenaar mijn lengte en gewicht om naar de Amerikaanse rekeneenheden, betaalde ik 29 dollar en kreeg een A5-velletje met gegevens mee en de opdracht om me bij loket 14 te vervoegen. 'Oh, dat loket, waar al die andere mensen ook voor staan te wachten?' Ja, dat loket. Ik sloot aan in de rij van ongeveer 40 personen en uit nieuwsgierigheid over hoelang ik zou moeten wachten, keek ik op mijn horloge. Zo'n 25 minuten later was ik tweederde opgeschoven toen een tweede beambte voor deze rij werd ingezet. Zij vroeg wie er nog op de foto moest en na een vrouw meer vooraan in de rij, was ik dat. Ik was blij met deze onverwachte shortcut. Wat er toen gebeurde wekte mijn lachlust en stomme verbazing: midden in Silicon Valley kreeg ik een dubbelzijdig geprint vragenformulier mee waarop ik met een potloodje het juiste van drie antwoorden moest aankruisen. Wát? Ja mevrouw, en wanneer u klaar bent mag u weer achteraan in de rij gaan staan. Er zijn plaatsen in Amerika waar je wel op een computer het schriftelijk examen kunt maken, laat ik dat ook vermelden. Maar dit... Gelukkig kon ik met het bij de eerste balie verkregen papiertje een andere keer terugkomen voor het examen. Dat heb ik maar gedaan, ik moest ten slotte weer op tijd de jongens ophalen om naar de arts te gaan. Volgende keer zorg ik dat ik tussen 8 en half 9 daar ben, zodat ik hopelijk een uur later mét certificaat en afspraak voor een rij-examen, weer buiten sta.

geen nee te koop, of toch?
Opgewekt ging ik met de jongens voor onze vakantieweek naar de Target om daar een koelbox te halen. Erwin herinnerde me er nog aan dat het handig zou zijn eentje met 12-volts aansluiting te kopen, zodat we de koelbox zouden kunnen aansluiten op de aansteker in de auto. Er waren grote koelboxen, kleine, koelboxen met en zonder wieltjes en trekhandvat, rode en blauwe, maar geen koelbox met auto-stekker. Ik vroeg een medewerker en nadat ze was meegelopen naar de betreffende schappen en ook nog even had gekeken, zei ze dat ze dat type wel gehad hadden, maar dat deze er op dit moment niet waren - dat had ik ook al geconstateerd. Op mijn vraag of en wanneer ze nog zouden komen kon ze geen antwoord geven.
Wat blijkt: koelboxen met 12-volts stekker blijken in Amerika helemaal niet te bestaan!
Een tijdje geleden vroeg ik in een andere grote winkel naar diepvriestassen, de platte zilverkleurige zakken waar je zo handig je zojuist gekochte etenswaren uit diepvries of koelvak in kunt bewaren tot je weer thuis bent. Ik werd naar de afdeling verwezen waar ik daarvoor al grondig gezocht had. Ik vroeg een mevrouw die daar ook aan het winkelen was of zij enig idee had waar ik de diepvriestassen zou kunnen vinden. Zij had geen idee had wat ik bedoelde. Toen ik het haar uitlegde was ze enthousiast over deze uitvinding, hartstikke handig. Ja, en daarom was ik ernaar op zoek.
Deze winkel bleek geen diepvriestassen te verkopen.
(dank voor de belangstelling en ja, later zag ik bij de WholeFoods een hele stapel dus inmiddels heb ik er weer een, die ik gevuld met franse-camping-koelblokken meeneem wanneer ik veel boodschappen verwacht te gaan doen).
In dezelfde categorie: H ging naar de winkel waar L diezelfde ochtend een bepaald moeilijk verkrijgbaar Europees wasmiddel had gekocht (zonder bleekmiddel, namelijk). Toen H ernaar vroeg, liep de winkelmedewerker mee om met haar samen te zoeken en toen hij het niet kon vinden, zei hij dat dit specifieke wasmiddel uitverkocht was. Terwijl L tegen H had gezegd dat er nog meer dan genoeg flessen stonden.

Wat het is, waarom mensen niet gewoon zeggen dat iets niet bestaat? Ik ben er nog niet achter. Willen ze voorkomen dat ik voor gek sta (wat natuurlijk niet zo is, maar misschien willen ze voorkomen dat ik het gevoel zou kunnen krijgen dat ik eventueel voor gek zou kunnen staan)? Willen ze voorkomen dat zij zelf afgaan omdat ze 'nee' moeten verkopen? Snappen ze niet wat ik zeg? (dit kan het niet zijn, want anderen snapten het prima).
Fascinerend verschijnsel.
Het doet me denken aan het politiek ingewikkelde gedoe op Erwin's werk: toen hij tegen zijn collega's zei dat product X van Informatica bepaalde slechte onderdelen heeft en dat hij dat aan de hoogste baas zou zeggen, werden deze collega's op z'n minst erg onrustig; ze bezworen hem om dat te laten.
De parallel die ik hier zie is: we brengen geen slecht nieuws.

Over werk en andere cultuur gesproken: J vertelde over zijn eerste functioneringsgesprek, waarin hij zijn manager vertelde dat hij best goed is in dit en dat behoorlijk onder de knie heeft. De manager viel hem in de rede en zei dat hij zich toch echt anders moest presenteren, namelijk door met volle overtuiging te verkondigen dat hij híer hártstikke goed in is en dat hij daar echt enórm veel van weet - met bijbehorende handgebaren en mimiek. J is 2 m+ Hollandse nuchterheid.

nijlpaard
Als laatste opvallend verschijnsel: mensen gapen ongegeneerd zonder hand voor hun mond. Ik stond een keer bij een balie om iets te vragen en de man die me te woord zou staan, gaapte als een nijlpaard, nam uitgebreid de tijd, keek me aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was en vroeg waarmee hij mij van dienst kon zijn.

Nou, vooruit, nog eentje dan: als je in de wacht staat bij iets als een telefoonmaatschappij, internetprovider of waterleverancier, zegt de stem op het bandje in Nederland dat de wachttijd langer is dan 10 minuten en dat de verbinding wordt verbroken. In de VS is zo'n lange wachttijd ondenkbaar; de stem op het bandje zegt dat ‘we op dit moment service verlenen aan een andere klant’. Mooi gevonden.