Een paar dagen na het vertrek van Erwin's ouders haalde ik met de jongens mijn ouders van San Francisco Airport, op woensdag 1 april. Nadat we hier waren aangekomen en met thee in de tuin zaten, heeft Hidde de rest van de middag gepraat: hij heeft van alles laten zien en uitgelegd en verteld, aan een stuk door, letterlijk langer dan een uur onafgebroken!
Donderdag ging Tjerk naar school en hebben we met ons drieen Hidde naar de pre-school gebracht waar hij een uitgebreide rondleiding gaf. Daarna heb ik boodschappen gedaan en kleren voor mij en de jongens gepakt, op vrijdag toen Tjerk naar school was heb ik de tassen en dozen met etenswaren in de auto's geladen.
Mijn ouders hebben geklust: mijn vader heeft onder andere mooie luikjes in de wijnvaten gemaakt (die alleen een gat met stop in de buik hadden) om er water in te kunnen laten lopen en uit te kunnen scheppen, mijn moeder heeft voornamelijk knielappen op broeken genaaid.
Toen Tjerk vrijdag uit school kwam kreeg hij nog limonade, en nadat iedereen nog naar de wc was geweest, vertrokken we in beide auto's naar Yosemite National Park.
Onderweg realiseerde ik me dat ik de pyjama's voor de jongens was vergeten, en de sneeuwkettingen voor mijn auto, voor de Volvo had ik wel kettingen geregeld voor deze week.
De reis duurde lang omdat we in druk verkeer terecht kwamen van mensen die vanuit de Bay Area terug naar huis gingen; we reden vrij lang door stedelijk gebied. Het landschap was prachtig en nadat we de laatste stad achter ons hadden gelaten, werd het alleen maar mooier. In Mariposa aten we een pizza en in het donker reden we naar ons vakantiehuis in Yosemite , de Christmas Cabin.
Wat een huis!: ruim twee keer zo groot als onze huidige woning, met een bovenverdieping, drie grote slaapkamers, twee badkamers en ruime keuken, eetgedeelte en woonkamer waar pake Jelle en de jongens elke dag lekker gingen fikkie stoken - voor Tjerk en Hidde een van de hoogtepunten van de vakantie. Bovendien vonden ze het geweldig dat het huis een trap heeft! en omdat die is bekleed met vloerbedekking, konden ze er lekker op hun billen of buik van naar beneden glijden. Realiseerde me later dat de meeste kinderen hier helemaal niet gewend zijn aan trap-lopen omdat alleen de echt rijken hier een huis met verdieping hebben.
Als je op http://maps.google.com als adres intypt Hennes Ridge Rd, Yosemite Natl Pk, CA, US dan zie je waar het huis ongeveer staat.
We zijn vier dagen in het park geweest die we volop hebben benut.
Op zaterdag zijn we naar Yosemite Village gegaan en we hebben ons zowel onderweg als in de Village zelf vergaapt aan wat we zagen: onvoorstelbaar grote rotsen, bergen, watervallen, stenen, woeste rivieren - en op veel plaatsen lag nog een dikke laag sneeuw. De jongens - Erwin, Tjerk en Hidde die ook eindelijk zijn fiets op het dak had net als Erwin - hebben 's middags nog een klein rondje gefietst terwijl mijn ouders en ik op een immens groot grasveld aan de voet van reuzenbergen in de zon zaten. Erwin fietste terug naar het huis.
We hadden bedacht om zondag naar Glacier Point te gaan, een wandeling die vanaf de laatste parkeerplaats ook voor de jongens goed te doen zou zijn. Maar zover kwamen we niet: vanwege de sneeuw was de weg vanaf Badger Pass Ski Area afgesloten. We zijn gaan lopen, over de platgestampte sneeuw over het brede pad dat de ondergesneeuwde weg bleek te zijn.
De jongens hadden vooral belangstelling voor het spelletje 'verijsde-sneeuw-brokken van de berg gooien' om dan te kijken welke het verste rolde, en later gingen ze met stokken die ze vonden, de koppen van allerlei sneeuw-dieren afzagen terwijl mijn ouders en ik op een onbesneeuwd en droog stuk grond aan de voet van een reuzenboom in de zon zaten. Erwin was al voorbij gekomen op zijn mountain bike, hij zou wel naar het Glacier Point fietsen. Uren later, toen wij alweer de hitte van het haardvuur trotseerden, kwam hij pas terug - het was toch wel tegengevallen om door de papsneeuw te fietsen maar het uitzicht was het meer dan waard geweest: hij had de Half Dome van de zijkant gezien.
Maandag reden we naar het zuiden, naar Wawona. Weer heel anders dan de vorige twee dagen en eveneens onbeschrijfelijk indrukwekkend. We zijn door het hippie-achtige dorpje naar het einde van Chihualna Road gereden en vanaf de parkeerplaats naar de gelijknamige waterval gelopen die van 6200 ft naar beneden dendert. Erwin en ik zijn met de jongens nog hoger geklommen, het was even steill en smal maar aan de andere kant van de berg hadden we vrij uitzicht over het oneindige dal. Na een lunch naast de ijskoude rivier - Erwin en Tjerk hebben met hun voeten in het water gezeten - zijn we min of meer evenwijdig aan de Chilnualna Creek en de South Fork Merced River, die op een gegeven moment bij elkaar komen, naar het einde van de Forest Drive gelopen. Aan het eind van de wandeling moesten we nog over een Swinging Bridge, die inderdaad schommelde.
We hadden daarna bedacht om koffie/thee/limonade te drinken in het Wawona Hotel, dat bestaat uit een aantal mooie, koloniale gebouwen. Helaas zou dat pas om vijf uur weer opengaan voor cocktails, dus we hebben bij het winkeltje om de hoek wat flesjes en koekjes gekocht die we daar hebben genuttigd. Erwin fietste terug.
Onze wandeling is te volgen op maps.google, type dan in Wawona en zoom in.
De laatste dag togen we westwaarts naar Tuolumne Grove of Big Trees. Na een wandeling van een mijl door het bos waarvan het eerste stuk ook weer over sneeuw, kwamen we bij het 'cluster van ongeveer 45 sequoias' (reisgids). Lekkere grote bomen waar je je goed achter kunt verstoppen! Er staat een dode sequoia waar mensen in 1878 een tunnel in gemaakt hebben om er karren en wagens doorheen te laten rijden als toeristische attractie. De kathedraal-achtige boom staat nog steeds. Er doorheen en aan de overkant van een stroompje ligt een seqouia - wanneer je daar langs loopt krijg je een nog betere indruk van de gigantische hoogte van deze bomen. Een paar meisjes van een groep gingen met een zaklamp naar binnen bij de voet van de boom, dus helemaal onderaan, tussen waar de wortels hadden gezeten. Wij dachten dat het een soort grot was, en natuurlijk mochten Tjerk en Hidde mee, en ik ging er ook achteraan. Wat bleek: we kwamen er pas aan de top van de boom weer uit, ze hadden de boom uitgehold en je kon er nu helemaal doorheen kruipen! Halverwege was een natuurlijke opening, een scheur die kennelijk ontstaan was door de val. 's Middags hebben we nog een picnic gehouden op het grasveld bij de rivier, naast wat een Werkhovense boomgaard leek, als je de bergen wegdacht. En wat zagen we daar? Wild! De mountain lion bleek later toch gewoon een bobcat te zijn geweest en gelukkig maar want een mountain lion is dan wel heel bijzonder om in het wild te zien, maar die valt soms ook mensen aan.
Onderweg terug naar het huis die dinsdagmiddag werd de lucht zwaar donkergrijs. Ik zei tegen mijn moeder dat ik hoopte dat het geen sneeuw zou zijn en het leek haar, gezien de helder-blauwe lucht die ons de hele dag had overdekt, onwaarschijnlijk. Net nadat het vuur weer was opgestookt met allerlei takjes en zangeressen die de jongens weer in het bos hadden gevonden, dwarrelden de eerste vlokken naar beneden. Later op de avond reden sneeuwschuivers voorbij, wat een opluchting.
Op de ochtend van ons vertrek, woensdag, werden we wakker in een prachtig witte wereld: de sneeuw was nog uren blijven vallen. Mijn vader was al vroeg bezig om de auto's uit te graven en de sneeuwkettingen om de Volvo te leggen. Ontbijten - lekker nog met een broodje eiland, inladen, schoonmaken en wegwezen was ons plan. Dat lukte gedeeltelijk: de Volvo bleek vast te zitten in de sneeuw en de kettingen te groot. Mijn moeder en ik zijn met de jongens vertrokken, mijn 4-wheel drive (goh, dat ook nog? Handig zeg) was fantastisch, we zijn alleen even geslipt nadat ik per ongeluk uit instinct op de rem trapte toen ik even niks meer zag door de lading sneeuw die van het dak naar beneden over de voorruit viel. Erwin had nog geroepen 'Wacht maar in El Portal ofzo', het eerste gehucht buiten het park. We waren relatief snel de sneeuw uit. We zijn onderweg nog een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten en foto's te maken. Bij de uitgang van het park had ik nog gevraagd of mensen die vastzitten in de sneeuw, een sleepje krijgen? Mwah, misschien 's middags, dat heeft geen enkele prioriteit - begrijpelijk.
El Portal bleek te bestaan uit een handvol grote lodges, vakantieverblijven, en twee restaurants die op dat moment gesloten waren. We konden ergens koffie en ander drinken krijgen en hebben dat met wat boterhammen erbij buiten opgedronken. Onze auto met fietsen erop, die inmiddels alweer helemaal schoongedooid waren, hadden we langs de weg geparkeerd zodat de mannen 'm makkelijk zouden opmerken, en wij hielden onze ogen op het verkeer. De laatste slok koffie en wat zullen we doen? Geen bereik met de mobiele telefoon. Hoe lang zou het nog duren? Scheppen, sneeuwkettingen die er af vallen, verstoken van hulp - dat zouden wel eens uren kunnen zijn. En toen zag ik in een flits de Volvo voorbij komen, stak mijn handen omhoog en zag dat Erwin de Audi met de fietsen had gezien.
En zo kwam alles toch nog goed. De terugreis verliep zeer voorspoedig. We genoten weer volop van het landschap dat we op de heenreis hadden gemist omdat we daar in het donker langsgekomen waren: groen-begroeide bergen, bijna heuvelachtig en zoveel zachter dan de soms scherpe rotsformaties in het park.
We waren mooi op tijd weer thuis in Menlo Park waar we met z'n allen de kleding en auto's hebben gewassen.
Foto's van Yosemite bijvoorbeeld http://www.terragalleria.com/parks/np.yosemite.html of deze: http://www.yosemitefun.com/tarheel/images/pictures_of_yosemite.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten